Terug- en vooruitblikken op vijftien jaar Popronde Rotterdam met Francis Pronk Terug- en vooruitblikken op vijftien jaar Popronde Rotterdam met Francis Pronk

Het was inderdaad lang niet altijd zo vanzelfsprekend. In 2010, toen Francis voor het eerst de Rotterdamse Popronde coördineerde, was het een klein evenement. Rotterdam was toen ook nog lang niet de muziekstad die het nu is. 'De mensen omarmden het nog niet zo als nu', vertelt Francis. 'En daarbovenop… Nog niet veel mensen wisten überhaupt wat Popronde was. Probeer maar eens de eigenaar van een leuk barretje te overtuigen om mee te doen, om zijn bar onderdeel te laten zijn van een festival waar hij werkelijk nog nooit van heeft gehoord. Dat was behoorlijk lastig.'

Het zorgde voor een lastige start. Een lastige start bij een functie waar Francis min of meer per ongeluk in was komen rollen, vertelt ze lachend. 'Ik was destijds boeker van een Limburgse band, genaamd Cherry Darling. Heel random. Zij wilden meedoen aan Popronde, maar we wisten niet zo goed hoe dat werkte, dus ik had gewoon een mailtje gestuurd. In dat mailtje werd me verteld dat ze ook nog vrijwilligers zochten voor de Popronde, gewoon om flyers en CD’s uit te delen in de stad. Dat ben ik gaan doen. Vervolgens vroeg ik of ik stage kon lopen bij Popronde, en mocht dat ook nog eens', vertelt ze. ‘Tijdens mijn stage zocht ik samen met een collega naar een nieuwe coördinator voor Rotterdam. Na een gefaald kennismakingsgesprek met een potentieel target vroeg die collega aan mij: ‘Waarom doe jij het niet gewoon?’ Zo heb ik ja gezegd op iets waarvan ik helemaal niet wist of ik het kon.'

Popronde Rotterdam 2010, een stroef begin van iets wat vijftien jaar later een groot evenement zou zijn. 'Toen zou ik nooit hebben gezegd dat dit mogelijk was', gniffelt ze. 'Ik maakte zoveel fouten. Ik besefte toen nog niet dat ik zelf voor een zanginstallatie moest zorgen als een bar die niet had. Of dat ik een singer-songwriter beter niet kan laten spelen in een bomvolle, luidruchtige kroeg. Maar op gekke wijze kreeg ik daar juist weer energie van richting het volgende jaar. Ik wilde bewijzen: ik kan dit wél! Ik kan iets moois neerzetten.'

Dat wil niet zeggen dat er in de eerste jaren geen hoogtepunten waren. De ogen van Francis beginnen te glunderen als ze nadenkt over het eerste jaar, toen ze de bands Birth of Joy en The Mad Trist zag spelen. Twee van haar favoriete optredens ooit. Of een concert van Handsome Poets bij Café Linssen op de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. Een jaar later zouden ze al op Lowlands staan. Birth of Joy bestaat niet meer, Café Linssen ook niet, maar de herinneringen bestaan voor altijd.  

De jaren erna volgden de hoogtepunten elkaar sneller op en leerde Francis precies hoe ze een steeds groter evenement tot in de puntjes moest organiseren. Ieder jaar is er weer iets nieuws te leren, en ieder jaar neemt de drukte toe. 'Tegenwoordig is het vanaf juni gewoon een fulltimebaan', vertelt Francis. 'En dat combineer ik nog met mijn werk voor Baroeg.' Bij dit Rotterdamse poppodium is ze sinds 2018 marketeer. 'Normaal is het goed te combineren. Maar de maanden richting de Popronde-dag, dan werk ik meestal van 10 tot 18 uur in Baroeg, race ik naar huis, en werk ik tot middernacht door voor Popronde. Met alle liefde hoor. Ik vind het fantastisch.'

Waar het werk uit bestaat? Allereerst: heel veel inluisteren. Bedenken welke bands op welke plekken in Rotterdam passen. 'Het is net zozeer artiesten scouten als locaties scouten', legt Francis uit. 'Ieder jaar probeer ik weer nieuwe locaties toe te voegen aan Popronde. Dus ik bel allerlei cafeetjes, barretjes, en andere locaties met de vraag of ze mee willen doen. Die locaties kunnen dan bands boeken, en ik neem weer contact op met de bands of ze hiervoor openstaan. Een beetje als verbindende schakel. Dit gaat lang zo door, ook met het maken van een planning, het regelen van vrijwilligers en ervoor zorgen dat alle technische zaken in orde zijn. Vanaf juli is het dagelijks toewerken naar de grote dag.'

Die grote dag valt dit jaar op zaterdag 8 november. Ieder jaar probeert Francis er een speciale editie van te maken. Dit jaar is dat alleen al gelukt vanwege de grootte van de festivaldag. Maar wat Popronde nog specialer maakt, zijn niet alleen de unieke locaties, maar ook de opvallende artiesten waarvan je gewoon weet dat ze snel zullen doorbreken. Dit jaar doen ook een aantal nieuwe locaties mee, met als opvallendste RiF010: de outdoor surflocatie naast de Markthal. En de Markthal zelf? Daar zijn ook artiesten te zien. 'Dat vind ik misschien wel de twee allerleukste locaties van dit jaar. Maar ik zou ook iedereen aansporen om naar Roodkapje te gaan. Een iconische locatie. Ze doen al vrij lang mee, maar dit zal de laatste keer zijn. Ze moeten verhuizen. Laten we ze een extra mooi afscheid geven.'

'En qua artiesten? Mensen denken altijd dat ik van het hardere werk ben, omdat ik bij Baroeg werk. En dat klopt ook deels, maar daarnaast hou ik bijvoorbeeld ook van hele lieve popmuziek. Het is echt all over the place. Het hardere werk staat vaak in Bar3, al jaren. Als ik daar een tip moet geven, zou ik Kelsey zeggen. Die zijn niet vaak geboekt. Het is ook een lastig genre. Ik zou zeggen: kom het bekijken. Maar ik ga ook lekker even kijken bij Moon Jacky Jane, die maakt een soort countrypop. Die raad ik ook aan.' 

Heel veel tijd om artiesten te bekijken heeft Francis niet. Je kan ze überhaupt onmogelijk allemaal zien, het zijn nota bene 106 verschillende optredens, maar voor de coördinator van het evenement is er ook simpelweg weinig tijd om te genieten van de muziek. 'Ik ben vooral aan het opletten of alles goed gaat. Op m’n fiets ga ik door de stad. Rondkijkend. Bij elke locatie denk ik: hmm, hoe gaat het daar? Is het druk? Hebben de mensen het leuk? Meestal ga ik niet eens naar binnen. Als ik zie dat het bomvol is, fiets ik met een brede lach op het gezicht weer verder. Een aantal jaar geleden twijfelde ik om te stoppen als coördinator. Ik was net begonnen bij Baroeg, het werd veel te druk voor me. Maar dan fietste ik op de dag zelf weer door Rotterdam. Locaties bomvol, blije mensen, dansende bezoekers. Niks maakt mij blijer. Dan denk ik: wauw, dit was alle moeite meer dan waard. Ieder jaar weer.'