Meschiya Lake and The Little Big Horns overdondert De Hip in Deventer

Magisch concert vol overgave en spectaculair spel van het Dixieland/New Orleans sextet

Tekst: Martijn Holtslag. ,

Ze stonden eerder al in de grote zaal en het café van Het Burgerweeshuis, maar na meer dan een jaar zijn de Amerikanen uit Louisiana terug om de Deventernaren te voorzien in hun portie live uitgevoerde brass-muziek. Dit keer wordt de frontvrouw Meschiya Lake bijgestaan door vijf bandleden en een virtuoze danser.

Het is een verschijning, deze dame. Een verschijning waar je niet omheen kunt met haar lichaam vol getatoeëerd en haar haar volledig verzorgd in een autenthiek jaren 40 kapsel. Haar zwarte jurkje bedekkend en verhullend genoeg en haar gezicht spreekt boekdelen. Bij elk liedje weet ze precies wat ze wil zeggen en hoe ze dat over wil brengen, zonder te vervallen in cliche's of flauwe publieksparticipatie-trucjes. Alsof haar gouden strot, waarmee ze dynamisch zowel heel klein alswel overweldigend groot kan zingen, nog niet genoeg is, schijnt deze vrouw nog eens te kunnen dansen als een cowboy onder een vuurregen van een mitrailleur. De danspasjes zijn ijzerstrak ingestudeerd met haar partner in crime: een man met hoed die allerlei danspasjes uitvoert op de achtergrond.

De bezetting? Een drummer, soesafonist, klarinettist/saxofonist, trompettist en gitarist.
De soesafonist, tevens bandleider, weet met zijn energie het publiek stukje bij beetje mee te krijgen. Dit gaat echter stug op deze donderdagavond in de kelder van De Hip. De blazers blazen te gekke solo's weg, met geen valse noot te bekennen. De gitarist die virtuoze Gipsy-jazz geïnspireerde licks en ritmes speelt weet zijn snaren goed te raken. Bij jazz-georienteerde muzikanten kan het vaak te veel zijn of te veel freaken in registers of toonladers waar je een geleerde luisteraar moet zijn, maar deze muzikanten weten precies wat ze doen. Niet te veel, niet te weinig. Zoals een gast het mooi weet te verwoorden: "Je kunt alle technische trucjes weten, maar je moet toch kunnen spelen vanuit je hart."

Het genre? Denk aan Dixieland, New Orleans, jaren 20 tot en met 40. De nummers variëren van een driekwartsmaat meezingerwalsje tot wat vuigere, flink tegen de blues aan schurende songs. Het zijn muzikaal geen super ingewikkelde nummers, maar de dynamiek en het gevoel dat de band er aan meegeeft is te gek. Soms is de boodschap duidelijk, soms wat vager. De set varieert van eigen nummers tot aan covers.

The Little Big Horns spelen de ballen uit hun broek. Een hell of a frontvrouw en een groep muzikanten en een set danspasjes waar je U tegen zegt. Nadat Kensington vorige week het seizoen opende op het grote plein naast de Lebuineskerk is dit een waardevolle opener voor wat Het Burgerweeshuis dit jaar allemaal nog meer te bieden heeft.