Binnengekomen uit de ijzige kou is het al een relaxede drukte in de grote zaal van Metropool. Er hangt een gezonde spanning onder het publiek en of dat nu is omdat zich onder ons de 100.000 bezoeker bevindt of het meer de nieuwsgierigheid naar Roosbeef is, valt niet echt te zeggen.
De man die deze avond mag openen is Duende Ariza Lora, de oplettende muziekliefhebbers herkennen hem als helft van duo Death Letters. Deze keer brengt hij, alleen op gitaar, fijne breekbare luisterliedjes waarbij vooral zijn stem de ontroering raakt. Komend jaar brengt Ariza Lora twee ep's uit, één in het Engels en de andere in het Spaans. Echter slaan zijn Spaanstalige nummers vanavond het minste aan wellicht door de vanzelfsprekendheid van het Engels. Maar dit doet weinig af aan de kwaliteit want het staat simpelweg als een huis en worden met grote zorgvuldigheid uitgevoerd. Toch zou het boeiender zijn als er meer musici op het podium zouden staan, maar wellicht dat dit gevoel aan de grote van de zaal is toe te schrijven. Des te nieuwsgieriger maakt het naar wat hij op EP uit gaat brengen!
Op de achtergrond hangt een groot, glinsterend rood gordijn, op het podium staan de keyboards op felrode schragen. Pas enkele dagen na het optreden in het Vlaamse, zeer goed bekeken tv programma 'De Laatste Show', staan ze in het Hengelose Metropool. België lijkt Roosbeef te omarmen en dit zal deels te danken zijn aan de bijdragen van Vlamingen Wannes Cappelle (Het Zesde Metaal) en Tom Pintens (oa ex-Zita Swoon, vanavond niet aanwezig) en deels door het hedendaagse Vlaamse muziekklimaat.
Roosbeef weet sterk te openen met 'Pulpo' en 'Iets Teveel Wij(n)' en dit duidt er gelijk op dat vanavond in het teken zal staan van hun laatste album 'Omdat Ik Dat Wil', een sterke titel die net als de eerste nummers van de set erg krachtig zijn.
Al een tijdje is liedjesmaakster en boegbeeld van Roosbeef, Roos Rebergen, actief. Inmiddels is ze haar karakteristieke rode haren kwijt en heeft ze twee albums uitgebracht op kwaliteitsslabel Excelsior-Recordings, waarbij ze vaak in het hoekje samen met Spinvis wordt gezet. Deze vergelijking strandt echter bij de noemer 'je houdt ervan of je haat het'. Na enkele nummers is het duidelijk dat Roosbeef op een natuurlijke manier steeds dichter naar het publiek komt door toegankelijker te zijn en live een kwaliteitsset neer weet te zetten waardoor 'Je haat het' tot een steeds dieper verleden lijkt te behoren. Roosbeef hoeft dan ook niet lang te wachten om het publiek te overtuigen van hun kunnen.
Halverwege de set zorgt 'Onder Invloed' voor een waar kippenvel moment. Alles komt op dit moment bij elkaar aangezet door de dromerigheid en de eerlijkheid van de tekst : 'Geen loverboy wil me hebben, al leg ik zelf een gouden ketting bij'.
Niet alleen tussen maar ook tijdens de nummers maakt Rebergen op fijne wijze contact met het publiek: ze vraagt, vertelt en sjanst er op los. Als ze benoemt dat deze avond 'net als bij de Tros' voelt zegt ze bijna verontschuldigend dat dit niet aan het publiek, maar aan haar ligt. De band, waarin toetsenist/gitarist Cappelle een grote rol verkondigt, houdt vast waar ze aan begonnen zijn en speelt een erg fijne en overtuigende set. Het mag als conclusie hebben dat Roosbeef volwassen is geworden. Als ze afsluiten met 'Denk Aan Jou' is het complete laatste album gespeeld.
Dat het buiten flink vriest, is iedereen al lang vergeten en is vanavond dan ook complete bijzaak. Roosbeef speelt al met al strak en is zeer vermakelijk en weet daar met 'De Boerderij Deel II' en 'Meisjes' als toegift de avond compleet te maken. Echter voor het publiek is de avond nog niet afgelopen.Zij loopt op haar gemak naar beneden waar de 100.000ste bezoeker bekend wordt gemaakt. Vol spanning wacht men met een glaasje bubbels, maar René Bos is toch echt de enige die de rest van zijn leven gratis naar alle activiteiten van Metropool mag. Roosbeef zorgt voor de fijne nasmaak.