In de prachtige Paradijskerk speelt en zingt Rotterdammer Mark Lotterman. De (aanvankelijk minimalistische) synths en beats begeleiden een bijna zingzeggende Adrian Crowley. Marks' poëtische, soms kurkdroge teksten gaan over verschoppelingen, mislukkelingen en maatschappelijke tragiek. In helder Nederlands heeft hij een goed oog voor lulligheid: 'Bordje op schoot: aardappelpuree'. Ook zichzelf relativeert Mark. Een keyboardprobleempje begeleidt hij met: 'Door dit soort onprofessionaliteiten mag ik dus niet meedoen met het echte Left of the Dial.' De gastzang van Sophie Reekers verklankt de kinderlijke onschuld.
Meer dan 50 gratis shows, verspreid over verschillende locaties, allemaal gecureerd door vrienden van het Left of the Dial-team. Juist, we hebben het over The Official Unofficial. Een soort vriendenevenement, zoals de organisatie het zelf omschrijft, maar dat bekt niet zo lekker. Tussen de namen duiken ook wat acts uit het officiële programma op, maar er is genoeg nieuw (en Rotterdams!) geluid. Je begrijpt: het feest begint hier.
Mark Lotterman
FIEP
FIEP staat in Plato zonder keyboardspeler, maar met de speciale LotD-7 ‘Almost Famous’. Ze spelen indierock met invloeden van pop, punk en postpunk in toenemende intensiteit. Vanaf het slotdeel van 'Wild Dream' laat de band horen wat hij kan qua techniek, drumtempo, distortion en opzwepende energie. Jannes van Kaam, leadgitarist met cowboyhoed, slidet met een flesje Hertog Jan in de hand. Bassist Koen van Bemmelen perst een gitaareffect uit zijn bas à la omgekeerde White Stripes. Gasttoetsenist Kat Kalkman van Nagasaki Swim redt de band bij ‘Flowerboy’.
Lila Tristram
Het is een enorm druilerige middag in Rotterdam. Een man of tien druppelt de zaal van De Doelen binnen om Lila Tristram te zien. Geen slechte opkomst gezien het weer. En wie blijft hangen, krijgt er iets moois voor terug. De vierkoppige band speelt met gitaar, bas, drums en harp, een volledig geïmproviseerde set, die laveert tussen dromerig en intens. Na een korte intermezzo met het publiek, pakt Lila de set weer op en improviseert ze nog een paar minuten verder. En ook dan brengt ze zonder maar een woord gezongen te hebben, muziek om bij weg te dromen.
©
Dico Kouwenhoven
Midding
De toetsenist, getooid in een t-shirt met het Left of the Dial-logo, is ook blij om hier te zijn. Want het is hun eerste keer op het vasteland. Ze hadden zich vast niet voorgesteld dat ze op een jeu de boules-baan zouden staan. De sfeer in Mooie Boules met het glazen dak is licht en ontspannen, zoals ook de muziek van Midding. Door de stem van de zanger denk je al snel aan alt-country in de stijl van Silver Jews of Wilco, maar het oer-Britse sausje duwt het geheel net iets meer richting postpunk. De lichtinval maskeert de grauwigheid buiten, en geeft de zaal een zachtheid die beter past bij het geluid van deze band.
I Dreamed I Dream
De postpunk, coldwave, en noise van dit kwartet krijgt haar unieke randje door de vrij onconventionele apparaten die voor de toetsenist staan. Geen idee waar ze deze gevonden hebben, maar het klinkt vet. De enthousiaste gitarist kiest bij elk nummer weer een andere plek, wat een jolig, haast ondeugend contrast vormt met de verder zware muziek. In sommige teksten keren dromen daadwerkelijk terug, en die verhalen klinken even beklemmend als de rest van de muziek. Het is donker, maar daar is ruimte voor. Dat het er mag zijn, brengt verlichting.
Teethin
Dat de hele breedte van de boules-baan van pas komt, weten we aan het begin nog niet. Al snel horen we wel dat we hier te maken hebben met een hele goede band. Noteer ze maar alvast: als talent wordt beloond, ga je ze nog veel vaker horen. De nietsontziende hardcore, ondersteund door synths, schudt iedereen die aan de lange tafels zit wakker. De frontman neemt alle ruimte; zelfs de balkons zijn niet veilig. Bombastisch en in your face werkt echt elk nummer naar een cathartische ontlading van rauwe energie. Méér van dit graag!
Junk Drawer
Junk Drawer uit Belfast staat in Club Centraal; hun optreden wordt gehost door het New Yorkse showcasefestival The New Colossus. Het viertal speelt postpunk die soms doorslaat naar punk-psychrock. Glimpen van Dada worden zichtbaar als leadgitarist Rory Dee tijdens het eerste nummer wolvengehuil produceert. Ze zijn extreem veelzijdig, maar deze leadgitarist kan écht alles. Hij is tijdens de set ook afwisselend de leadzanger, bassist en drummer. Startbassist Brian Coney speelt geen ritmegitaar, maar soleert waar mogelijk. Hun gitaarspel wordt gedistorteerd tot klanken die doen denken aan een xylofoon in psychedelische rock.
