Ruben Hein treedt vrijdagavond op in het Burgerweeshuis voor een fullhouse van circa 200 man. Zijn stem komt het meest tot recht tijdens zijn live performance. Hij speelt tracks van zijn nieuwe LP Hopscotch, een meer persoonlijke plaat dan zijn debuut Loose Fit uit 2010. Bijvoorbeeld de track Wall of Silence waarin hij een moeizame relatie omschrijft terwijl Back to War juist een getuigenis is dat liefde ‘hurts so good’.
Ruben Hein: Tikkeltje arrogant en toch toegankelijk
Soul/jazz/pop zanger maakt de blits met opvallende combo
Hij eist de aandacht op met zijn verschijning maar niet op een vervelende manier. Zijn stem voelt als een warme deken over je heen. Qua zang vergelijkbaar met artiesten als Jamie Lidell en John Mayer, Hein is zeer muzikaal aangelegd hetzij staand of ‘schuilend’ achter de piano. Een moderne soul/jazzman, compleet in velours pak en strikdas. En niet te vergeten zijn merkwaardige haarflip. Dit alles past feilloos bij zijn eigenwijze stijl van muziek en imago.
Maar er zijn ook een aantal uptempo nummers, als Fool By Morning met een calypso vibe en zijn meest bekende plaat Elephants. Het nummer Tough Crowd (mede geschreven door de keigoede Zweedse artiest Tingsek) heeft geen persoonlijke toepassing op het publiek volgens Hein maar heeft te maken met de (soms vervelende) eisen en wensen van platenmaatschappijen. De titel krijgt echter wel een ironisch tintje tijdens het optreden als het publiek wordt gevraagd ‘O…O…O’ mee te zingen, wat volgens Hein wel wat beter (lees: enthousiaster) kan. How I Wish is ook een manifestatie van een collaboratie, dit keer met levende legende Lori Lieberman, bekend van Killing Me Softly. Hein houdt dus van goede muzikale camaraderie, iets wat zijn luisteraars kunnen waarderen.
Hein werd versterkt door vier man, waaronder de gedreven gitaristen Jesse van Ruller en Valentijn Bannier. Heel eerlijk, er waren een paar ‘less is more’ momenten. Maar deze wens ging in vervulling toen Hein als toegift zijn eigen versie van Marlene on the Wall bracht als ode aan Suzanne Vega. Simpel en puur. Alleen Hein’s stem gedragen door zijn piano.
Wat wil je als luisteraar nog meer?