After Elmer trapt hun eigen feestje af in Zondebok & Zwarte Schaap. Een middag vol (pop)punk, emo en andere invloeden in het verlengde van die genres. Dat poppunk een beetje puberaal aanvoelt is iets wat anno 2025 niet meer relevant is. Integendeel. De snippet 'Pompen Met Die Subwoofer' uit de Bassie & Adriaan-parodie die één van hun nummers inleidt, illustreert dat sommige puberale instincten een stuk tijdlozer zijn dan je denkt. Aan de kwaliteit van de uitvoering valt helemaal niks op te merken. De mannen van After Elmer weten dondersgoed wat ze doen en hoe ze dat moeten doen.
Meer dan 50 gratis shows, verspreid over verschillende locaties, allemaal gecureerd door vrienden van het Left of the Dial-team. Juist, we hebben het over The Official Unofficial. Een soort vriendenevenement, zoals de organisatie het zelf omschrijft, maar dat bekt niet zo lekker. Tussen de namen duiken ook wat acts uit het officiële programma op, maar er is genoeg nieuw (en Rotterdams!) geluid. Je begrijpt: het feest begint hier.
After Elmer
©
Phaedra Wijnstroot
IVYVOX
Zoals ook bij After Elmer aangestipt: behoorlijk specifieke muziek, maar met resultaat. Zit er passie en vaardigheid in? Vinden anderen dit ook leuk? Nou, hup, het podium op. Publieksparticipatie verloopt via inkoppertjes, met kreten als ‘woow-hoo-wow-hoo’, waarbij het publiek enthousiast met de handen boven het hoofd in de maat klapt en meezingt met covers. Niks is te gek. Natuurlijk geeft IVYVOX er her en der een moderne draai aan - of dat nou ook inkoppertjes zijn of niet. Het is nu eenmaal de postmoderne werkelijkheid: origineel zijn is vrijwel onmogelijk. Dus geniet gewoon van het vakmanschap, het plezier dat er vanaf straalt, je biertje - wat dan ook. Je staat toch ook niet te klagen dat je de zon wel vaker onder hebt zien gaan?
Part Garden
Een band kan een geheel zijn waarin alles klopt, maar er toch iets ontbreekt. De drummer is energiek, de gitaristen zijn op elkaar ingespeeld, de timing van de toetsenist is vlekkeloos, maar er is iets extra’s nodig. Bij dreampop- en shoegazeband Part Garden is dat extra’s niet te missen - de stem van de zangeres. Loepzuiver, en wát een kracht. Lange uithalen op verwrongen outro’s met een goede dosis reverb. De band laat je lekker wegdromen, maar staat niet toe dat je helemaal het plot verliest - daar is het gelukkig weer net te ruig voor.
Paro
Met Paro komt veel samen. De eerste associatie is new wave: lekkere synths, jaren tachtig en Robert Smith die vol verlangen de verte inkijkt. Je kent het wel. Maar dan hoor je ook Stereolab, een ingeblikte stem die LCD Soundsystem oproept, en een accent dat Bloc Party-Brits klinkt. Okay, vergelijkingen terzijde: deze band heeft eigenlijk een heel eigen, diverse sound. Fris, gelaagd en herkenbaar, maar samengebracht in een compleet nieuwe mozaïek - met een frontman vol charme en schwung.
©
Dico Kouwenhoven
Martial Arts
Het is toch wat, die hippe zonnebril met Edgar Davids-montuur. Als je iedere keer dat een bandlid zo'n zonnebril draagt een shotje moet nemen, red je de avond niet. Martial Arts heeft al bijna net zo’n druk schema als de meest fanatieke Left of the Dial-veteraan. Vier optredens én een dj-set: alsof ze al jaren festivals in het buitenland veroveren. Je zou het ook meteen geloven. De band zet in Plato vrij casual een zeer solide show neer. Als dit het warmdraaien vóór de grote doorbraak is, zijn we benieuwd hoe het gaat als ze écht op gang komen.
C’est Qui?
Het Nederlandse garagerock-punkfeest C’est Qui? opent met een knal: de zangeres klimt op het drumstel, trapt er tegenaan, grijpt het plafond vast, springt er weer vanaf, en sleurt het publiek zo helemal mee. De roze glittergitaar, het feministische betoog en de tomeloze energie maken het tot een explosie van bewegingen: handen, benen, en zelfs het publiek gaat de lucht in. C’est Qui? is brutaal, charmant en speelt vol overgave; een band die durft te confronteren, je laat lachen en geen toestemming vraagt.
Bloed
Onder rood licht barst Bloed los in pure, familiebanden-furie. De broers Toon en Tuur, vertalen samen met zus Fieke Soete, hun visie op filth and madness in logge riffs, felle headbangs en rauwe energie. Halverwege grijpt een geluid als razende wind het tussenstuk vast, alsof de storm even opsteekt vóór de stilte, vóór de explosie. Bloed is een jonge Belgische kracht, een band die vooral live het verschil maakt: high energy, loud en compromisloos.
Delivery Service
Delivery Service levert. Ben je op zoek naar poppy punkliedjes, het liefst gespeeld in een jeu de boules-baan? Dan ben je op deze openingsact van het inoffciële programma aan het juiste adres. Er zit een lekkere dynamiek in deze band met maar liefst drie (!) frontvrouwen, waarvan ieder haar eigen stem in de mix gooit om een gelaagd geheel te creëren. Speels, zonder veel opsmuk: een fijne opener voor een weekend vol ontdekkingen, maar echt spannend wordt het hier nog niet.
