Het gemiddelde tempo van de muziek op BRUJA ligt hoog. Zo hoog, dat je er nauwelijks erg in hebt wanneer de plaat, voornamelijk bestaande uit nummers van gemiddeld een minuut lang, alweer op zijn eind loopt. Een plotselinge mondelinge interventie, gesampled van Clint “Dirty Harry” Eastwood in eigen persoon, geeft het gehoor van de luisteraar een paar seconden rust, om de plaat daarna weer als een op hol geslagen stoomlocomotief voort te laten denderen.
Lemmy (nee, niet die), Wes Lee en Sally blazen met hun muziek het gemiddelde kozijn zonder moeite aan diggelen. Drums en gitaren die de snelheid van het licht passeren, vliegen in nog geen twintig minuten door het album heen. De Rotterdammers laten weinig ruimte over voor dynamiek en rust, maar je kunt je afvragen of dat in dit specifieke genre nodig is.
De muziek op BRUJA is niet voor iedereen geschikt, dat moge duidelijk zijn. Liefhebbers van Blink 182 zijn hier tevens aan het verkeerde adres. De muziek is te snel om aandachtig te kunnen beluisteren. De teksten die door een retestrakke instrumentale sectie begeleid worden, zijn onverstaanbaar. Maar wat maakt het uit? GEWOON FUCKING RAGGEN doet met dit album vooral wat het moet doen. Keiharde, onvervalste en ongepolijste grafherrie voortbrengen. Bravo!