"Wij zijn Taymir", klinkt het vanaf de bühne. Tussen zijn haren door gluurt zanger Bas Prins de Kleine zaal in. Strakke broekies, puntschoenen, overhemdje en benoemenswaardig lange bakkebaarden. Deze Hagenezen, amper twintig, hebben in een jaar tijd een reputatie opgebouwd waar menig beginnend bandje jaloers op mag zijn. Gretig gejuich klinkt dan ook vanaf de bar, een roffel klinkt en dan knalt het nummer She Goat erin. Loeistrak, puntig en met een zweem van de brutaliteit van Arctic Monkeys frontman Alex Turner.
Loeistrakke en brutale indiepop van de mannen van Taymir
Jonge Hagenezen snappen de kracht van eenvoud
Het gaat goed met de mannen van Taymir. Eind 2013 werden ze gebombardeerd tot 3FM Serious Talent, en vanaf begin 2014 mogen de mannen zich in de verwachtingsvolle 12van3voor12-lijst scharen. Een verdiende plek, zo bewijzen ze op het gloednieuwe podium van Hedon in Zwolle.
Eenvoud
Heel moeilijk en ingenieus zijn de nummers van Taymir daarentegen niet. Sterker nog, na één luisterbeurt van plaat Phosphene is de kans uitermate groot dat de tekst en melodie al vastgeklonken zit in het geheugen. Heel erg is dat eigenlijk niet. In de poel van moeilijke indiebandjes is het fijn om verfrissende en een tikje makkelijke indiepop te horen. Want vanavond wordt maar eens te meer duidelijk dat in eenvoud een enorme kracht schuilt. De heren van Taymir lijken dan ook heel goed te snappen hoe dat moet.
Na She Goat is het de beurt aan Afternoon, met een rollende drum en een hemels fijne venijnige gitaarpartij. De meerstemmige zang, een gegeven dat in meerdere nummers duidelijk aanwezig is, werkt uitermate goed. Het is snel, het is zuiver en instant vrolijk. Net zo plompverloren als het nummer ingezet wordt, eindigt het ook. Het publiek wordt losser, voeten tikken mee en extra bier wordt gehaald.
Beatlesesque
Al vroeg in de set wordt megahit Aaaaah ingezet. Een gedurfde keuze, die getuigt van lef en het feit dat de band meer te bieden heeft dan deze catchy hit. Her en der wordt meegezongen en in de hoek van de zaal wordt driftig op en neer gesprongen. Het valt goed, maar te merken is dat er meer smaak is naar het andere materiaal van Taymir. De oude single wordt opgevolgd door Taymir’s nieuwe single: All We Know. Een sterk nummer, met stuwende gitaar en fijn refrein waar ook de meerstemmige zang weer naar voren komt. Onvermijdelijk zijn dan ook verdere vergelijkingen met de Arctic Monkeys, The Strokes en - absoluut- The Beatles.
Want die Beatlesesque toon is te horen, en goed ook Vooral in de nummers Melanie en I Do I Do zijn de Britse invloeden te vinden, waarbij de line ‘Why won’t you try to be my baby’ zo uit de mond van Lennon en consorten gerold kon zijn. Mooie toevoeging aan de avond is de The Strokes cover Barely Legal, die op een wel zeer fijne wijze vertolkt wordt. Onder het publiek, veelal man en om en nabij de dertig, wordt goedkeurend geknikt. Hier worden fans geschaard.
Kunst van het pakkende liedje
Good Times, Taymir en What Would You Say sluiten de stampende set af, waarbij What Would You Say er om vraagt om te bewegen. Ergens herinnert het aan Nørgaard van The Vaccines, dat hetzelfde sfeertje en razende tempo heeft. Er wordt gezweet, geramd met drumstokjes en plots houdt het op. Met een "Doei, dat was het!" verdwijnen de Hagenezen van het podium, het publiek een tikje verwachtingsvol op meer achterlatend. Een toegift komt er alleen niet, wat jammer is gezien de tijd en support. Het is wellicht het enige minpunt wat er is op een voor de rest puntgave avond.
Taymir laat in amper een uur zien waarom zij verdiend in de pretentieuze 12van3voor12-lijst staan. Het is bijzonder om te zien hoe deze jonge gasten op betrekkelijk jonge leeftijd al zo goed lijken te begrijpen hoe een goed liedje geschreven moet worden. En daarin succesvol zijn. Verschrikkelijk origineel is het wellicht niet: verschrikkelijk pakkend en fris is het wel. En ja: daarin schuilt een contradictie die alleen goed te begrijpen valt wanneer dit veelbelovende jonge bandje wordt gehoord.