Lieve hemel, what’s not to like? Kiezen is pijnlijk, aangezien de hele set uitblinkt in kwaliteit. My Tomorrow is wat toegankelijker, waar de blazerssectie in de track wel erg lekker werkt op deze avond. Ain’t Chasing Pavements lijkt de Abbott bijna te laten ontploffen, met elektriciteit in de lucht en een bas die dwars door het lijf heen pompt. De wilde ‘Rah’ rolt er met genoegen uit, de Belgische springt over het podium, grijnzend tot en met inclusief prècies gevoel voor timing.
“Zo ziet overwinnen eruit”
Antwerpse Coely regeert op Podium Abbott
Het lijkt rechtstreeks uit een film te komen, Coely’s verhaal. Op haar zeventiende hoorde iemand haar zingen in een Antwerps buurtcentrum, waarna een platendeal bij independent Beatville volgende. De dame voltooide haar school, om door te stomen naar festivals , gigs en de hiphop scene in het algemeen. En dat gaat haar goed af. EP ‘RAAH The Soulful Yeah’ kwam afgelopen maart uit, en op Podium Abbott laat ze op grootse wijze zien hoe het ook kan.
Het nummer
Het moment
Coely die beatboxt is de perfecte aanloopt naar een meesterlijk einde, met de zon die als afgesproken de tent in schijnt. Alles klopt, het werkt en het is verdomde goed. De inzet van Ain’t Chasing Pavements roept een golf aan geluid op vanuit het publiek, die tot ver over de festivalweide gehoord moet worden.
Het publiek
Grijnzende koppen, woest gebrul. Coely maakt indruk en dat is te merken. Een waaghals klimt nog even de stellages in en steekt moedig zijn hand op naar het podium, de rest houdt het bij de modderige grond, hongerig kijkend naar het podium om meer te zien.
Het oordeel
“Zo ziet overwinnen eruit”, predikt de presentatie op het Abbott podium na afloop. Het is perfecte samenvatting van een loeisterk optreden. Coely zelf plus aanhang lijkt ook ietwat overdonderd door alle bijval, wat het geheel alleen nog maar charmanter maakt. Bravo voor deze Antwerpse dame.