Al na een halve minuut betrapte ik mezelf erop dat ik met bijna kinderlijke verwondering en open mond stond te staren. Dan San is zowat lieflijk, maar door de diepe bas en stevige drums niet sullig. De viool doet ook wonderen voor het geheel; met magie brengt het de muziek samen. Door de opgewekte nummers en sfeer worden zelfs diegenen die zitten betrapt op meetikkende voeten.

De dromerige stem van de lead tovert een glimlach op menig vrouwengezicht. Zijn stem krijgt een sublieme aanvulling van de diepere bastonen van de tweede zanger. Dan San's repertoire krijgt tot slot een bovennatuurlijk einde met koortsachtig vioolspel en prachtig werk van de toetseniste. Het doet een beetje denken aan het werk van Yann Tiersen.

Na afloop worden de Waalse Belgen zelfs teruggeroepen voor nog een nummer. Het publiek wilde meer (drie! vijf!), maar helaas hadden ze nog maar één ander nummer over. De hekkensluiter van de avond was gelukkig even opgewekt en dromerig als de rest van hun set. Encore, Encore!