Lenover maakt geen lichte kost, zoveel is al vrij snel na het indrukken van de play-knop duidelijk. Hij klinkt veelal breekbaar en gekweld in de twaalf nummers op deze ´verzamelaar´. Schrijven is voor hem verslavend en noodzakelijk, zingt hij in het titelnummer dat ´The Trail…´ opent. Het is therapie op melodie. Angsten en onzekerheden komen in vrij duistere, maar wel lekker in het gehoor liggende liedjes naar buiten.

Want pakkende melodieën schrijven kan Lenover zeker. Na een paar keer luisteren, nestelen nummers als ‘The Mess We Make’ en ‘It’s Always The Darkest…’ zich onvermijdelijk in je brein. Je snapt bij het luisteren ook dat hij wel eens wordt gebeld voor het schrijven van filmmuziek. Logisch ook klinkt het dat hij dat onder meer deed voor een horrorfilm (The Bashee Chapter, 2013). Lenover kan met zijn keyboards een mysterieuze en onheilspellende sfeer creëren, ook op dit Europese visitekaartje.

Drie kwartier lang verblijven in de getormenteerde wereld van Mark Lenover is niet voor ieder moment van de week besteed aan de zonnige types onder ons. Maar ook zij kunnen dagelijks pakweg twee nummers tot zich nemen en blij zijn met het feit dat hij geland is op het continent. De minder zonnige types vinden herkenning in de mooi op muziek gezette en mooi verwoorde strubbelingen van de Canadees. De productie had wat gepolijster gekund, maar waarschijnlijk is de licht gruizige sound een bewuste keuze.