Wie dinsdag om kwart voor tien zonder kaartje op zijn gemak naar Rotown liep om Art Brut te zien kwam bedrogen uit: het was uitverkocht! Of het aan het nieuwe studentenjaar lag (groot feest om de hoek bij SSR) of aan de plotselinge bekendheid is een raadsel, maar Rotown was propvol en bloedheet nog voordat het voorprogramma Confuse The Cat begon. Degenen die wel binnen waren kregen waar voor hun 5 euro. Eerst het beetje saaie maar niet slechte voorprogramma, en vervolgens een ruim uur lang leuke liedjes. Van Art Brut dus. Ze leken erg moe, wellicht door hun overvolle tourschema, waar komend weekend ook nog eens Lowlands bij is gekomen. De zanger leek ook wel dronken, zwetend en rood, maar dat was de vorige keer ook dus misschien is hij gewoon zo. Vermagerd en met snorretje zag hij er al méér uit als iemand van de zoveelste Britpophype dan die eerste keer, toen hij juist door zijn studentikoze pafferigheid de soms vol overdreven zelfspot zittende liedjes geloofwaardig kon overbrengen. Verder kwam een van de gitaristen helemaal verkeerd over door een soort Green Day kapsel: recht omhoogstaand zwartgeverfd haar. Maar uiterlijk mag er natuurlijk niet toe doen, eigenlijk... Terug naar de muziek: ze deden bijna alle nummers van hun enige album, Bang Bang Rock and Roll, en nog een paar andere dingen, zoals Art Brut Top of the Pops, een grappig liedje over dat ze ook graag op tv willen: in Top of the Pops. Na een rommelig begin waarbij de stem van de zanger, die eigenlijk meer opzegt dan zingt, vrijwel wegviel, werd met dat nummer de toon gezet voor een wilder gedeelte. Art Brut op zijn best is absurd, meegillen en helemaal los gaan, gek doen. Zo zijn ze op hun leukst. Prachtige baslijnen en vrolijke drums en gitaren, pittige teksten. Gelukkig kwam dat er nog uit. Tussendoor werd elk nummer aangekondigd met 'this next song is about'..., en de nummers werden verder aan elkaar gepraat met grapjes tussendoor zoals 'hi, we're Guns n' Roses', en een verhaaltje over hoe ze zich verheugden op een bezoek aan het Van Gogh museum de volgende dag. Er waren wat fans in de zaal die alles meezongen, en tijdens een oproep aan iedereen om naar huis te gaan en ook een band te beginnen, werd al één van die aldus ontstane bands genoemd: Art Brut 25. Als je over een tijd dus allerlei bands tegenkomt met namen die beginnen met Art Brut, weet je hoe het komt. Al met al was het een concert dat je naar huis liet gaan met gemengde gevoelens: op cd klinken ze eigenlijk beter dan live, en het fantastische nummer Fight werd niet gespeeld. Maar het was toch leuk.