De vergelijking met The Byrds is snel gemaakt; qua kleding en uiterlijk lijken de heren zelfs op ze. Psychedelische elementen liggen ten grondslag aan ieder nummer. Deze elementen zijn subtiel gekozen en zorgen ervoor dat de muziek je niet laat vallen in een eindeloze, eentonige droom. Juist de rock-achtige ondertoon maakt het geheel zo nu en dan lekker stevig. De drummer deelt dan ook regelmatig rake mokerslagen uit. Ondanks dat de nummers dikwijls stevig zijn, verliest het niets van de melodieuze lijnen waarvoor een bewuste keuze lijkt te zijn gemaakt.
The Proper Ornaments: kort maar krachtig
De psychedelische kant is niet hun enige troef
‘We are from London.’ Met die woorden kondigden The Proper Ornaments zich zondagavond aan in een te leeg Hedon. Jammer, want een band als deze verdient een groter publiek. Ondanks de lage opkomst spaarden de Britten hun energie aanvankelijk niet en lieten zich van hun goede kant zien. Van meet af aan begon het krachtig. De vraag was: voor hoelang?
Psychedelisch in de stijl van The Byrds
Authentiek
De band is authentiek. Je waant je in de sixties. Het had Woodstock kunnen zijn, ergens tussen Jefferson Airplane en Joe Cocker in. De heren lijken helaas vaak in hun eigen wereld te zijn en schromen niet om regelmatig met de rug naar het publiek te gaan staan. En hoewel de band best interessant is, lijken de nummers toch af en toe veel op elkaar. Ondanks dat, is The Proper Ornaments toch een band om van te houden. Het is een band die een vollere zaal verdient dan de nog geen vijftig man die vanavond tam vertoeven.
Qua muzikaliteit en originaliteit zit het wel goed bij deze jongens. Jammer dat het bij het vijfde nummer even mis lijkt te gaan en de samenzang wat splijting toont. Snel herstelt de band zich. Ze gaan onvermoeid door. Beide gitaristen soleren beurtelings tevreden op hun Epiphone. Tussendoor drinken ze hun biertje.
Perfecte performance
Na verloop van tijd lijken de nummers nog wat steviger te worden en daarmee interessanter. Het wordt ruiger. De band laat zien dat de psychedelische kant niet hun enige troef is. Maar dat psychedelische blijft zeker doorklinken. Soms is het net alsof je voortdurend Eight Miles High door de nummers heen blijft horen en vervolgens ook weer niet. Misschien is de band wel moeilijker te vergelijken dan gedacht en is juist dat hun kracht. Live zetten de Britten een perfecte performance neer, dat maar zelden tekort schiet. De echte teleurstelling komt na drie kwartier, als de heren het al voor gezien houden en ermee stoppen. Zelfs een bedankje aan het geringe publiek kan er niet van af. Jammer, want hierdoor leek het uiteindelijk op een ‘moetje’. Het had nog zo veel mooier kunnen zijn. Het abrupte en onverwachte einde geven een rare nasmaak.