Nieuwe artiesten ontdekken op festival Let's Get Lost

Lekker ronddwalen tijdens de tweede editie in de binnenstad van Zwolle

Tekst: Mathijs Nicolai & Tineke Klamer / Foto's: Karen Wijnen & Tineke Klamer ,

Zaterdag 26 oktober vond alweer de tweede editie van het indie-muziekfestival Let’ s Get Lost plaats. Een festival waar je verspreid door de binnenstad van Zwolle toffe nieuwe indie-bands kunt ontdekken uit binnen- en buitenland. 3voor12 Overijssel maakte een selectie van het overweldigende aanbod en bezocht de volgende artiesten: The Horse Company, Lowing, The Afterpartees, Bleached, Japanther, Douglas Firs, Tim Vantol, Radkey en Automatic Sam.

De avond begint vanavond voor vrijwel eenieder in de Dommerholtzaal van Theater Odeon alwaar we getuige zijn van de zwanenzang van het Zwolse The Horse Company. Ondanks het feit dat de derde langspeler, die in het afgelopen kalenderjaar verscheen, nog werd bestempeld als het beste werk van de heren tot nu toe besloten de heren toch dat het genoeg is geweest. De ritmesectie heeft de band inmiddels al verlaten waardoor we een uur lang een dwarsdoorsnede van het oeuvre van de band krijgen door de broers Hilberdink en een tweetal vervangers. Odeon blijkt een puike locatie te zijn voor het afzwaaiende kwartet dat vanavond absoluut geen bedroefde indruk maakt, de heerlijke americana met op zijn tijd een stevig randje wordt vol overgave gespeeld en er is gelukkig nog tijd om breeduit te lachen wanneer frontman Arjen Hilberdink zijn zoontje op het podium roept om een bijdrage te leveren met zijn tamboerijn – vol overgave gaat het mannetje te keer en weet daarmee een glimlach op de gezichten van de bezoekers te toveren die er de rest van het optreden niet meer van verdwijnt.

Tijd om een traantje weg te pinken om het verlies van een van de betere americana acts van Nederland is er nauwelijks. Snel moet men door naar één van de vijf andere locaties, zoals bijvoorbeeld de stokoude Muzerie alwaar Lowing al staat te wachten. Lowing is het pseudoniem van de Zweedse liedjesmaker Joakim Löwig. De blonde zanger heeft nog geen album uitgebracht maar wist toch op het wereldwijde web wat buzz te creëren met wat liederen. Vanavond wordt hij bijgestaan door een collega die nog het meest weg heeft van Andre Kuipers op gitaar, het is mooi om te zien hoe gepassioneerd de man de kale nummers van Löwig van wat meer kleur voorziet. Die nummers zelf zijn nogal afwisselend, bij tijd en wijlen flirt de Zweed met het geluid van Conor Oberst maar af en toe bekruipt je het nare gevoel dat je naar een nieuwe uitgave van Knuffelrock zit te luisteren. Het is afwachten waar het heen gaat met de beste man, nieuwsgierig zijn we zeker.

Over buzz gesproken: The Afterpartees, het jongste export product uit Horst (Limburg), heeft het ook flink te pakken. Het vijftal oogt alsof ze zich nog moeten legitimeren om Het Vliegende Paard binnen te komen maar ze hebben vanavond wel mooi de bühne op de bovenverdieping. De poppy garagerock van de mannen surft mooi mee op de golf die de laatste jaren is gecreëerd door collegae als traumahelikopter en Mikal Cronin. Ze stonden eerder al op toonaangevende festival als Incubate en Into The Great Wide Open en ook vanavond gaat het er in als zoete koek bij het toegestroomde publiek. Het is bij vlagen amper te bevatten hoe jong de bandleden zijn als je de volwassen sound en het speelgemak waarneemt. Dit moet wel een grote band worden, en Horst het nieuwe epicentrum van de vaderlandse rammelpop.

Het komt niet vaak voor dat een door vrouwen gedomineerde punkband op het podium van De Harmonie op de Zwolse grote markt staat, wanneer Bleached aftikt zijn we er dan ook als de kippen bij. Deze Californische dames, aangevuld met een heer op drums, maken genadeloos rauwe, catchy lo-fi punk en bracht eerder dit jaar een plaat (Ride Your Heart) uit die bol staat van de hits in de wording zoals 'Next Stop' en het tamelijk briljante 'Dead In Your Head'. Het optreden van vanavond is kort, indrukwekkend en bevat een flinke greep hits in wording van Ride Your Heart en een, hoe kan het ook anders, cover van The Ramones. Het behoorlijk toegestroomde publiek kan het ook goed waarderen, er wordt her en der fanatiek gedanst en men kijkt elkaar teleurgesteld aan wanneer de dames na amper een half uur de versterkers uitschakelen. Gelukkig doen ze uit de doeken dat het kwartet ook de tot dan toe nog geheime afterparty van Let’s Get Lost mogen verzorgen.

