De Sceneplay avond in Waterfront begon met fenomenaal drumspel verstoord door nare bastonen, een hoop gitaargejengel en een zieke zanger. Dat is de omschrijving van de eerste band, Rivan, die voor een handjevol mensen een wat slappe aftrap van de Sceneplay avond gaf. Het niveau van de teksten reikte niet hoger dan dat van de gemiddelde 14-jarige op het VMBO onderwijs. Daarnaast hadden ze de diepgang van een surfplank op het droge. Daarom was het ook niet verwonderlijk dat zelfs zanger Arno moeite had om het over zijn lippen te krijgen. Bij sommige bands moet er een duidelijke scheiding aangegeven worden tussen publieke opinie en de mening van de recensent. Vegas For Millions is er zo eentje. Vegas For Millions omschrijft zichzelf als een rock/ pop band. Ze mikken met hun stijl van spelen en manier van presenteren op het grote publiek. Een band als deze zal het hoogstwaarschijnlijk voor elkaar krijgen om, mede dankzij meesterlijk manager werk van pappa Harreman, binnen de kortste keren de wat grotere zalen te vullen met hun vuige, ruige britpop geluiden. Ik deel de publieke opinie niet! Ondanks dat het degelijke muziek is, kan het niet blijven boeien en lijken de liedjes een continue herhaling van hetzelfde te zijn. Niet alleen de liedjes waren saai, ook de podiumpresentatie liet te wensen over. Het storende van de podiumpresentatie vond ik dat Geoffrey, zanger/ gitarist, in zijn eigen wereld leek te zijn en vergat dat er ook nog andere mensen om zich heen waren. Niet alleen zijn bandleden, maar ook het publiek. Dat gaf een heel misplaatste arrogante uitstraling. Het is duidelijk dat ze nog niet zo lang bezig zijn in deze formatie en dat ze nog te weinig podium ervaring als band hebben om ook duidelijk als band over te komen. Zoals ik al had aangegeven werkte ik van het slechte nieuws naar het goede toe. Turd, een rammelrock bandje uit Schiedam en omstreken, schopte kont in Waterfront met hun stevige rock nummers en een flinke dosis humor. Ze waren weliswaar niet de hoofdact van de avond, maar ze waren zeker weten het hoogtepunt. De meerstemmige zang van de band, de smerige rockgeluiden, de stevige drumpartijen, het enthousiasme waarmee ze op het podium staan, de communicatie naar het publiek en elkaar toe maakten deze band niet alleen een genot voor het oor, maar ook voor het oog. Het is dan ook verwonderlijk dat deze band nog helemaal niet zo veel bekendheid geniet en door veel podia – ten onrechte – niet geboekt wordt. Ik ben mijn stuk begonnen met een citaat en ik wil dan ook graag afsluiten met een citaat en wel van de laatste band. Een devies waar meer bands zich wat van aan zouden moeten trekken: ”Humor belongs in music”.