My Baby laat Zwolle op grondvesten schudden

Driekoppige formatie maakt verwachting waar

Tom Reuvers ,

2015 zou het jaar van My Baby moeten worden. En het begin was er. Waar ze spelen, zijn de reacties van het steeds massalere publiek overweldigend. Op tournee met Seasick Steve en spelen met Henny Vrienten; ook dat overkomt je niet zomaar. Lovende woorden, overal. Maar kan de driekoppige band de verwachting ook in Zwolle waarmaken? Reken maar!

Geen doorsnee bandje

Dat we met My Baby niet met een doorsnee bandje te maken hebben, was al snel te concluderen. De duidelijk op blues geïnspireerde nummers laten zich niet beperken tot de gangbare drie of vier minuten. De band componeert hun nummers zonder zichzelf een beperking van tijd op te leggen. Het gevolg? Bluesy, rockende nummers van het Midnight Rambler-niveau (Stones), die rustig tien minuten kunnen duren. De gitarist is van ongekende klasse en heeft qua virtuositeit veel weg van Ry Cooder in de jaren ’70.
 
De licks, riffs en ander magistrale genialiteit op de verschillende gitaren laten je meevoeren langs raakvlakken met vervlogen bands al Jefferson Airplane. En die vergelijking is misschien wel heel erg gerechtvaardigd.
De zangeres heeft overeenkomsten met de jonge Grace Slick, in haar prachtige witte outfit en met haar fijnkrullend haar. Wat een stem! Wat een power! En wat een verschijning! 

De zaal behekst

Het begin van de gig begint mysterieus; het start als voodoo en behekst de zaal, waarna de bluesrock de droom onthult. Het tweede nummer kentekent meteen de roots van de band. Bluesinvloeden in een stevige rockjas. Fantastisch soleerwerk doet de gitarist schitteren, die het niet laat om het podium af te stappen om even lekker tussen het enthousiast publiek zijn kunsten te vertonen. Hij laat voortdurend zien dat hij met zijn bolhoed en half-geschminkte gezicht een absolute alleskunner is. Om van zijn slide-gitaar nog maar te zwijgen. En dat ‘alleskunner’ geldt ook voor zangeres Cato van Dijck. Haar fluwelen stem is van de puurste vorm, maar kan tegelijkertijd venijnig uithalen.
 
Het podium is wat donker. Geen uitbundige lichtshow. De muziek laat zich op het podium ondersteunen door rustige beelden, die geprojecteerd worden op het grote scherm achter de band. De animatie ondersteunt de droom waarin je bent gevangen.

Doordenderende trein

De show vordert en het publiek kan niet stil meer staan en geniet zichtbaar. En ook de band geniet! Het oogcontact tussen de muzikanten verraadt duidelijk een grote voldoening die ze alledrie ervaren. En het gaat maar door. Opzwepende ritmes, aanstekelijke riffs, die constant links hebben met de early 70’s met een schoonheid die zelden hoorbaar is. Achter de drums lijkt een jonge Dave Grohl in de vorm van Joost van Dijck de trein te laten doordenderen.
 
Alles klopt deze avond. Het publiek geniet. Eigenlijk is de hele gig één lange trip. De lange nummers vervelen geen moment. 2015 moet het jaar van My Baby worden. En dat wordt het! We zien een band die weet wat het doet en belangrijker nog: het weet wat het wil. In Hedon heeft de band bewezen enorme potentie te hebben. Ze hebben Zwolle op hun grondvesten laten schudden. Waar ze ook komen, ze spelen de tent plat.