Het is alweer een paar maanden geleden dat het debuutalbum van The Kings of Oblivion ‘Rumor in Casa’ het levenslicht zag. Begin november 2011 werd de CD met trots gepresenteerd in het Metropool. Die trots is zeker niet misplaatst. Het negen nummer tellend schijfje afkomstig uit de Silvox studio laat een zelfverzekerde Kings Of Oblivion horen die niet bang is om eigenzinnig te zijn en meerdere (en misschien iets teveel) stijlen te mixen. De mannen, opererend vanuit Hengelo, nemen je mee op reis langs de vergetelheid. In hoeverre je daar nog van kan spreken, aangezien retro en vintage klinken cooler is dan ooit.
Opener ‘Devil’s Heart’ is een typerend mid-tempo The Kings Of Oblivion nummer. Slide gitaren en een onheilspellend orgeltje zorgen voor een woestijn-achtig sfeertje. Van de droge vlaktes verplaatst de band zich naar ‘The City’ die bijna The Libertines-esque aandoet. Zo catchy hebben we ze nog nooit gehoord. De Americana sound van The Kings is nog steeds aanwezig, maar wordt verdrongen door een Brits geluid. Het prachtige ‘Whisper, Whisper’ en het meeslepende ‘One Strange Day’ doen denken aan David Bowie, hoewel een Wilco vergelijking ook niet heel ver gezocht is.
Dat de The Kings ook extreem dansbare nummers kunnen schrijven, bewijzen ze met het rocksteady-achtige ‘Lighten Up‘. Hier is ook goed hoorbaar dat er veel aandacht is voor detail. De delay trails en maffe geluiden vliegen je om de oren. Van de disco in ‘Six o’ Clock’ naar de prima popsong ‘Whatever Makes You Happy’, eindigt ‘Rumor in Casa’ met het beste nummer van de plaat ‘Don’t Have To Think’.
Na een reis langs verschillende stijlen lijken The Kings hier thuis te komen. Alles klopt aan deze track. Een fantastische tekst van zanger Rik Kaez over de katholieke kerk en zijn eigenaardigheden en een band die op z’n best klinkt in deze tempo’s en sfeer.
De Hengeloërs willen teveel van zichzelf laten zien op ‘Rumor in Casa’. Hoewel het herkenbare Kings Of Oblivion nummers blijven, springen de referenties net iets teveel in het rond. Een coherente plaat is het niet, maar goed is die zeker. Als de opvolger verder gaat waar ‘Don’t Have To Think eindigt en de band het aantal stijlen wat uitdunt, dan is dat zeker een release om weer naar uit te kijken.