Wanneer je een cd van een band met een naam als Pourquoi Me Reveiller (Waarom zou ik wakker worden?) opzet verwacht je geen beukende rock of keiharde metal. They Took My Bed Outside, het debuutalbum van de Rotterdamse band met deze enigmatisch Franse naam (Band van de Maand bij de Zuidhollandse Popunie), doet precies wat de bandnaam belooft. De intieme akoestische repetitieve soundscapes op het album schudden je niet snel abrupt wakker. Sterker nog, het is soms zo langzaam en repetitief dat de luisteraar eerder in slaap valt dan iets anders. een goed gekozen naam voor een iets minder geslaagd experiment. Het album kent echter ook verschillende lichtpunten. ‘Bloody Hours of Nasty Torture’, de instrumentale openingstrack, duurt anders dan de titel doet vermoeden gelukkig geen uren, maar biedt juist vier minuten interessante muzikale ontwikkelingen op basis van akoestische gitaar, mandoline en diverse achtergrondgeluiden. Deze sterke opener geeft de indruk dat de band echt iets te zeggen heeft en doet een mooie belofte. Deze worden niet ingelost bij het tweede nummer. Op dit nummer wordt gezongen door zanger Muf, die hier wellicht bewust klinkt alsof hij voor de eerste keer achter een microfoon staat. De kunstmatige kwetsbare klank van de zang woordt jammer genoeg snel vervelend, zelfs met een mix die de stem achter de gitaarmuur plaatst. Bovendien begint het gebrek aan harmonische ontwikkelingen in de muziek te drukken op de kwaliteit van de muziek en, helaas, ook op het geduld van de luisteraar. De overige nummers volgen een zelfde repeterend motief en een vergelijkbare geluidsontwikkeling, met een overgang van akoestisch naar elektrisch. Het doet denken aan bands als Mogwai en Zita Swoon, en af en toe ook aan het concept album dat Mark Hollis na Talk Talk maakte. Maar waar Hollis het album nog enigszins spannend hield dankzij zijn sterke stemgeluid en bijzondere arrangementen, kan They Took My Bed Outside niet een album lang boeien. Een goed voorbeeld is het nummer "Data". Een vlakke tweede stem in het refrein maakt de song bijzonder kwetsbaar, maar haalt ook de spanning uit het nummer. Wat een interessant popnummer had kunnen zijn, klinkt nu eerder als een demo home recording. Verassend voor deze meer akoestische band is dat het beste nummer op They Took My Bed Outside een elektronisch nummer is, "All I Want". Dankzij de geprogrammeerde drums hebben de muzikanten ruimte om een sterke zanglijn en een duidelijke melodie te ontwikkelen. Indien het album meer nummers als "All I Want" had bevat zou Pourqoui Me Reveiller zeker reden hebben gegeven om wakker te worden.