Nooit eerder heeft Plato een instore gehad waar een band zo veel apparatuur meenam. De hele winkel stond vol met instrumenten, versterkers én met een hele boel belangstellenden. Zelfs door het raam probeerden mensen nog een stukje mee te pikken van de band PAUW. Deze jongens lijken zo uit de jaren zestig gewandeld te zijn (zien we de gelijkenis van toetsenist Kees met Brian Jones?). De avond voor het festival was PAUW nog te gast bij het alom bekeken De Wereld Draait Door, waardoor het publiek erg veelzijdig was. De soundcheck nét iets te hard voor een instore, maar toen de jongens begonnen met het ten hore brengen van de debuutplaat Macrocosm Microcosm kon er weinig slechts meer gebeuren. Een bizar strakke set met fantastische op de sixties geïnspireerde nummers. De instrumentale stukken zouden saai kunnen worden, maar PAUW liet ons in een soort stonende flow komen waar we tot de laatste noot niet meer uitkwamen. Doe jezelf een plezier en ga naar een concert van de tour van PAUW. Deze band moet je gezien hebben!
Let's Get Lost: zo moeten meer festivals zijn
Volgend jaar thuisblijven is geen optie meer
Met de mooie binnenstad van Zwolle als toneel stond het festival Let’s Get Lost al een tijdje op de agenda van 3VOOR12/Overijssel. Waarom? Let’s Get Lost laat je verdwalen op de muziek van de vetste opkomende artiesten (denk o.a.: PAUW, Holy Holy, Die Nerven) op de meest onverwachte locaties (denk o.a.: de Fundatie, de Statenzaal, Plato). Wij waren erbij zaterdag en ervaarden een fijne sfeer met veel geluiden die je (nog) niet eerder hebt gehoord.
Plato
De Statenzaal
De Statenzaal lag er prachtig bij voor Let’s Get Lost, met prachtige verlichting en sfeervolle details de perfecte plek om van mooie muziek te genieten. Husky mocht de avond op deze locatie aftrappen. De mannen van Down Under (de band komt Australië/Nieuw-Zeeland) waren al populair voordat er een noot werd gespeeld: de zaal zat stampvol met publiek, mensen kwamen zelfs niet meer binnen. Wat kregen we? Een muisstille zaal ondanks de drukte, emotie en prachtige muziek. Husky had eerder dit festival een middagshow in het Langhuis gegeven, waar mensen ze nóg een keer wilden zien.
Toen was het tijd voor Ryley Walker. Een onverwachte topper: de jazzy band speelde in ogenschijnlijke kalmte op hoog tempo de warme muziek de zaal in. Geen miljoenen loopjes of te veel versterkers maar ‘what you see is what you get.’ Er was geen smartphone meer te bekennen: alle ogen waren gericht op het podium, hoofden gingen trouw mee met het tempo en mensen zaten op het puntje van de stoel. Het leek wel een thuiswedstrijd voor Ryley Walker, zo goed werd de band ontvangen. De band is net zo onder de indruk van de zaal en het publiek en dat merkte je. Een mooi en puur concert. Ryley Walker is er zeker eentje om in de gaten te houden.
De boezemvrienden Lauren Morgan en Jordan Shih van Sales waren ook te bekijken in de Statenzaal. Ook deze band was enorm onder de indruk van de zaal. De vriendschap tussen de twee spatte er vanaf en uitte zich in een uitmuntende improvisatie. Het grootste pluspunt: de engelachtige stem van Morgan.
Het Vliegend Paard
In het Paard bekeken we Canshaker Pi. Deze jonge honden gingen hard te keer in een strakke set in deze kroeg. We konden er geen woord van verstaan, maar de band kwam goed aan bij het publiek en de sfeer zat er dik in. Canshaker Pi maakte iedereen even goed wakker: de keiharde rock was een dikke afwisseling tussen de wat meer indie-bandjes op Let’s Get Lost. Canshaker Pi staat gelijk aan even goed uit de plaat gaan.
