The Stilettos bijten rond half tien de spits af. Ze komen naar eigen zeggen uit een dorpje op de Veluwe, maar als er in hun biografie had gestaan Detroit of Berlijn had ik het ook geloofd. De muziek van The Stilettos klinkt als grotestadsavonturen, naar zweet, bloed en rock-'n-roll. De drie heren doen 'het' met drums, gitaar en zang. Aanvankelijk mis ik het mooie, volle geluid van een basgitaar. Maar het went, en na een paar nummers ben ik overtuigd: het rockt. Het kan dus ook zonder. De nummers hebben pakkende melodietjes en de zanger is een echt podiumbeest: zijn ontbloot bovenlijf kronkelt zoals dat van Iggy Pop, zonder dat het overdreven wordt. Nee, niks is gemaakt aan deze band, het is rock-'n-roll op zijn puurst. Dan volgt de nieuwe band van leden van de opgeheven bier-, drugs- en rock-'n-roll-formatie The Collywobbles: Black Rodeo. Alles klinkt en ruikt naar Motorhead en uiteraard naar bier, drugs en rock-'n-roll. Als je The Spades mist, dan is Black Rodeo een uitstekende vervanger! 69 Charger moet wel een hele goeie set neerzetten om de twee eerste bands te evenaren. Helaas lukt dit niet. De jongens hebben te kampen met technische problemen en proberen op te boksen tegen het slechte geluid. Wellicht is daardoor de energie, die de band normaal gesproken heeft, ver te zoeken. Gelukkig staan al gauw The Lulabelles op het podium. Deze formatie, bestaande uit drie meiden en een jongen, komt uit Rotterdam. Het is vanavond ook het release-feestje van hun debuut-cd As The World Turns. Niet alle bezoekers weten dat er iets gevierd moet worden, totdat Ann Alcoholic iedereen op de hoogte stelt. Vervolgens spreekt ze de prachtige zin: “en dan gaan we nu een paar liedjes voor jullie spelen”. Vanaf het eerste nummer zit de vaart er goed in. Frisse punkpop en stoere riffs wisselen elkaar af. Tegen het einde van de set zingt Mary Ann (Marjolein) een nummer onder begeleiding van een akoestische gitaar, gespeeld door Pino (David) van Wiseguy. The Lulabelles bewijzen dat je zonder rock-'n-roll-gimmick en poses je mannetje kunt staan: zelfs een paar erg ruig uitziende punx staan vooraan uit hun dak te gaan. De afsluiter van vanavond is weer een Rotterdamse band: Wiseguy. Joe Caine (Jaap) die in deze band basgitaar speelt, is tevens de organisator van de Rock'n Rolla Outta Controlla tour, die in samenwerking met Stardumb Records werd opgezet. De mannen van Wiseguy hebben het nodige bier achter de kiezen en duidelijk zin om de zaal plat te spelen. Het is na een paar nummers duidelijk: deze band is retestrak. Sommige mensen zouden in dit geval de achterhaalde uitspraak 'on-Nederlands goed' aanhalen... Frontman Pino haalt nog eens uit met zijn stem zoals Axel Rose van Guns 'n Roses, speelt weer een vette solo en ik weet zeker dat Wiseguy zich één van de beste rockbands uit Nederland mag noemen.