Een beetje verlaat komen we binnen bij het optreden van Mary Lou, maar nog net op tijd om het tweede nummer van Back Together for The First Time te kunnen beluisteren. Het is best wel druk in de zaal ondanks het vroege tijdstip. Voor de gelegenheid treedt Mary Lou niet in haar eentje op, maar met een begeleidingsband bestaande uit Rutger op toetsen en Noor op cello. De set doet erg kort aan, er worden in totaal maar vier nummers gespeeld. Na nog een laatste nummer 'You', het enige vrolijke liedje in de set, zit het er helaas alweer op. Een fraaie set, waarin duidelijk wordt dat Mary Lou ook als echte frontvrouw van een band goed tot haar recht komt.

Daarna is het de beurt aan nog een Enschedeër, Tim van Doorn. Een singer-songwriter met gitaar en mondharmonica, Hij begint zijn set met een verzoekje van een oude ep, een nummer dat hij eigenlijk nooit meer speelt. De rest van de nummers van de set zijn afkomstig van Tim's debuutalbum This Minor Side Effect, waaronder zijn eerste singletje 'Easy' over een gedwongen nieuw begin. Daarna mag het publiek kiezen of het een rustige of meer uptempo set wil. Het publiek kiest voor uptempo, waar Tim erg blij mee is omdat hij een erg drukke week achter de rug heeft. Het nummer dat hij daarna speelt is 'Bigger Than This', een van Tim's favoriete nummers. Daarna speelt hij nog een cover van The Weakerthans, met de fraaie naam 'Plea from a Cat named Virtue'. Tim heeft het zichtbaar naar zijn zin en vergeet de tijd helemaal. Toch mag hij tot groot genoegen van het publiek in de blessuretijd nog een kort liedje spelen: 'Romans'. Dan zit het er toch echt op, tot grote teleurstelling van het publiek dat graag nog meer had gehoord.

In het Wilminktheater sluit John Grant de tweede editie van Crossing Border Enschede af. Met zijn grote baard en houthakkershemd steekt John nogal af bij de leden van zijn begeleidingsband, vijf mannen in het zwart. Openingsnummer is 'You Don’t Have To', een indringende song van zijn onlangs verschenen album Pale Green Ghosts. Direct daarna stelt John de band aan het publiek voor. Op de toetsenist na zijn het IJslandse muzikanten. John heeft een tijd in IJsland gewoond, waar hij ook het grootste deel van zijn nieuwe album opnam. Op het podium wordt flink wat geluid geproduceerd. Trillingen zijn tot in de schouwburgstoelen te voelen en oordoppen zijn geen overbodige luxe. Voor sommige mensen blijkt het te overweldigend en met hun vingers in hun oren lopen zij de zaal uit. Elektronische klanken worden afgewisseld met gevoelige songs als 'Marz, It Doesn’t Matter To Him' en het bijzonder mooie 'Glacier' – “a song about the pain of being human in general”, maar vooral over de strijd van John en vele anderen om hun seksuele geaardheid te kunnen uiten. Zelf neemt John ook een aantal keren plaats achter de piano. Met zijn diepe stem weet hij gevoel te leggen in iedere song, maar heel afwisselend en verrassend is het allemaal niet. De show eindigt met 'Queen Of Denmark', waarbij de boosheid die het nummer kenmerkt nog eens extra wordt aangezet met lichteffecten. Dan klinkt het “goodnight everybody, thank you” en na een snelle buiging zit het optreden erop. In kwalitatief opzicht is John Grant een prima afsluiter, maar voor een show als deze is een uur ook eigenlijk wel lang genoeg.