Eigenzinnig en nieuw geluid tijdens juni editie van Hedon Presents

Wisselende kwaliteit in gevarieerde mix van beginnende bands

Mandy Bezema ,

Iedere laatste zondag van de maand presenteert Hedon drie nieuwe acts uit de kop van Overijssel, onder de noemer Hedon Presents. Nieuwe muziek, op het punt van doorbreken of juist net geplukt uit de oefenruimtes van Hedon zelf. Zo ook afgelopen zondagavond, waarbij de mix in geluid en kwaliteit opvalt. ...

Crazy Daze

Hedon Presents opent met het soulful Crazy Daze. De Zwolse band bestaat sinds 2013 en haalt haar inspiratie uit hiphop, soul en R&B. Die invloeden worden direct duidelijk bij het inzetten van de eerste tonen: een aanwezig hammondorgel en strakke saxofoonpartij tonen het soulful karakter van de band. Frontdame Lieke Radstaak loopt zwoel het podium van de Kleine Zaal over, op geen enkele manier geïntimideerd door het podium. Jammer is het, dat er maar zo weinig mensen in diezelfde Kleine Zaal staan. 

Crazy Daze klinkt volwassen, heeft eenheid en oogt overtuigend in zijn repertoire. Decisions wordt ingezet met een prettig piano intro, inclusief een strakke saxofoon. Naarmate de set vordert valt op dat er enige haast in lijkt te zitten. Radstaak gooit haar tekst er bijna uit, blijft weliswaar stemvast en zuiver, maar de lichtelijk aanwezige rush in het tempo doet af aan de kwaliteit van de tracks. Wellicht is het de bedoeling van de live-set, maar wat meer rust had Crazy Daze’s repertoire nog iets beter uit de verf laten komen. Opmerkelijk is de keuze voor de Spice Girls cover Wannabe. Vooruit, het is een gedurfde keuze, maar de vraag doemt op waarom hiervoor gekozen is. Instrumentaal klinkt Crazy Daze namelijk uitermate prima, waardoor de smaak naar een instrumentaal intermezzo aanwezig is. Toch valt de mate van professionaliteit op, zowel bij Radstaak die als volleerd zangeres up front  staat, als bij de muzikanten achter haar. Crazy Daze klopt in haar kern, valt op vanwege haar eigen geluid en is dan ook een bijzonder prettige opener van deze editie van Hedon Presents.

79th Street

Opvolger van Crazy Daze is het tweekoppige 79th Street.  Annelies van der Lem en Rogier Tromp vormen samen sinds februari 2015 het akoestische 79th Street. De relatief korte tijd die het duo samen erop heeft zitten, is niet echt af te lezen op deze zondagavond. Het duo voelt en vult elkaar aan en past op een prettige manier vocaal bij elkaar. De set beslaat een mix van zelf geschreven tracks - veelal over het leven en de liefde - als covers. Year of Summer van Niels Geusebroek komt voorbij, evenals Streets van Kesington. Het vocale bereik van vooral Tromp wordt tijdens dat laatste nummer duidelijk. 

Veel interessanter zijn de eigen geschreven nummers. Wanneer tegen het einde van de set het als eerste geschreven One Day wordt gespeeld, wordt pas duidelijk wat de groei is geweest. Van typisch highschool bandje, is het duo inmiddels al ontwikkeld naar een meer volwassen duo waarbij er meer aandacht besteed lijkt te zijn aan de teksten en arrangementen. Het enigszins androgyne karakter van de twee maakt het interessant en intrigerend om naar te kijken, waarbij je je afvraagt hoe alles zou klinken met volledige band achter hen. Een gedeeld gevoel van balen duikt dan ook op wanneer de gitaar van Tromp keer op keer vals klinkt tijdens de tweede helft van de set. Jammer, maar niet van zodanige aard dat het een performance verpest die blaakt van groei en potentie. 
De sluiter van de avond is Hard & Heady, een band die zichzelf eveneens plaatst in het soul -funk en R&B spectrum. Een grote band, inclusief tweekoppig background koortje. De eigenzinnige stem van Maik IJpelaar valt direct op, maar wàt  immens jammer dat zijn stem vlak lijkt te worden wanneer alles muzikaal bij elkaar komt. Een meer dominantere plek voor IJpelaar was op zijn plaats geweest.

 

Wellicht komt het door het feit dat Hard & Heady een thuiswedstrijd lijkt te spelen voor een bekend publiek, maar enige vorm van eenheid en coherentie die te zien was bij Crazy Daze, mist. De background zangeressen ouwehoeren onnodig veel met elkaar tussen de tracks door, een duidelijke koers in de set lijkt te missen - “Zullen we die maar spelen, dan?”- en op het einde van de set springt er ineens  iemand anders achter het drumstel. Wanneer het keyboard van toetsenist Bastiaan van der Spek tijdens het slotnummer ook nog half de lucht in gaat, lijkt de chaos compleet. Het is onnodig, waarbij het muzikaal niet echt iets toe lijkt te voegen. Alle toeters en bellen leiden af, en dat is immens zonde gezien de potentie die ook deze groep lijkt te bezitten. 

 
Potentie die hoorbaar is tijdens de compilatie van huidige hits tijdens het eerste nummer, waarin de overgangen slim in elkaar zitten en het instrumentaal vlekkeloos lijkt te gaan. De ritmesectie is precies, evenals een super strakke baspartij. Stevie Wonders Superstition wordt eveneens gecoverd, waarbij het vermogen van IJpelaar in een klap duidelijk wordt tijdens de luide uithaal. Het enige dat mist is een flinke blazerssectie, maar het zij hen vergeven.  Zelfgeschreven track Alice klinkt bijzonder fraai - zowel tekstueel slim als instrumentaal-  en nodigt uit tot het horen van meer eigen materiaal. Zonde is het dan ook van de janboel op het einde.