Tim Vantol laat zijn stem het werk doen in Hengelo

Meezingers van Nederlandse bodem

Tekst: Peter Prangsma / Foto's: Karin Nijhuis. ,

Tim Vantol is weer eens bezig aan een tocht door Nederland. Het oud-lid van Antillectual is zoals bekend tegenwoordig een heuse folkpunk troubadour met muziek over alcohol en over het leven. Gesterkt door twee albums en openers The Road Home staat hij vanavond in de kleine zaal van Metropool.

Streng maar beleefd worden de troepen tot tweemaal toe naar het front gesommeerd door The Road Home. Het publiek rukt gestaag op, maar bereikt het podium niet helemaal. Op respectvolle afstand hoort men de 'noabers' uit Enschede aan en aanschouwt hoe een onschuldige spot het onderspit delft. Vol vuur spelen de sober geklede mannen vrolijke, aanstekelijke meezingers, en dat maakt dat het achtergebleven publiek ook een kijkje komt nemen in de zaal. De band wil graag wat actie zien, maar dat komt er niet echt. De energie wordt gespaard voor een welverdiend applaus na afloop van ieder nummer van de goed geoliede machine.

Tim Vantol is wel onder de indruk van het publiek vanavond. Continu refereert hij naar zijn verwachte opkomst van vijf man en hoe mooi hij het vindt hier te staan. Het publiek is niet meteen erg los, maar bij 'Do Whatever The Fuck You Want' wagen enkele mensen vooraan een dansje. Ook 'Hands Full of Dust' krijgt het publiek in beweging evenals de cover van 'Wagon Wheel'. De door veel muzikanten gespeelde klassieker heeft ook een Tim Vantol versie en dat kan door een wild springende fan wel gewaardeerd worden net als door de op het podium meezingende mannen van The Road Home.

Tim's eigen zang is vanavond weer rauw als vanouds, een stijl waar je wel of niet van houdt. Het kan voor sommigen net te veel zijn, zo'n punkzanger op een akoestische gitaar, maar de liefhebber heeft het vanavond getroffen. Vertrouwen in eigen zang heeft hij namelijk wel. Bij 'Dirty Boots' stript hij de band van alles behalve de contrabassist met strijkstok, en zichzelf. Zijn stem komt op deze manier misschien nog wel beter tot zijn recht. Niet altijd even zuiver, wel erg sterk. Zijn bassist stuurt hij weg bij 'What It Takes', en tijdens 'Bitter Morning Taste' wil hij zelfs op momenten zijn gitaar en de microfoon even niet zien, om de tekst onversterkt de zaal in te slingeren. Het kost hem zichtbaar veel moeite.

Na 'Apologies, I Have Some' geeft hij ook toe dat hij wel "last krijgt van dat uitsloven". Erg is dat niet. De frontman is vanavond namelijk een beetje slordig op zijn gitaar maar ook dat mag de pret niet drukken. De sfeer is knus te noemen, en de gesloten handen van een koppel vooraan in het publiek tijdens 'If We Would Know' zijn bij het zoetsappige af. Echt geklapt, gezongen en feestgevierd wordt er op het einde, bij de catchy titeltrack 'If We Go Down, We Will Go Together!', waar de band echt zieltjes mee wint. Het is nog een lange weg te gaan voor de folkpunkband om die herkenning van liedjes voortdurend te krijgen, maar de eerste slag is in ieder geval gewonnen.