Wanneer we ons richting Het Vliegende Paard begeven voor het afsluitende optreden aldaar van Japanther valt het op dat er meer mensen de trap af naar buiten lopen dan de trap op naar de zaal. Japanther is dan al begonnen en staat vakkundig de zaal leeg te spelen, en dat is niet zo gek want de vrij absurde experimentele noise is niet voor iedereen weggelegd. Het duo, dat vanuit Brooklyn haar platen uitbrengt, heeft al een ontelbare hoeveelheid studioalbum de wereld ingeslingerd sinds de oprichting in 2001. De laatste, Eat Like Lisa Act Like Bart, telt dertien nummers en klokt amper een half uur. Dat is een goede indicatie voor wat we te wachten krijgen: razendsnelle, korte nummers die nauwelijks van elkaar zijn te onderscheiden door twee markante figuren op drum en basgitaar, geholpen door een oude radio en met teksten gezongen door typische telefooncel telefoons. Het is intrigerend om te zien hoe de heren staan te spelen hoe hun leven er van af hangt en het is bijzonder knap om te horen hoe de twee met beperkte middelen een heel bandgeluid weten te produceren. Wanneer de band het laatste nummer aankondigt staan er nog zo’n tien bezoekers en de leden van The Afterpartees in de zaal, de rest van de programmering zal daar ongetwijfeld op van invloed zijn geweest maar het moge duidelijk zijn dat de muzikale uitspattingen van Japanther niet voor iedereen zijn weggelegd.

Tien bandjes in je eentje bezoeken is niet mogelijk. Vandaar dat na het optreden van The Horse Company onze wegen scheiden en het optreden van Douglas Firs wordt bezocht. Belg Gertjan van Hellemont wordt vergeleken met artiesten als Neil Young en Ryan Adams en is vooral bekend van het liedje 'Pretty Legs and Things to do' en vernoemd naar een sparsoort: de Douglas Fir. Volgens de Let's Get Lost site maakt Gertjan persoonlijke muziek, zo triest dat je er vrolijk van wordt omdat er blijkbaar mensen zijn die je het slechter hebben getroffen dan jezelf. Of zoals hij zelf zegt: "Er zijn al genoeg mensen die vrolijke muziek maken." Met broer Sem en een mix van nummers van zijn eerste cd, nummers van het tweede album dat in de maak is en een cover van de Everly Brothers omdat hij moeite moest doen om een nog triester nummer te vinden dan het vorige nummer, speelt hij voor een muisstille Muzerie. Bij afsluiter 'Pretty Legs and Things to do' houdt dan ook niet iedereen het droog. Breekbaar, melancholisch, mooi en prachtig optreden van Douglas Firs. Wat mij betreft de grote verrassing van de avond.

Volgende artiest in de Muzerie is Tim Vantol. Tim speelde in diverse hardcore en punkrock bandjes, waar hij tijdens soundchecks al regelmatig betrapt kon worden op het zingen van akoestische liedjes. Uiteindelijk begon hij zelf liedjes te schrijven over maatschappelijke onderwerpen als euthanasie, het geloof, maar ook over gebeurtenissen met zijn vrienden. Een typisch geval van ruwe bolster, blanke pit, en te vergelijken met Frank Turner. Tim weet het publiek volop te entertainen en het lukt hem zelfs ons zelfs aan het zingen te krijgen. Absoluut de moeite van het bezoeken waard.

Hype Radkey is een Amerikaanse punkband bestaande uit drie broers: Solomon, Isaiah en Dee Radke. Hun tweede EP Devil Fruit is net uit, die net als voorganger Cat & Mouse vol staat met lekker energieke en puntige rocksongs. Ondanks dat de broers nog niet oud genoeg zijn om legaal alcohol te bestellen in de USA, reizen ze al de hele wereld rond. Helaas stonden we te laat voor de deur bij Radkey, met als gevolg een ellenlange rij voor De Harmonie. Het optreden zag er van buiten gezien ontzettend uitnodigend uit en ook op straat klinkt de band goed. Radkey blijft dus helaas nog even op het verlanglijstje staan.

Laatst bezochte band van de avond is Automatic Sam. De Nijmegenaren brachten dit jaar hun tweede album Sonic Whiplash uit, een erg goed ontvangen album vol met garagerock, punkrock en psychedelica. Geleerd van de dichte deur voor Radkey, staan we nu wel op tijd voor de deur. Automatic Sam speelt met hart en ziel, waarbij vooral de energie van zanger Pieter Holkenborg opvalt en de drummer die het drumstel als een soort van moker op een aambeeld bespeelt. Intens en hard. Waardige afsluiter van een mooie avond.