Veel variatie op tweede dag Crossing Border

Folk, rock en luistermuziek vullen het Muziekkwartier

Tekst: Ruben Eijsink, Karin Spanjersberg, Bob Stolk, Max Stolk / Foto's: Marcel Klaster, Willem Stolk, Karen Wijnen. ,

De eerste avond van Crossing Border bracht al een gevarieerd aanbod aan muziek. Op de tweede avond werd daar nog een schepje bovenop gedaan. Op vrijdag 16 november was er ruimte voor grote namen als Andrew Bird en voor talent uit Enschede zelf zoals Arthur Adam.

Race Horses
De band Race Horses opent vanavond het muzikale programma. Aan deze psychedelische popband moet je even wennen. Ook de band zelf moet even opwarmen. De band bestaat uit vier mannen en een vrouw. Alleen de drummer heeft een vaste taak, andere instrumenten en ook de zang worden uitgevoerd door verschillende bandleden. Race Horses heeft een jaren '60 look, maar hun muziek is hip en fris. Het publiek in de Saxion Zaal is echter niet onder de indruk. Er wordt veel gepraat, ondanks de leuke pogingen van de zanger om het publiek bij het optreden te betrekken, bijvoorbeeld door met een trommel en een microfoon in de zaal te gaan staan.

The Horse Company
In het Atak Café geprogrammeerd, maar zeker een groter podium waardig. The Horse Company uit Zwolle lijkt het niets uit te maken. De band speelt vanavond veel nummers van hun lovend ontvangen derde album ‘Calypso’. Een album waarop de band nieuwe zijwegen heeft ingeslagen, maar nooit z’n roots verloochent. Minder country en meer indie/shoegaze staat ze goed. Het is nog maar de derde keer dat de bebaarde mannen met nieuw werk op de planken staan. Dat is enigszins te merken wanneer zanger/gitarist Arjen Hilberink een nummer verkeerd inzet. ‘We zijn een band uit Zwolle, niet uit Amerika’, zegt hij bijna verontschuldigend gezien het internationale karakter van het festival. Hij vergeet daarbij dat The Horse Company zich heel goed kan meten met veel internationale bands. Veel lovende recensies in de landelijke pers beamen dat. De bandleden spelen de nieuwe nummers nog heel bewust en met volle concentratie. Nog helemaal vanzelf gaat het niet, maar dat gaat goed komen na de releaseshow in Paradiso op 22 november en Noorderslag. Deze band gaan we in 2013 regelmatig terugzien.
 

I Am Kloot
I Am Kloot treedt vanavond op in de basisbezetting van drie man. Tijdens een tour zijn ze met meer. Zanger John Bramwell opent het optreden in de Grolsch Zaal met scherpe opmerkingen over de introductie waarvan ze niets verstonden, waarna de band begint met het eerste nummer. De songs zijn lekker vlot, een goede mix van folk en melodieuze pop. Ze worden met enthousiasme ontvangen, maar het publiek komt pas echt los nadat John de volgende grap maakt: ‘In this part of the gig I am supposed to sing some songs on my own, but in reality it is just an excuse for Andrew and Peter to go for a smoke.’

Lisa Hannigan
Lisa Hannigan doet het uitstekend zonder Damien Rice. De Ierse zangeres opent vanavond met het breekbare ‘Little Bird’. Daarna voegen de stemmig geklede bandleden zich bij haar. Lisa wisselt bijna ieder nummer van instrument. Kleine liedjes weet ze op grootse wijze te brengen zonder dat het overdreven aandoet. Puur en bescheiden staat ze op het podium, maar toch lukt het haar prima om het imago van het lieve meisje van zich af te schudden. ‘Flowers’ bijvoorbeeld doet wat denken aan Florence and the Machine. Het duet ‘O Sleep’ zingt ze met gitarist John Smith. Kippenvel zweeft door de Holland Casino Zaal. Ze sluit op intieme wijze af met een cover als eerbetoon aan Levon Helm van The Band, die eerder dit jaar overleed. De staande ovatie is geheel terecht.

Punch Brothers
Vijf jongens met vijf snaarinstrumenten: contrabas, viool, gitaar, mandoline en banjo. De Punch Brothers lijken op Mumford and Sons en The Avett Brothers, maar toch net weer wat anders. Zanger Chris Tille, die ook mandoline speelt, heeft in Amerika een beurs van het MacArthur Fellows Program gekregen. Deze beurs wordt alleen toegekend aan mensen ‘who show exeptional merit and promisefor continued and enhanced creative work.’ Dat de band goed is, staat buiten kijf, maar ze zijn meer dan dat: het zijn ook entertainers. De band vermaakt zich kostelijk, de muziek is strak – net zo goed of zelfs beter dan op de cd – en het publiek neemt deel aan de blijdschap van de band. Dat is het leukste aan het hele optreden: iedereen is happy en het is een van de weinige optredens op Crossing Border waarbij enigszins gedanst wordt.
 

