Lokaal talent schittert op een zonovergoten dag op Green Vibrations

Jaarlijks terugkerend festival heeft de perfecte formule

Tekst: Liv Krake / Foto's: Frans de Kerf ,

Nieuwe bekers, goede diverse muziek, enthousiaste vrijwilligers, goedkoop bier, toffe mensen en fantastisch weer. Dat is zo’n beetje de samenvatting van de twaalfde editie van het jaarlijks terugkerende festival met Hemelvaart: Green Vibrations. Deze mix van elementen blijkt genoeg te zijn om dit festival, wederom, te laten slagen.

Wat ooit begon als een minimaal festival met heel veel bier is vandaag de dag uitgegroeid tot een uiterst populair feestje dat tot in de puntjes goed is verzorgd. Green Vibrations laat elk jaar zien waar zij tot in staat zijn. Hoewel het twee jaar geleden behoorlijk wennen was aan de nieuwe locatie, namelijk het Carillonveld op de Universiteit Twente, neemt deze plek na twee eerdere edities steeds meer een eigen gevoel aan. De oudere locatie op de UT had meer sfeer en persoonlijkheid, maar als je als festival wilt blijven groeien moeten er bepaalde keuzes gemaakt worden. Dit jaar was daar voor het eerst dat relaxede gevoel wat betreft het terrein. Het hoort nu bij Green Vibrations.

De befaamde Green Vibrations bierpul (met een blits ontwerp van Beeldgeneratie) is weer binnen en de dag kan beginnen. Het festival begint zonnig op maar liefst vier verschillende stages. Op de Band Stage worden we welkom geheten door het Enschedese They Used To Be Astronauts, een energieke vierkoppige postpunk band met een goed geluid. Het festivalterrein begint nog maar langzaam vol te lopen, het is nog vroeg. De tweede naam die op de planken van de Band Stage mag staan, is om 14:45 uur Limoensneeuw. Deze eigenzinnige band dwarrelt ergens tussen Kate Bush en Caro Emerald en dat doen ze aardig goed. De rustige jazzy tune is vooral erg fijn als achtergrondmuziek tussen de zonnestralen en het biertje door en trekt nog niet heel erg de aandacht van het publiek. Wat tevens een beetje jammer is, is dat de beats van Brandenburg op de DJ Stage hard door de muziek heen knallen.

Direct na Limoensneeuw begint het Enschedese Meryl and a bit of Yellow op de Fusion Stage. Deze stage is een podium opzich. Met de perfecte locatie, een hoekje van het festival, en een kunstzinnige aankleding is deze spot ideaal voor de rasechte hippies onder ons. De Fusion Stage is een eigen festival(letje) op het grote festival. Meryl and a bit of Yellow is de laatste tijd niet weg te slaan uit het Enschedese popnieuws. Dit blijkt niet voor niets te zijn; met haar kleine popsongs weet ze het aanwezige publiek te boeien. Ze zingt zowel in het Nederlands als in het Engels en ze kan beide talen heel goed hebben. Er wordt aandachtig geluisterd naar de interessante teksten en de lieve liedjes. Lieve liedjes zijn er niet bij The Daydream Fit op de Band Stage. Deze postpunk band weet gelukkig over het geluid van de DJ Stage te gaan. The Daydream Fit is een aangename en harde verrassing, wat goed is, want het publiek mag zeker opgewarmd worden. Deze vier mannen hebben, ondanks dat ze nog niet heel lang bestaan als band, een eigen geluid en zijn goed op elkaar ingespeeld.

De DJ Stage en Bass Stage zorgen voor een frisse afwisseling met elektronische beats tussen de gitaarbands door. Bij The Groove Collective zitten de meeste mensen uitgebreid op de heuvel in de zon te relaxen. Het is nog te mooi weer om uitbundig te dansen. Naast muziek zijn er ook nog andere dingen te doen: zo zien we diverse mensen met schmink op hun lichaam. Een bodypaint-stand maakt verschillende bezoekers blij met een psychedelisch lichaamskunstwerk. Ook is er een Blind Date Cage en een Schilderwand. Deze items passen allemaal prima bij het festival, een beetje afwisseling kan nooit kwaad.

Tegen het eind van de middag speelt het Enschedese/Duitse The Hoffs op de Fusion Stage. Ze zijn niet vies van een beetje vuige gitaarmuziek en hoewel de vocalen niet altijd even zuiver te horen zijn, brengt het optreden sfeer. Op de Band Stage staat even later Esperanska, een Duitse skaband met een hoog kwalitatief feestgehalte. Met maar liefst zeven man sterk maken ze er een dik feest van op het podium. We horen Spaanse invloeden, opzwepende drums, Oostblok invloeden en aanstekelijke trompetten en het is haast onmogelijk om stil te blijven staan. Esperanska is een van de betere boekingen van het festival.

De avond nadert, het wordt wat donkerder en de bezoekers krijgen trek in eten. Er is een patatkraam aanwezig met de nodige snacks en een veganbar met heerlijke wraps. Al kauwend op een falafelwrap is het opvallend hoeveel mensen er inmiddels op het festival zijn. Voor elke stage staat een uitgebreid publiek. Op de Bass Stage is het tegen negen uur tijd voor het chille geluid van Jakuza. Er wordt flink losgegaan, zowel voor als op het podium. Ook bij de DJ Stage gaan de voetjes hard van de grasmat: eerst bij de dikke beats van Harde Baas en daarna bij afsluiter Prgrm-D. Beide acts zijn erg populair onder het aanwezige publiek. Op de Band Stage mag de lokale producer Knarsetand het festival afsluiten, wat hij uiterst geraffineerd doet. Er zijn amper stilstaande mensen voor zijn stage te spotten en hoe hard deze show ging, des te vreemd werd hij afgesloten. Om 0.00 moest Martijn van Knarsetand per direct het podium verlaten, ondanks zijn afspraak over de maximale uitloop van een kwartier. Miscommunicatie tussen security en organisatie? Het laat in ieder geval veel verbaasde mensen achter, is het festival nou afgelopen? Deze afsluiter van Green Vibrations staat haaks op de succesvolle dag en past totaal niet in het gehele plaatje. De echte feestgangers kunnen echter hierna nog wel doorfeesten in de Vestingbar op de UT of in de stad, maar voor velen is het een vreemd eind.