Een luisteraar zonder voorkennis zou bij de eerste klanken van ‘Berlin Streets’ zomaar kunnen denken dat Overijssel een Americana band rijker is. Het knarsende geluid van vinyl, een slideguitar en galopperende drums in mono. Maar schijn bedriegt. Het duurt niet lang totdat de band er stereo in knalt en het hele spectrum vult. Het volle geluid dat producer Tim van Doorn in samenwerking met de jongens van The Road Home en anderen neerzet is indrukwekkend. Er is ongetwijfeld met een schuin oor geluisterd naar producties van voorbeelden als The Gaslight Anthem en Alkaline Trio. Het is alleen maar een compliment dat zulke invloeden naar voren komen en dat het organische punkrock geluid zo goed is gevangen op digitaal tape.

De slapback delay op de vocalen. De catchy riffjes en zalvende stem van Kenneth Christoffel. De rauwe stem van zijn broertje Luke. De ondersteunde akoestische gitaar op de achtergrond hier en daar. Allemaal elementen die exemplarisch zijn voor het genre, maar die hier gewoon verdomd fijn toegepast zijn. De vergelijkingen maken snel plaats voor luisterplezier. Want wat hebben deze vier knapen uit Enschede vijf heerlijke tracks op een schijfje gekregen. Liedjes die op het eerste gehoor opgewekt klinken, maar altijd een melancholische (soms depressieve) onderlaag bevatten.