Iedereen had al spectaculaire verwachtingen als we Moss gaan bekijken. In de media zijn mensen over het algemeen lyrisch. Oor schaalde het niveau van de formatie uit Amsterdam angstaanjagend hoog. Moss heeft nog wel wat maatwerk te verrichten. Dat komt door het pas uitgekomen derde album van Moss, Ornaments, wat al goed was ontvangen. Nederlandse bands hebben op dit moment veel te bieden en daar hoort Moss zeker bij.
Het voorprogramma was de Hospital Bombers: ook uit Amsterdam en eveneens gestrikt door het Excelsior label. De band bestaat uit 3 heren en één dame. De heren (en dame) maken vrolijke popliedjes, maar de verwachting kon men helaas niet waarmaken.
Eén gênant foutje kunnen we niet onbespreekbaar laten. Het jammere van deze band was dat de viool, die zoveel moest toevoegen, af en toe het ritme van de heren brak. En waar Moss een volwaardige sound heeft gecreëerd, is deze groep nog niet ver genoeg. Een misstap is hier fataler dan dat bij Moss het geval zou zijn. Als muzikant wil je dan maar wat graag niet gezien worden, ondanks dat dit vaker kan voorkomen. De viool brak het ritme dermate dat het opviel bij het aanwezige publiek. De violiste draaide zich even met schaamte om, alsof niemand dat mocht horen. Een kostbaar foutje, wat alleen mag voorkomen in de oefenruimte. Helaas.
In schril contrast met Moss. Het ging lekker. De drummer, die was gepositioneerd aan de zijkant van het podium, had contact met z’n bandleden én met het publiek. Ze hadden allemaal contact met elkaar, verbaal en muzikaal. Gelijk al zetten ze een sound neer, waar we het de hele avond mee konden doen. Kunstig, sfeerrijk en effectief. Het aparte van de zanger, Marien Dorleijn, is dat zijn stem ook dient als instrument. Je zou er haast bij wegdromen, maar diaschermen op de achtergrond voorkwamen dat. De projectie van water, elektriciteit of zebrakleuren, zwart en wit, was af te lezen op alle gezichten. Het hield de aandacht erbij.
Het markante was ook, dat hierbij niet gepraat mocht worden op de eerste rij. De gitarist merkte bij twee jongens op dat ze door de muziek heen stonden te praten: “Als je wil praten, zou je dan asjeblieft achterin willen gaan staan.” Vooruit, even wat minder gezellig commentaar, maar het was wel begrijpelijk. De knullen stonden daarna zichtbaar te genieten.
Met een rijk gevarieerd aanbod bereikte Moss de toegift. Kort, om daarna met een lang instrumentaal stuk af te sluiten. Voor de bandleden was het toen nog even, het volume hetzelfde, maar wel de ogen dicht en jezelf even laten gaan. De adrenaline boost van vanavond even op je laten in werken. ‘Waar deden we het ook alweer voor?’ ‘Gewoon omdat we een band zijn, omdat we weer een succesvol album hebben uitgebracht en dit nummer past meer en meer in de setting van alle nummers die er al bestonden.’
Bedankt Burgerweeshuis, op naar het volgende concert!