In maar liefst 13 bands speelde drummer Liam Gruijters (27) op het toppunt tegelijkertijd. Leuk? Zeker. Lekker actief ook. Maar zijn eigen creatieve knobbel begon te jeuken, en de polderpolitiek van het bandjesleven begon hem tegen te staan. Er lag nog een bandnaam van een eerder spaakgelopen collectief: een soort portmanteau van Jack Daniels en ‘iets met een dier à la Tame Impala’. Zo ontstond het soloproject Jack Hippo. Nu ligt het tweede album 'Balcony Games' op de plank, is er een nieuwe livevideoclip, en dus ook een ontmoeting met 3voor12 Rotterdam bij Vessel 11. Een gesprek over sad songs, balkonspellen, Frank Zappa en Mac Miller.
‘Het heeft allebei zijn charmes. Het bandleven en het solowerk’, vertelt Liam. ‘In de kern is muziek iets dat je samen doet. Als je samen muziek maakt, is er een energie die rondcirkelt. Als je alleen speelt, is dat fijn voor jezelf, maar samen iets maken brengt iets anders teweeg.’
‘In Jack Hippo speel ik dus ook veel met anderen. Maar het is wel heel fijn dat ik kan doen wat ik wil. De teksten komen uit mij, het idee komt uit mij, en ook het conceptuele.’
Vanuit welk concept of idee is Jack Hippo dan opgezet? Liam: ‘Ik heb eigenlijk vanaf het begin juist niet vanuit een concept gewerkt. Ik voelde wel duidelijk hoe het moest voelen: uitdagend. Een rare ritmiek, een rare maatsoort. Laat ik daar maar eens mee beginnen. Ik kon ook niet echt veel meer dan drummen, dus dan is dat je startpunt en vanuit daar is het leren en proberen.’
Die rare ritmiek is op Balcony Games zeker hoorbaar. En er is meer raar aan het album: van zijn vervormde stem tot de overslaande blaasinstrumenten en de atypische songstructuren. Hoe dat vervolgens afwisselt met zachte, tedere momenten op bijvoorbeeld ‘I Can’t Rely en I’ll Stick Around’, zorgt voor een intrigerende, boeiende en soms wat unheimische luisterervaring.
Die luisterervaring leidt noodzakelijkerwijs tot de vraag: welk gevoel wil je eigenlijk overbrengen? ‘Dat weet ik niet zozeer,’ vertelt Liam. ‘Dat komt vooral omdat ik eigenlijk niet per se iets wil overbrengen op een luisteraar. Ik werk vanuit mezelf, en speel wat ik voel. De uitkomst is dan automatisch een product van mij en niet gericht op een ander.’
‘De rode draad is wel dat het misschien gewoon niet supervrolijk is. Het is muziek die je soms een beetje laat schrikken en aan het twijfelen brengt. Uiteindelijk wordt het toch vaak een beetje mellow, al wil ik dat niet altijd. Het is voor mij gewoon makkelijk om sad songs te schrijven. Dat is het primaire gevoel. Ik voel me niet nice, gooi dat maar in een liedje. Op die manier.’
‘Toch is dat voor mij de minst leuke vorm van schrijven. Daar wil ik in de toekomst meer vanaf stappen. Ik vind het erg leuk om van tevoren bezig te zijn met verhaallijnen en muzikale ideeën, dus ik hoop dat ik daar meer op kan focussen bij mijn volgende project.’
Toch zit er wel degelijk een concept achter Balcony Games. Althans, het begon met het idee om te schrijven over absurde ervaringen op balkons, wat bijvoorbeeld te horen is op opener 'Just Like Watching TV'. Liam: ‘Toch begon ik daarna weer te schrijven vanuit directe emotie en andere verhalen. Mijn vriendin Nikki kwam toen met ons eigen balkon als leidraad. Mijn balkon is de plek waar ik tot rust kom en nadenk over mijn leven. Het is de plek waar ik mijn muziek luister en beoordeel. Nu staat de albumtitel dus voor de plek vanwaar ik mijn leven bekijk.’
En zo krijgt het Jack Hippo-universum toch echt wel een eigen karakter. Helemaal wanneer de luisteraar op 'Wizzy' wordt uitgedaagd met de vraag: ‘You’ve been listening to Jack Hippo’s ride, are you sure you don’t want Jack Hippo’s mind? You’ve been listening to Jack Hippo drive, are you sure you’re not the Jack Hippo kind?’.
Wat is de Jack Hippo kind? ‘Ja dat is wel een beetje de fucked up kant van mij of mijn personage Jack Hippo. De bipolaire, heftige kant. Alles is een beetje intens: emoties, gedachtes, liedjes dus automatisch ook. Ik heb het gevoel dat veel mensen dat niet per se willen horen.’
‘Ik struggle daarmee op deze plaat, maar vraag me dan ook af of iedereen dat niet weleens heeft. Een intens, druk hoofd. Maar volgens mij zijn veel mensen oprecht ook wel iets rustiger, of iets vlakker.’ Niet allemaal aan boord bij Jack Hippo’s ride dus. Toch voegen juist dit soort skits ook weer iets luchtigs en humoristisch toe. Een knipoog, een beetje schreeuwerige overdrijving, met een scherp maar tegelijkertijd ook licht randje.
Die vervormde stem komt niet zomaar ergens vandaan. Frank Zappa en Mac Miller doen hier hun intrede in Jack Hippo’s mind. De skits op het album bouwen voort op hoe zij dat deden. Vluchtig, vervormd en vervreemdend. Liam: ‘De kunst om per twee zinnen weer een volledig verhaal te kunnen schetsen is echt sick.’
Andere invloeden? 'De vocale gelaagdheid van Animal Collective, en dan ook specifiek Panda Bear [lead singer van Animal Collective, red]. Dat kwam hard bij me binnen, en dat wilde ik graag toepassen. Ik zing bijvoorbeeld een zin en voeg vervolgens laag na laag toe - tot wel acht lagen backing vocals - en maak hem zo steeds dikker. Compleet uit proportie, maar dat geeft het voor mij juist een magische lading.’
En de volgende laag in zijn eigen loopbaan? ‘Ik vind deze plaat dusdanig nice dat ik niet de drang heb volgende maand gelijk weer iets te droppen. Ik wil gewoon even hiermee werken, lekker spelen, hier en in Brussel, waar mijn label vandaan komt. En cassettes verkopen. Het liefst wel aan mensen die het ook echt kunnen afspelen. Zo'n cassette gaat niet om het geld.’
Meer Jack Hippo? Check ze op Left Of The Dial of reis af naar onze zuiderburen, waar ze regelmatig in Brussel optreden dankzij hun release bij het Brusselse label 96movement. En bekijk ook zeker hun nieuwe liveopname via ig: jackhippo_