©
Phaedra Wijnstroot
Death by Audio
Het mooie aan oude rotten in het vak? Ze zijn technisch vrijwel altijd interessant. Speelt zo'n band dan ook nog eens één van onze favoriete genres, kan het bijna niet misgaan. De bandnaam is hier in Plato sowieso al grappig, en dan blijkt een van hun platen ook nog eens in het rek te liggen. Wie verder zoekt op de naam stuit op een merk effectpedalen, opgestart door de zanger van A Place To Bury Strangers. Voor wie zich nu nog geen voorstelling kan maken van hun geluid, vertrouw ons maar: dit is goed.
Ciska Ciska
De Gentse singer-songwriter Ciska Dhaenens (Ciska Ciska) opent zacht en uitnodigend, met een warme stem en subtiele gitaarpartijen. 'Kom maar dichterbij, wat gezelligheid creëren,' zegt ze, en dat doen we graag. Haar muziek balanceert tussen melancholie en lichtheid. Zelfs zonder hun drummer die ziek was, en zonder dat het trio in die samenstelling heeft kunnen repeteren, gingen ze vól vertrouwen hun set in. Een mix van bescheidenheid en energie, waarbij de stoere inslag onder de oppervlakte bleef borrelen.
KRAM
Met het vlekkeloze Ierse accent van de zanger past KRAM perfect tussen de andere acts op Left of the Dial. Je zou niet vermoeden dat deze vierkoppige band gewoon uit Nederland komt. KRAM maalt er niet om dat het pas 13:00 uur ’s middags is en dat mensen nog moeten bijkomen van de eerste festivaldag. 'Wake the fuck up, man!' roept de zanger grappend naar de eerste de beste persoon. Een rookmachine vult de kleine ruimte in café Voigt en het geluid van de explosieve mix van Idles-achtige riffs vult zelfs de hele straat. Nietsvermoedende voorbijgangers blijven nieuwsgierig staan kijken; een enkeling durft het aan om de drempel over te gaan.
Indigo Chamber
In de Kaapse Will’ns zorgt singer-songwriter Indigo Chamber voor een welkome afwisseling tussen de vele rock acts van dit weekend. De nummers zijn dromerig en melancholisch en passen goed bij de intieme opstelling, waarbij een groepje luisteraars op banken hangt en op ooghoogte zit met Indigo Chamber. De set eindigt optimistisch met een nummer over leren om jezelf ruimte en tijd te geven. Dat wordt meteen in de praktijk gebracht wanneer het publiek om een toegift vraagt. De akkoorden van een nieuw nummer moeten even gezocht worden, en het publiek wacht geduldig. 'Het hoeft niet perfect te zijn,' zegt de geluidsman. Daar is iedereen het mee eens - en het nieuwe nummer wordt ingezet.
©
Marcel Schikhof
Angie Walker
Je ziet het steeds vaker: bands die uit niet meer dan twee personen bestaan. Al snel ga je extra goed opletten of je ze wel als volwaardige band moet zien, wat daar dan ook voor door moet gaan. Bovenin Kaapse Will’ns is het eigenlijk een slim idee, want veel ruimte is er niet. Misschien is zo het genre chamberpop aan de naam gekomen. Multi-instrumentalist Jeff en zangeres Angie ontmoetten elkaar ooit in het nachtcafé Bonaparte, en de rest is geschiedenis. De muziek klinkt zoals dat verhaal: onstuimig en romantisch.
Pop Music Fever Dream
Het publiek wacht in V11 vol spanning op de start van Pop Music Fever Dream, die door een kapotte jackkabel meer tijd nodig heeft voor de soundcheck dan verwacht. Zodra dat is opgelost, brandt de queer-postpunkband los. Van links naar rechts: een kleurrijk arrangement van krachtige muzikanten die het podium vullen. De frontman crowdsurft vanaf de trap de zaal in, waardoor het publiek nog dieper wordt meegesleurd in de bizarre energie van de band, die deze boot compleet op z’n kop zet.
Space Siren
Het wordt later en de zaal van Waterfront is ondertussen flink gevuld. Het publiek komt af op het strakke geluid van Space Siren. De band, al sinds 2005 actief, creëert een geluid à la Sonic Youth: drie gitaren, een arsenaal aan pedalen en een sterke drum. De frontvrouw heeft een stem die door alle distortion en noise heen nog steeds binnenkomt. Space Siren is een ervaren band en dat merk je aan alles: van hoe ze op het podium staan, tot het geluid dat je oren prikkelt.
SALVIA
De Brusselse band SALVIA, geleid door de Oekraïense Nicole Selivan, brengt een intrigerende mix van new wave, gothic, indie en dreampop. Drie gitaristen, een drummer, een synthesizer en haar intense blik: op het podium danst de zangeres elegant met haar handen. De stropdas vol ogen en de langzaam opbouwende spanning maken het beeld compleet. Dankzij de synth klinkt haar stem lang door en creëert een bijna hypnotische atmosfeer. Donker, melodisch en visueel sterk.
Pons
Goedemorgen V11! De brakke koppen verzamelen zich deze vrijdag voor een beukende start van de dag. Pons brengt elektronische punk, met de energie van drie strak gezette bakkies pleur. Het publiek beweegt mee, de eerste biertjes worden gedronken en de eindnoot? Free Palestine. Het drietal zet met toetsen, drums en zang via een looppedaal een complete show neer. Het publiek moet er even inkomen.Het is ook nog vroeg, maar door de dynamische bewegingen op het podium kunnen we niet anders dan wakker worden.