Als de naam van Only Seven Left op de poster prijkt, denkt men meteen aan de namen van MakeBelieve en Destine. Een jaar geleden waren deze bands nog samen op tour. Nu zijn ze allen de hoofdact inclusief een grote schare vrouwelijke fans. Only Seven Left trekt vanavond ook een groep jonge meisjes naar de hoofdstad, die ze vervolgens verblijden met pianorock liedjes.

De zaal in Hedon is nog behoorlijk leeg als om acht uur de band Among This All het podium betreedt. Met veel enthousiasme spelen de heren toegankelijke poprocknummers. Dat de bandleden nog erg jong zijn blijkt uit de teksten, het gebrek aan constante kwaliteit, maar ook uit de grappen waarmee ze alleen de jongste tienermeisjes aan het lachen krijgen. Maar de muzikanten hebben voldoende talent om goede nummers te spelen, vooral de toetsenist blinkt uit. De zanger is in het begin van de set nog erg zoekende, maar na verloop van tijd begint hij beter te worden. Als hij in zijn enthousiasme zijn microfoon in het publiek verliest, rent hij snel naar een andere microfoon, om al zingend weer zijn oude microfoon op te zoeken. Een band dat hard werkt en overduidelijk graag wil. Ze zeggen natuurlijk niet voor niets: een goed begin is het halve werk.

De band Young & Desperate weet wel een constante kwaliteit te leveren, hoewel de drummer daarin achterblijft bij de rest. De zangeres weet echter te overtuigen met haar zuivere en sterke stem. Helaas missen de liedjes diepgang en lijken alle nummers op elkaar. Toch weten de heren en de frontvrouw met gemak het publiek mee te trekken, hoewel dit ook te danken is aan de knappe koppen van het vijftal.

De zaal is iets voller als Only Seven Left het podium betreedt onder luid gejuich en gegil. Terwijl een spannende intro klinkt, flitsen de camera’s richting de zwarte schimmen.
De Gooische heren touren door het gehele land en doen meerdere keren onze provincie aan. Doordat deze shows kort op elkaar plaatsvinden, trekken de heren niet veel fans naar Zwolle vandaag.

Hoewel Only Seven Left in hetzelfde rijtje als Destine en MakeBelieve worden geplaatst, spelen deze heren nauwelijks poppunk nummers. Catchy en rustige popnummers zoals ‘Sleeping Without You’ en ‘A Shoulder To Cry On’ onderscheiden zich van de rest van de set. Juist in de cleane en pure nummers waar de band ernstig om bekritiseerd wordt, ligt het talent.
De jonge, simpele tienerteksten over gebroken harten en moeilijke vriendschappen worden wel terecht bekritiseerd. Het oogt alsof ze genoegen nemen met de huidige situatie en geen moeite willen doen om een groter en ouder publiek te kunnen aanspreken. Als de band zich meer zou richten op een sound zoals de rustige nummers van bands zoals Jack’s Mannequin, OneRepublic en The Rocket Summer dan zouden ze dit kunnen realiseren.
Alleen met de cover van ‘Bruno Mars’ Grenade’ maakt de band echt indruk. Hoewel het originele nummer grijs gedraaid wordt, is deze versie net iets leuker. Hieruit blijkt dat de heren wel degelijk zeer muzikaal zijn en diverse stijlen aan kunnen.

Eén voordeel aan een avond met Only Seven Left: de ouders van de jonge tienermeisjes kunnen gewoon in de zaal blijven staan. Geen poeha, geschreeuw, gevloek of gemosh. Only Seven Left klinkt puur, lief en eerlijk: als de ideale schoonzoon.