Het allerkleinste podium vandaag is de Ravekeet. De b2b-set die dit piepkleine groene blik mag openen, is Jeanoot Longuie en Sweetest Taboulé. Ze beginnen met het meesterwerk ‘My Girl’ van Animal Collective. De vibrerende melodie overtuigt genoeg om de keet te betreden, en wordt al snel opgevolgd door de vrolijkmakende Franse deuntjes van Poison Girlfriend. Toch lijkt het tweetal nog een beetje zoekende. De tent staat niet op zijn kop, maar misschien is het ook voor de vroege vogels nog te vroeg om hard te gaan.
Nous’klaer Audio, het Rotterdamse elektronische en indie-muzieklabel van Sjoerd Oberman, blies vorig jaar tien kaarsjes uit met een eigen festival. Een jaarlijks feestje, zo blijkt. Want afgelopen zaterdag was Brutus opnieuw het decor voor een tweede editie. En wij waren erbij. Tussen de sculpturen ontvouwde zich een line-up waar elke set een uniek verhaal vertelde. Elk rondje was anders, geen enkel podium vertrouwd. Nous’klaer Audio laat zien dat het label nog lang niet uitverteld is.
©
Marius Renard
©
Supafrisch
Jeannot Longuie B2B Sweetest Taboulé
Vrolijke deuntjes voor de vroege vogels
©
Marius Renard
Details voor fijnproevers
Wie wil begrijpen wat Nous’klaer onderscheidend maakt in de elektronische muziek, moet op de details letten. De veelzijdigheid die het label biedt wordt verbonden door de zaken die de mensen erachter belangrijk vinden. Neem bijvoorbeeld de locatie: de ‘artist driven playground’ Brutus. Hoewel de meeste lokale bezoekers allang niet meer opkijken van de mogelijkheid om schaduw te zoeken in een gigantische endeldarm, is het voor nieuwkomers vast even wennen. Op een leuke manier welteverstaan. Iedere keer dat je een hoek omslaat of een ruimte verlaat is het licht plots fel of juist geheel afwezig, en moet je weer even opnieuw oriënteren. Een kelder, een bunker, een wasruimte, een keet en een platenzaak. Waren we hier net niet ook al, maar dan via een andere route? En waar is de dichtstbijzijnde bar nu dan? ‘Elk rondje is anders’ krijgt hier wel een heel letterlijke lading.
©
Supafrisch
Pye Corner Audio
Eigenzinnig geluid zet ons op scherp
Pye Corner Audio is een durfal. Lekker eigenzinnig ook. Terwijl op andere stages keiharde knaldrang heerst, kiest hij voor een andere aanpak. Hij houdt het spanningsmoment vast. Zijn intro is subtiel en zacht: een langgerekte opbouw die je op scherp zet. En dan ineens: de omslag. Zachte klanken bouwen langzaam op tot stevige beats. Het geluid zwelt aan, met afwisselend heldere tonen en zuivere vocalen. Je moet even geduld hebben voordat het dansbaar wordt, maar dan schiet je als een raket omhoog. Een gecontroleerde lancering richting de stratosfeer. Sferisch, groots en galactisch. Geduld wordt hier beloond. En hoe.
©
Marie Beke
©
Supafrisch
Helmond Lang
Niet lang genoeg
‘Don’t drop that thun thun thun! Ey, don’t drop that thun thun thun!’ Ja joh, Helmond Lang, waarom ook niet, een Vine-hit uit 2012 op je Nous’Klaer-debuut? Vervolgens je set afsluiten met ‘Young Thug’s Lifestyle’? Tuurlijk! Het publiek vandaag heeft een honger voor het experimentele, en kan hier even flink dineren. Tot buiten het bouwhokje aan toe wordt er flink meegebeukt op de set van Lang, die zich meer laat leiden door gevoel dan genreaanduidingen. Dat is de lifestyle.
Beton-overstijgend
Het meest onooglijke plekje is omgedoopt tot Plein Beton, waar lakens beschilderd met losse flarden songteksten van onder meer Meetsysteem dienen als decoratie. De op het eerste gezicht krappe ruimte blijkt zelfs voor publiekstrekker Comforter2xMeetsysteem te werken, tenzij je er niet van houdt om lang op je eten te wachten. Toch laat niemand zich uit het veld slaan door koude macaroni. De aanwezigen zitten vandaag net zo in de wedstrijd als de organisatie. Het verlangen naar muziek die buiten de lijntjes kleurt, in een setting die het idee van een grasveld overstijgt, ‘is iets wat je eigenlijk mist in Rotterdam’, aldus een bezoeker. Dus voor zover er al enig écht chagrijn te bespeuren valt, verdwijnt dat vanzelf zodra je tijdens het ronddwalen op een geweldige set stuit, op een plek die je niet eens in je dromen had kunnen verzinnen.
