Live: Erwin Nyhoff - In The Footprints Of

Nederlands artiest vs. Bruce Springsteen

Tekst: Sjoerd van Ommen / Foto's: Dirk de Graaf. ,

Toen Erwin Nyhoff bij The Voice Of Holland 'The River' speelde van Bruce Springsteen waren de coaches snel verkocht. Springsteen is een groot inspirator voor Nyhoff en daarom is het niet zo gek dat hij met band 4 december in het Theaterhotel in Almelo stond om een combinatie van eigen songs en Springsteen's nummers te laten horen.

Één van de kenmerken van Bruce Springsteen's optredens is dat hij vaak klein en akoestisch begint. Dat deed Nyhoff vanavond ook. Met een prachtige ingetogen versie van 'Born To Run' met enkel een akoestische gitaar en mondharmonica.

Hierna zet hij krachtig in met 'You Still Think', bekend uit zijn Prodigal Sons tijd. Hij schreef dit nummer op de boerderij waar hij destijds opgroeide, tussen Dalfsen en Ommen. In die tijd luisterde hij veel naar Bruce Springsteen."Dit was mijn eerste kennismaking met Bruce." En hij begint prachtig akoestisch aan 'Dancing In The Dark'. Kippenvel! Dan komt er ineens tempo in, begint de band erbij te spelen en swingt het aan alle kanten! Het publiek reageert enthousiast en de laatste klanken worden dan ook met luid geklap ontvangen.

"Aan het volgende liedje zit een verhaal vast. 'The Ghost of Tom Joad'. Prachtig nummer van Bruce Springsteen. Bij 'The Ghost of Tom Joad' is Springsteen geïnspireerd door Woody Guthrie. Je kan eigenlijk Bruce Springsteen zien als een moderne Woody Guthrie. Ik raakte geïnspireerd door 'The Ghost Of Tom Joad' en later hoorde ik dat Springsteen weer geïnspireerd is door Guthrie. Het volgende nummer is een lied voor allebei en het heet 'Woody'." Een heel mooi ingetogen nummer waarin hij regelmatig zijn mondharmonica inzet. Halverwege komt er meer power in. Met harde tromslagen die in zo'n theater echt binnen komen.

"'People Making Money Out Of Sand' was mijn eerste poging om een soort Springsteen-achtig lied te schrijven. Ik was een jaar of zestien en zat op die boerderij. Ik had een beetje hetzelfde gevoel als Springsteen bij 'Born To Run': ik wilde weg. Ik voelde me geïsoleerd en wilde de wijde wereld in." Een heerlijk knallend begin. Daarna wordt wederom de subtiele mondharmonica erbij gehaald, die Erwin ook veel in zijn eigen nummers gebruikt. Een opvallende overeenkomst tussen Nyhoff en Springsteen.

Even later volgt er weer een mooie anekdote. "Ik zit op de schommel. Tegenover mij een prachtig mooi meisje. We zijn een jaar of dertien. We hebben het over de tekst van een mooi liedje. Ik ben stapelverliefd op die meid. "Only you can cool my desire", zeiden we tegen elkaar." 'I'm on Fire' wordt ingezet. Wauw! Die eerste klanken bezorgen me opnieuw kippenvel. De hele theaterzaal wordt stil en het klinkt alsof Erwin in het lichaam van The Boss is gekropen zonder zijn eigen identiteit daarbij te verliezen.

Daarna is het tijd voor muziek uit eigen repertoire: 'For The First Time'."Een van
de mooiste liefdesliedjes die we hebben geschreven." Hij schreef dit nummer in zijn tijd met The Prodigal Sons. Het is een prachtig gevoelig nummer dat je even laat wegdromen in die fijne theaterstoelen.

En zo combineert Nyhoff zijn eigen muziek met die van Springsteen en ook met elkaars gedeelde helden. Zoals onder andere Elvis Presley. Bij het laatste nummer voor de pauze nodigt Erwin iedereen enthousiast uit om te gaan staan. Hij zet Mystery Train in van Elvis Presley. Het begint met een heerlijke drumsolo van bandlid Ipo van Drooge. Een lekker snel nummer om met een goed gevoel de pauze mee in te gaan.

Nyhoff werkte op z'n vijftiende in een kroeg. Als hij dan op zijn fiets op weg was naar Swingcafé de Brinkhof gebeurde het regelmatig dat jongens op een motor langs hem heen scheurden: Nico & Harry. Op een gegeven moment heerste er verslagenheid in de kroeg waar hij werkte. Toen bleek dat Harry verongelukt was voor de ogen van Nico. Jaren later sprak hij Nico en het verhaal bleef door z'n hoofd spoken. Zo is het nummer Lonely Rider ontstaan. Je hoort de emotie al in het prachtige mondharmonicaspel. "Somewhere I here your voice, is it just the breath of the wind". Dit nummer is een prachtig gebaar naar zowel Harry als Nico.

Afwisseling in het programma was er wel: gevoelige nummers, maar ook rock and roll. Dan gaat het tempo erin en het publiek klapt enthousiast mee. "I wanna do it. Sing it all!" Wat een powerrrrr! Iedereen zingt uit volle borst mee. Erwin hitst het publiek op: "Come on, let's make some noise!" Opeens gooit hij er een totaal onverstaanbare Twents/Sallandse tekst doorheen. Zelfs dat klinkt goed!

In 2011 schreef Erwin een nummer speciaal voor een vrouw met ALS. Dit nummer had niet geschreven kunnen worden als 'The River' er niet geweest was. "'Try Not To Cry' gaat over die laatste momenten om hoe moeilijk het ook is, maar er nog iets van te maken." Dit raakt. Komt rechtstreeks binnen in je hart. Heel mooi.

Daarna wordt 'The River' ingezet. Wat klinkt dit vertrouwd. Het is dat die theaterstoelen niet kunnen draaien, maar anders weet ik zeker dat alle theatergangers hun stoel 360 graden zouden laten draaien. Hij sluit de song mooi heel klein af met alleen mondharmonica en zachtjes gezang.

One, two, one, two, three, four. De weergaloze klanken van 'Born In The U.S.A.' worden ingezet. Hiermee wordt toch echt een poging gedaan om het dak van het Almelose theater eraf te spelen. Aan het eind van 'Born In The U.S.A' blijft de toetsenist het belangrijke melodiedeuntje spelen en vertrekt één voor één een bandlid. Totdat ze allemaal van het podium verdwenen zijn. Een optreden als dit is natuurlijk niet compleet zonder toegift en daarom kwamen de mannen onder leiding van Erwin Nyhoff nog één keer op.

'Born to Run' wordt ingezet. Dit keer niet de akoestische versie, maar met elektrische gitaren en de hele band. Hij begon met 'Born To Run' en eindigt ermee. Dat maakt het verhaaltje heel mooi rond. Erwin Nyhoff & band hebben een prachtig eerbetoon gegeven aan Chuck Berry, Elvis Presley, Woody Guthrie, maar vooral aan mister Bruce Springsteen. In The Footprints Of is écht een aanrader!