DΩ: voor de verkenners en rave-pioniers DΩ: voor de verkenners en rave-pioniers

Onno Lorenz, mede-oprichter van DΩ (oftewel: Dohm) laat ons met trots de venue zien met het unieke soundsystem: ‘Kijk speciaal afgestemd op deze koepelvormige ruimte’, zegt hij. ‘Het geluid gedraagt zich hier namelijk heel anders. Hij vervolgt: ‘Er is zelfs een heus onderzoek aan voorafgegaan door de Kroatische speakerkoning [red.] Kantarion Sound.’ In het midden staat een grote geluidsunit, en op de tweede verdieping zie je op elke hoek speciaal ontworpen speakers. Het resultaat? Kristalhelder geluid en een bas die je broekspijpen laat trillen. Het geluidssysteem verdient een alinea op zich, maar we komen er vast nog op terug.

Het is alweer de vijfde editie van Dohm. Wat begon als een halve dag in het Mallegatpark, is nu uitgegroeid tot een tweedaags festival in de Koepels op Zuid, met een creatief programma van dj’s, live-acts en bijzondere licht- en kunstinstallaties. Waar ze het afgelopen jaar op ‘safe’ hebben gespeeld, durven ze dit jaar méér te experimenteren, aldus Lorenz. Aan ons om dat op de proef te stellen.

Naast het superieure geluid (daar zijn we weer), dat je tot in je tenen voelt, valt ook de ruimte het beste te omschrijven als ronduit krankzinnig. Met de nadruk op rond. De koepelvorm prijkt gevoelsmatig tot in de hemel, wat de beleving van de lichteffecten direct intensiveert. Aan het gewelf de taak haar licht op de massa te laten schijnen door middel van laserprojecties en LED-strips, vervaardigd en aangestuurd door Luca Tornato.

Trillende wc-deuren

Het is zaterdagmiddag half vier en Dohm is van start met de set van Derozan. De ruimte is nog zo goed als leeg, maar de ambient-, haast hypnotiserende geluiden, grijpen direct de aandacht. Het is een goede voorbode van wat ons de komende uren te wachten staat. En met uren bedoelen we drie, want zo lang duurt de set van Derozan vandaag. Geen wonder dat hij de tijd neemt om het rustig op te bouwen. Traag voor een enkeling, minimal voor de rest. Sommige tracks hebben iets ritueels dat perfect matcht met de locatie, zoals ‘Benteveo’ van de Argentijnse Dario Domingues. Echt een gevalletje: had je bij moeten zijn. Dan worden we weer wakker geschud door de geluiden van klassieke Indiase snaarinstrumenten. Er worden zowaar Bollywood-moves ingezet door enkele fanatieke dansers. We eindigen uiteindelijk met zware bassen waar onze oren van suizen en neusharen van trillen. Bassen die ons eigenlijk automatisch naar voren trekken. Dichter bij het geluid, dichter bij Derozan.

Same stage, nieuw geluid

Van FOMO geen sprake: de charme van de Koepels is dat het kleinschalig is, en elke dj min of meer op dezelfde stage draait. Ze krijgen dit weekend stuk voor stuk de ruimte om hun volledige repertoire te laten horen, en het publiek grijpt dat op zijn beurt ook gretig aan.

Mathilde Nobel volgt Derozan op en begint aan een set die een hoop nieuwe bezoekers verwelkomt. Zo’n festival overdag blijkt voor sommige nachtvlinders nog steeds een ingewikkeld concept. Normaal gesproken draait deze afgevaardigde van het Nous’Klaer-label haar hand niet om voor conceptuele toevoegingen in de vorm van installaties, licht en kunst - maar daar heeft Dohm al in voorzien. Het oeuvre van Nobel is ruim genoeg om daar iets mee te doen. Bewapend met etherische soundscapes en Marcel Dettmann-achtige beukers trekt ze de luikjes van je zintuigen wijd open.

De dj-booth is inmiddels naar het midden van de zaal verschoven, waar sounddesigner Phantasy aan zijn set mag beginnen. Vaak omschreven als nerd op het gebied van sound- en visual design, maar wat ons betreft een ware verhalenverteller die zijn prikkelende kronieken de zaal instuurt. Zijn sound is edgy en fris, onze ledematen: soepel en los.

