Om te beginnen wil ik melden dat dit mijn allereerst concertrecensie is en dat ik eigenlijk geen punkfan ben. Maar wat was deze avond in de Buze te Steenwijk een eyeopener. De avond begon goed met meteen om 7 uur al een mooi aantal mensen voor de deur. Het concert was nog niet uitverkocht, dus dit was een goed teken.

First up was het Amsterdamse The Shining. En dan denk je ‘eerste bandje van de avond dat zal wel tam beginnen’, maar niets is minder waar. Binnen no time vlogen de eerste biertjes door de lucht en de snaren je om de oren. De tweede band, Hammercult uit Israel klonk als een trein hoewel ik weinig verschil kon horen met de eerste band. Partijen zaten strak in elkaar, maar heb toch met punk altijd het gevoel dat het geen band effort is maar meer een kwestie van wie het hardste speelt.

Mijn bovenstaande mening werd teniet gedaan door de derde band van de avond, namelijk Milkman uit Limburg. Daar komt me toch een partij oorstrelende herrie vanaf. Maar achter de wall of sound die deze mannen produceren zit een strakke ritme sectie. De drum en basgitaar rollen als een wilde stoomwals voor de gitaar en zang uit, wat een heel interessant geluid geeft.

Dan is het de beurt  aan het Californische Agent Orange, toch wel redelijke helden van de skatepunk. Na een aantal nummers gehoord te hebben dacht ik bij mezelf: “Ja, zo moet punk klinken, zo is het bedoeld”. De heren uit Orange County maken een mix van skate-, surf- en punkmuziek en dat maakt kijken en luisteren naar deze gasten alsof je voor je muil wordt geslagen met een surfplank. Veel nieuwe nummers waren er niet, maar dat was helemaal niet erg. Op sommige momenten had ik zelfs flashbacks naar mijn zolderkamertje met mijn Tony Hawk games waar deze heren als menig soundtrack worden gebruikt. Het publiek, dat ondertussen zo groot is geworden dat mensen niet meer in de zaal passen en in de aansluitende bar staan te kijken, ontvangt deze Californiërs als koningen .

Iedereen is klaar voor de hoofdact van deze zweterige met bier en piercings besmeurde avond. Als groot liefhebber van de hardere muziekgenres had ik natuurlijk wel gehoord van Dirty Rotten Imbeciles. Grote iconen, zoniet grondleggers van de crossover punk. Terwijl de mosh pit op gang komt ramt D.R.I zijn eerste nummer van de set erin en zelfs de “niet” punkers in de Buze hebben een moment van herkenning . Het publiek werd op hun wenken bediend met nummers van het zeer bekende Trash Zone album en ook verschillende nummers van van het album Crossover komen hard de zaal in. De band is in topvorm en het publiek geniet met volle teugen. Mensen worden zelfs achteruit de zaal gedrukt om ruimte te maken voor de steeds groter groeiende moshpit voor bij het podium. Dat de band geniet is ook duidelijk. Twee keer lopen ze van het podium af en twee keer komen ze terug. En dat met een show van minstens 45 minuten achter de rug, wat in mijn beleving al erg lang is voor een punkshow.

Na de tweede toegift is de band er toch echt klaar mee en verlaat het podium om het publiek dronken en voldaan achter te laten. Dit was een ouderwets goeie avond in De Buze.