©
Marius Renard
©
Supafrisch
Mattias El Mansouri
Onconventioneel en zijdezacht
Heb je een zwak voor arty en experimenteel, verpakt in een zijdezacht jasje van minimal house? Dan zit je de komende twee uur goed. Mattias El Mansouri staat al langer bekend om zijn uitgesproken sound met onverwachte structuren en onconventionele ritmes. Maar vergis je niet: hij weet ook hoe hij moet knallen. Zijn veelzijdigheid blijkt uit zijn set die voortdurend schakelt tussen subtiliteit en pure energie. De ene na de andere banger vliegt ons om de oren. Af en toe proberen we nog iets te shazammen, tevergeefs. Misschien maar beter ook: we hoorden laatst nog dat dat not done is.
©
Marius Renard
©
Sjoerd Oberman
©
Supafrisch
Miikkii
Meer Miikkii
Waar de meeste sets vandaag uitblinken in zorgvuldig doordachte opbouwen, breaks, loops en transities regeert in de Ravekeet juist de speelsheid. Laat het aan opkomend Rotterdams talent Miikkii om die in te koppen. Een beetje dub hier, trance daar, drum en bass ritmes en hé, Sister Nancy doet ook nog even haar intrede. Bam Bam, dat dekt de lading wel. De bouwkeet staat vanaf het begin stampvol met een joelend publiek dat eigenlijk niet loslaat tot het einde van de set. Het is geen moment vervelen, de grond trilt en het plafond krijgt meer klappen dan een Ajacied in de Kuip. Wij zeggen: meer curveballs, meer Ravekeet, meer Miikkii.
©
Marius Renard
Upsammy
Nat, natter, natst
Binnen in de betonnen Barbaar schroeit de set van Upsammy, om de vochtige hitte hier nog maar eens te benadrukken. Het donkere hol met spaarzame lichten is de perfecte setting voor wie geen zonnebrand mee heeft genomen. Waar haar platen veelal de ambientzijde van Aphex Twin katalyseren, staan haar sets bekend om de gecontroleerde chaos die de avontuurlijke dansers genoeg voor hun kiezen geeft. Zo ook hier als één van de afsluiters. Het is zowel een privilege als een uitdaging om in deze kleine setting iemand te zien draaien die eraan gewend is podia op Dekmantel, Draaimolen en Lowlands omver te blazen. Hoe vat je dit überhaupt samen? Laten we daarvoor maar iemand anders’ mening citeren: ‘Tering zeg!’
©
Marius Renard
©
Marius Renard
Lenxi
Wegdromen tussen de vlinders
De veelzijdige Lenxi weet de Beeldentuin moeiteloos vol te trekken. De hele dag gonst het al van de mensen bij de Beeldentuin, het kloppende hart van het terrein. Maar nu puilt die helemaal uit. Wie goed oplette, zag ze al hangen: banners met Did you get the dream I sent you? - de titel van haar debuutalbum dat eerder deze maand verscheen. Vers van de pers dus, en wij krijgen als eerste de liveprimeur. Bofkonten. Haar tracks zijn kwetsbaar en persoonlijk, maar perfect voor de heupen. We laten ons meevoeren op melancholische melodieën, gedragen door pulserende technobeats. Zelfs de vlinders (het lijkt wel geregisseerd) vliegen op de beat mee. We dromen weg, met onze snoeten in de zon. Met de track ‘Closer/Closure’ zwaait ze ons uit. Niemand staat hier nog aan de zijlijn.
©
Marius Renard
©
Supafrisch
Comforter2xMeetsysteem
Tegenstrijdigheden om bij weg te smelten
Het is acht uur, het zonlicht begint haar eerste stapjes richting oranje te zetten boven het Plein Beton. De cryptische teksten die je al het hele festival op lakens achtervolgen komen thuis bij de zwoele, gevoelige maar dansbare electro-indie van comforter2 en Meetsysteem. Hoe kan het dat het glimt en de glans is er vanaf? Waar ontmoet jij de maan? Ricky Cherim, de frontman die de twee acts verbindt, heeft het antwoord niet, maar excelleert in de zoektocht. Het is wegdromen en meedansen, euforie en ontroering, springen op de Sophie Straat flitsrol bij ‘Hoe Kan Het’ en wegsmelten op het rake hoogtepunt ‘De Nachtbus Van Zoran’. Zo zit er eigenlijk enorm veel zachtheid in het rauwe Brutus en drijft het optreden, en eigenlijk Nous’klaer in zijn geheel, mooi op die tegenstrijdigheden die zo eigen zijn aan Rotterdam. Het glimt, juist omdat het niet glanst.
Tekst gaat verder onder afbeelding.
©
Marius Renard
Fijnproevers komen hier hartelijk aan hun trekken met de sterke line-up die alle facetten van Nous’klaer belicht. Van beukende techno, die voornamelijk in een soort mini-Maassilo (Kathedraal) te vinden is, naar lossere house of indie tot sets die de randen van de breakbeat opzoeken. Geen enkel optreden op geen enkele plek lijkt vandaag teleur te stellen. Zo gaat dat als je aandacht hebt voor de juiste details. De enige domper op de dag is het vergunningenbeleid van de gemeente. De afsluitende set in de Beeldentuin dooft als een nachtkaars uit, waardoor men stipt om elf uur ‘s avonds de after op moet zoeken. Wij hopen van harte dat er meer van dit soort dingen mogelijk zijn in Rotterdam, of dat nou aan de plek of de muziek ligt. En dan wel met ruimte voor een ongedwongen einde.
©
Marius Renard