Bij het concert van John Surman waren ruim 150 liefhebbers samengepakt in het leukste jazz podium van Nederland, Lantaarn ’t Venster.

 

Eén van de kenmerken van jazzmuziek is dat het succes stoelt op improvisatie. Voor succesvol improviseren moet je heel veel samen spelen. Waar John Surman momenteel in Noorwegen woont en de leden van zijn vioolkwartet voornamelijk in Engeland, rest voor deze bont samengestelde groep alleen het uitwisselen van de muziek per post en per e-mail en het oefenen ’s middags voorafgaande aan een concert.

Dit was voor de pauze goed te horen waar vrij strak vanaf de bladmuziek werd gespeeld op voor alle leden van de groep bekende en ook duidelijk verkende paden. Heel mooi en heel harmonieus maar minder verrassend en daardoor minder spannend.

Na de pauze verraste John Surman niet enkel het publiek maar ook zijn eigen groep door aan te kondigen dat ze een tweetal niet eerder samen gespeelde nummers ten gehore gingen brengen, muziek die alle leden enkel op bladmuziek thuis in hun eentje hadden kunnen oefenen. Het resultaat was uiterst verrassend, strak gespeeld met veel enthousiasme en perfect samenspel. Je kreeg het er warm van, vooral van het nummer “Lisbon” ( John was recent in Lissabon les aan het geven en verliefd geworden op de stad).

Het concert werd afgesloten met een mooi, donker gespeeld blues nummer.

Waar tegenwoordig nergens in zalen meer gerookt mag worden, kon je bij het spelen van dit nummer welke zich bij uitstek leent voor de baritonsax moeiteloos het zweet in het donker van de wanden zien sijpelen en de rook naar het plafond kringelen. 

Niet enkel met zijn muziek maar ook met zijn tussen de nummers door gesproken commentaar kreeg John Surman moeiteloos de zaal achter zich.

Zo vertelde hij dat hij in 2005 een workshop gaf in Finland en daar ’s avonds helemaal in het hoge noorden ook nog een concert zou geven. Op het tijdstip van de aanvang van het concert zat er welgeteld één toeschouwer in de zaal waarop John de man uitnodigde om samen met hem aan de bar een large wodka te gaan drinken waarop de man reageerde dat dat helaas niet ging omdat hij in de pauze de piano nog moest stemmen!

John Surman is niet enkel een begenadigd saxofoonspeler. Gekleed in een shirt waarbij hij geen keus had kunnen maken tussen Hawai en Batik stijl is de inmiddels al weer 64 jarige muzikant en o.a. oud Weather Report bandlid in zijn uitleg bij de muziek heel open en eerlijk.

Zo loste hij één van de oudste vragen op, die blijkbaar ergens op de achtergrond van mijn mind leefde, door toe te geven dat hij met veel moeite uiteindelijk een nummer op papier heeft staan en dan moet er ook nog een naam aan gegeven worden. Om dit probleem goed duidelijk te maken en gelijk ook op te lossen gaf hij één van zijn composities de naam “Good grief, did I write that or not?” 

John Surman, een naam om te onthouden en als hij weer op het North Sea komt, beslist gaan kijken en luisteren.