De kleine koepel, ingericht door Trefoil, herbergt een kantine met daarin een installatie genaamd Datura. In een kampvuur-setting zitten we onder een grote bloem die ritmisch opent en sluit. Terwijl haar kleuren veranderen van koelblauw ochtendlicht naar de rode gloed van een warme zomeravond, lijkt de dag aan je voorbij te trekken. Waar dit werk in eerste instantie doet denken aan Meadow van Studio Drift overtuigt deze installatie juist door zijn eenvoud. Het ritme van de bloem is kalm, haast meditatief, begeleid door filmische klanken, die juist in hun kalmte binnen weten te dringen. Even zijn we allemaal stil.

De Amsterdamse conservatoriumstudent Varuna Agosti sluit ondertussen de grote Koepel af. Het blijft ergens een vreemde gewaarwording dat er studierichtingen in elektronische muziek zijn. Al helemaal wanneer je toch vrij zeker weet dat je je op een festival begeeft dat juist probeert te spelen met conventies. Is punk dan echt dood en begraven? We verzoenen ons dan maar met de gedachte dat ook op het conservatorium experiment er mag zijn, en dat ook een volwassen genre avontuur kan bieden. Afsluiten met een track als deze en daar zodanig naar opbouwen dat het écht een knaller is, noemen we wat het is: kunst. 

Sunday specials

Met de indrukken van zaterdag nog nazinderend (en een lichte kater), staan we alweer klaar voor de zondag. Wat opvalt: de zondag is beduidend minder druk dan de zaterdag, maar de sfeer is er niet minder om. We zien genoeg bekende gezichten – uit de Rotterdamse techno-scene, maar ook de échte dansvloerliefhebbers, die kennelijk kaartjes voor beide dagen hebben gescoord. Wat nog opvalt: er zijn, tot ons genoegen, mimosa’s aan het drankmenu toegevoegd.

De zon lonkt, maar we banen ons toch een weg naar binnen. Aan mystery guest ‘????’ de eer om de zondag te openen. Over de naam van de dj zijn we nog niet uit. Is dit nu de meest handige naam om op een flyer te hebben? Even dachten we dat er nog geen line-up was, maar bij binnenkomst worden we weer getrakteerd op beukende bassen. Al gauw maakt hij van zijn vraagtekens uitroeptekens. De organisatie staat ook weer paraat bij de rookmachine: het is alsof we nooit zijn weggeweest. 

Marie K neemt het stokje moeiteloos over en voelt haarfijn aan dat we op deze zondagmiddag nog even op gang moeten komen. Haar set begint lichtvoetig en toegankelijk, waardoor het publiek langzaam maar zeker richting de dansvloer beweegt. De opbouw is geleidelijk: we deinen ritmisch van de ene drop naar de andere. Soms staan we nét iets te lang in de wachtstand, maar dan mogen we weer voluit knallen. Richting het einde van de set schroeft ze het tempo omhoog. De toon is gezet: Marie K heeft de weg kundig vrijgemaakt voor de rest van de dag.

Een iets te lange wissel leidt tot een té harde binnenkomer van de Italiaanse Inner Lakes. Verder houdt hij het overzichtelijk. We missen wat curveballs links en rechts. Het gaat te ver om het nou dertien in een dozijn te noemen, al helemaal op een plek als deze. Set en setting gaan altijd hand in hand, dus het totaalplaatje stelt niet teleur. En als je dan toch een feestje bezoekt op een zondag kun je er maar beter wat van maken. Gooi er nog een mimosa in, om je helemaal op te laden voor de b2b van Dirtydms en DJ Shahmaran. Niet hun eerste keer samen, en waarom ook niet gewoon nóg eens? Drie uur is altijd korter als het niet alleen hoeft. Het opgezochte avontuur doet denken aan de zaterdag van het festival, zonder concessies te doen aan de hogere energie van vandaag. Het is een passende afsluiting van Dohm, waar de overkoepelende thema’s gestalte krijgen in de vorm van experiment, knaldrang, kunst, en een verzameling mensen die daar nog meer van geniet als het met elkaar wordt gedeeld.