Socks;SportsSocks
‘Creative succes creates financial stress.’ Die komt wel binnen, zeker in een platenzaak vol muzikale creatievelingen. Op deze regenachtige zondagmiddag sluit Socks;SportsSocks het dagprogramma af in Plato. Op het eerste gezicht lijkt deze vierkoppige band redelijk rechttoe rechtaan: een feelgood- en indie-/punkband. Maar al bij de eerste noot zetten ze dat misverstand recht. Feelgood, ja. Maar het vlekkeloze samenspel en de dissonante toetsenpartijen zetten je oren meteen op scherp. Ook in de teksten zit meer gelaagdheid. Oké, verdacht veel liedjes gaan over financiële onzekerheid, maar er worden ook andere (soms ongrijpbare) volwassen onderwerpen op licht ironische wijze bezongen. Wanneer is de EP-release? Oh ja, 27 november in Rotown.
House Arrest
Het stinkt in café Voorheen Voigt. Bij de net te late binnenkomst wordt de recensent van dienst gegroet met de zinsnede 'it’s hard to breathe', en nondeju de mannen van House Arrest hebben gelijk. Niet dat het deert, want we gaan heerlijk hard op deze garagepunk, en daar lijkt iedereen in de kolkende minimassa het mee eens te zijn. Ongepolijst rammen met een bezeten frontman in pak, die enerzijds stijf staat van de testosteron en anderzijds heerlijk losjes beweegt op een manier die bijna richting voguen gaat. Ongelofelijk leuke band.
Prewn
Het open gezicht van Prewn vertrekt bij elke haperende tune. Deze dame uit New Jersey begeleidt haar melancholische gitaar - met een typische '90s-aanslag - met haar rijke stem. Denk aan Meredith Brooks, met de vibrato van Dolores O'Riordan en de kopstem van Björk. Het publiek luistert muisstil, en aandachtig. Prewns emo ontroert met ‘But I Want More’, geschreven vanuit het perspectief van haar vader met Parkinson. Ze beeldt zich in hoe het is om in een verzorgingstehuis al je autonomie kwijt te zijn. Veel voller gespeeld dan op de plaat. Kippenvel!
69 Charger
Het Eindhovense 69 Charger drukt het gaspedaal diep in en laat horen waarom hun garagerock‑’n‑roll nog altijd staat als een huis. Hoge snelheid, stevige riffs en een drummer die het ritme strak vasthoudt, maken van elk nummer een explosie van energie. Tussen de nummers door vertelt de gitarist anekdotes en trekt de zanger het publiek actief het optreden in. De sound beweegt als een ronkende motor door de ruimte: direct, rauw en meeslepend.
Barren Sea
Het Amsterdamse Barren Sea is naar autominnend Rotterdam afgereisd om met hun nieuwe EP The War on Cars onder de arm, de oorlog te verklaren aan precies dat voertuig. Ze kiezen hun publiek zorgvuldig: Rotterdam is nog altijd dé autostad van Nederland. De stad met een Amerikaans aandoend stratenplan die in een boze aanklacht in de Volkskrant afgelopen zomer de toch ook wel aandoenlijke bijnaam ‘racebaan Rotterdam’ kreeg. Maar zoals een grote stad betaamt, is er ook hier diversiteit in denken. En wanneer frontvrouw Marie 'fucking parking lots (!)' exclameert, vindt ze in het publiek vooral medestanders. Het helpt dan ook dat de band gewoon goed klinkt - groovy en melancholisch, energiek maar ook zwaar. Van ons krijgen ze groen licht.
©
Phaedra Wijnstroot
Girlhead
Een brakke muziekjournalist is geen knip voor de neus waard, zou je zeggen. Maar goh, de intieme nummers van Girlhead komen toch net wat dieper binnen bij het zwakke en gewillige vlees van een katerend lichaam. Girlhead blijkt vandaag een akoestische solo-act, want 'the boys had to work', en eigenlijk is dat totaal geen straf. Terwijl het buiten onophoudelijk regent, speelt ze twinkelende, gevoelige nummers die goed tot hun recht komen in het met kranten, klokken en kaarsen gevulde café Vrijmoed.
The Homesick
Op de bijzondere locatie aan het waterfront in Rotterdam, die speciaal voor dit weekend van Left of the Dial werd geopend, speelde The Homesick een set die je letterlijk voelde: de diepe bas trilde door je hele lichaam, ondersteund door hun elektronische sound die de nummers een extra laag spanning gaf. Het trio uit Dokkum combineert post-punk met noise-pop en een constante onderhuidse dreiging.
Filthy McNasty
Op de koude, stormachtige zaterdag barst Filthy Mcnasty op Vessel 11 los. Het Westfriese trio gaf een hoog tempo set: kaal bovenlijf van de drummer, brute riffs, en frontman die zich letterlijk in het publiek stortte om tussen de mensen te zingen. Het nummer over misbruik van blanke mannen in machtsposities, werd geserveerd zonder omhaal, met de brutale directheid die bij deze band hoort. Punk, hardcore en rock-’n-roll samengevat tot één woeste adrenalinestoot.
Always Christmas daytime dancing (Rotown-feest)
Ja, de pepernoten liggen al lang in de schappen, en om de kerstversieringen kom je ook al niet meer heen. Maar een kerstfeest in oktober? Dat hebben we nog niet eerder gezien. Helemaal in Christmas spirit was er zelfs een zogeheten humbling wheelchair experience. Want manoeuvreren in een rolstoel tussen obstakels laat je écht voelen wat toegankelijkheid – of het gebrek daaraan – betekent. Mooi initiatief dus. Pluspunt van dit feest: de bijbehorende kerstmutsen. Minpunt: het aantal Mariah en Wham-bangers, zat ver onder de kerstnorm.