Arthur Adam
Arthur Adam komt uit Enschede en speelt op Crossing Border dus een thuiswedstrijd. In het Atak Café presenteert hij zijn nieuwe album ‘Pulse’. Ook zijn band is nieuw. De drie mannen vormen een goede match, ook wat humor betreft. ‘Pulse’ gaat over de zin in het leven (niet te verwarren met de zin van het leven). Live rockt Arthur je van je sokken, maar zijn songs blijven luisterliedjes. Het café is inmiddels helemaal volgestroomd en na afloop volgt een daverend applaus. ‘Pulse’ is vanavond exclusief te koop samen met de tweede editie van The Music Whisperer (magazine voor luistermuziek), die voor een groot deel is gewijd aan Arthur Adam.

Gaz Coombes
Gaz Coombes speelt deze avond in de Grolsch Zaal met een band van vier man. Er komen zowel nummers van zijn solodebuutalbum voorbij als enkele songs van 'Supergrass'. De eerste nummers zijn donker, zowel in muziek als in belichting. De nummers van zijn soloplaat zijn strak gespeeld en kennen onverwachte wendingen in tempo en geluidsniveau, ondersteund door de lichtshow. Gaz Coombes speelt overduidelijk met de electronica en geeft ruimte aan de stevige bas. Gaz Coombes rockt en door hits van 'Supergrass' te spelen geeft hij aan dat hij zijn fans niet vergeten is.

First Aid Kit
De Saxion Zaal is ruim voor aanvang gevuld met lieve meisjes, nieuwsgierige indieboys en folkliefhebbers op leeftijd. De cabaretpoëzie van Tjitske Jansen doet het wachten verzachten. Na het voordragen van een aantal pakkende teksten maakt ze ruimte voor het lieftallige Zweedse duo First Aid Kit. Met gitaar, keyboard, een drummer en twee dijken van stemmen pakken ze de zaal bij de eerste noten meteen in. En wat kunnen de jonge zusjes Söderberg vol, overtuigend, harmonieus en loepzuiver zingen! Dat ze geen geheim maken van hun invloeden wordt mooi bezongen in ‘Emmylou’ van hun laatste album ‘A Lions Roar’. Mevrouw Harris en June Carter zijn grote voorbeelden, recentere invloeden van Fleet Foxes en Joanna Newsom zijn ook hoorbaar. Ze maken niet alleen mooie en soms intense muziek, ze vertellen ook graag. Bijvoorbeeld dat ze uit het Zweedse Enskede komen en dat het daarom een beetje als thuis voelt hier in Enschede. De zaal lacht en laat zich verder met liefde inpakken zolang de te korte set duurt.
 

My Propane
My Propane is een Engels/Nederlandse band. De muziek kan gezien worden als metal, indie, grunge en alternatieve rock. Bij de eerste twee nummers gaat de band al helemaal los, maar er is dan nog weinig publiek. Tijdens het derde nummer begint het Atak Café vol te stromen en gaat ook het publiek los. Zanger Valerio Recenti geeft zijn bandleden veel ruimte om te pronken met solo’s. Daarvan maken de gitaristen en de drummer gretig gebruik. Het wordt een geslaagd optreden met alleen maar ‘happy faces’.

Andrew Bird
Fluiten is het handelsmerk van Andrew Bird en hij is er zeer bedreven in. Datzelfde geldt voor vioolspelen, waarin hij klassiek geschoold is. Zijn viool bespeelt hij overigens ook vaak zonder strijkstok. Andrew beheerst zijn vak absoluut, maar het eerste deel van zijn set komt bij vlagen over als een chaos aan experimentele klanken. Wanneer het optreden een wending neemt naar een bluegrass-achtige setting – ‘my favorite part of the set’ aldus Andrew – lijkt er ook ineens meer contact te zijn met het publiek. Schitterende samenzang komt voorbij en Andrew Bird toont zijn talent als verhalenverteller. Het optreden loopt uit naar anderhalf uur, inclusief een toegift. Ook Andrew krijgt een staande ovatie en is daarmee een waardige afsluiter van een geslaagde eerste editie Crossing Border in Enschede.
 

Crossing Border, dag 2