Goudsteeg 21
In de Goudsteeg was de eer aan Lea Kliphuis. De theathersetting op deze locatie sierde dit talent uit het hoge Noorden van ons kikkerlandje. Met haar cowboylaarsjes en bijpassende hoed verwachtten we een countryster die per ongeluk op Let’s Get Lost terecht was gekomen, maar niets was minder waar. Kliphuis weet het publiek te charmeren met haar zang en gitaartalent. Ze quote uit haar eigen nummer ' The world ows me nothing', en dat is precies wat Kliphuis kan omschrijven. Dit talent eist de volle aandacht op en vult solo haal de theaterzaal met overtuiging en passie. Wat waren wij verwonderd van deze Lea Kliphuis die in deze intieme setting de sterren van de hemel zong..
Na de betoverende Lea Kliphuis was de beurt aan Will Samson. Deze Samson is geen vreemde eend in de bijt: zijn eerste album kwam uit in 2012. Hij deelde het podium al eerder met artiesten die niet de minsten zijn: we noemen Kurt Vile, Ólafur Arnalds en Marissa Nadler, om maar even wat voorbeelden te noemen. In de Goudsteeg kwam Samson ietwat nerveus over, hij had ook lange tijd ziet opgetreden. Het zat hem niet mee: er zou eerst een groter entourage meekomen, maar dit ging op het laatste moment niet door. Samson moest op korte termijn andere nummers instuderen en dit was te merken. Gelukkig deed deze pech niet af aan de kwaliteit van zijn muziek. Hij kreeg de volle Goudsteeg muisstil als hij niet bezig was met leuke interactie met het publiek. We werden getrakteerd op een wobbly sound met toffe invloeden. Veel effectapparaten, waaronder een mysterieus apparaat welke Samsom op de kop heeft getikt op Ebay hielpen daar aan mee. Ondanks wat pech heeft Samson dit optreden dubbel en dwars goed gemaakt.
Hedon
In de kleine zaal van poppodium Hedon speelden Die Nerven. Een stukje Berlijn in Zwolle. Deze doe-het-zelf band produceren en releasen hun Deutsche Punk helemaal zelf. Die Nerven betekent lekker headbangen en dat was precies wat de stampvolle zaal deed deze zaterdag.
Paceshifters maakten de grote zaal van Hedon onveilig. Een Overijsselse trots, gezien deze jongens uit Wijhe komen. En ze maakten ons wederom trots: we kregen een onwijs energiek en krachtig optreden van de jonge gasten. Het was te zien dat wij niet de enigen waren die deze gedachte hadden: het publiek zong uit volle borst mee. De Paceshifters hebben inmiddels een vaste schare fans in Zwolle die ze toch telkens weten te verrassen.
OIJ was onlangs ook te gast in De Wereld Draait Door en dat is niet zo gek: deze lekkere dansbare muziek gaat niet meer uit je kop. De kleine zaal was zo vol dat het dansen soms wel wat lastig was. Bij de producer kan je je voorbereiden op een bizar goede visuele show waar ook de vocale aspecten zeker niet achterblijven. Het wachten is op zijn tweede single: deze komt binnenkort uit.
PAUW was de beste afsluiter die Let’s Get Lost zich maar kon wensen. De band kwam nog beter tot zijn recht in de grote zaal van Hedon: stukker harder dan in Plato en nog enthousiaster dan in de middag. Wederom een retestrakke show waar niets op aan te merken was. Zanger Brian maakt gebruik van het enthousiasme om de debuutplaat (die ook op colored vinyl) is uitgekomen nog even te promoten.
Let's Get Lost
Hou ze in de gaten: De absolute toppers van Let’s Get Lost volgens 3VOOR12: Lea Kliphuis, PAUW en Ryley Walker.
Was je er niet bij dit jaar? Zorg dat je volgend jaar kaarten bemachtigt. Op dit pareltje van een festival begint het elk jaar drukker te worden, wat de sfeer alleen maar beter houdt. Je kan rekenen op bijzondere locaties en enthousiaste artiesten. Bij elk concert zal je verrast worden met een compleet nieuwe sound. En hoe leuk is het om opkomende bands al gezien te hebben voordat ze straks in het Ziggo Dome staan?