In het Atak café is het rustig en door de opstelling van de tafeltjes heeft het wat weg van een huiskamerconcert. Veel mensen uit het publiek lijken elkaar te kennen en lopen heen en weer om bij te kletsen of nieuwtjes uit te wisselen. De dames van Pink Apple Pie staan al klaar op het podium. Voor de zangeres staat een strijkplank met daarop een theeserviesje en een xylofoon. Aan het drumstel hangt een ballon in de vorm van een koe. Na even overleg besluiten de dames te beginnen. “Dit nummer heet Pretty, en het gaat over mij. Omdat ik zo mooi ben..” begint zangeres Susan. Het is een vrolijk liedje waarin Susan begeleid wordt door een pianist, bassist en een drummer. Het geheel heeft een wat vreemde uitstraling, maar dat zegt de naam van de meisjesband ook al een beetje.
Na een paar liedjes komt de drummer achter haar drumstel vandaan en kruipt achter de piano. De pianiste gaat de xylofoon bespelen. Het begint meteen goed doordat de nieuwe pianiste haar partij vergeet en de slappe lach krijgt. Ze beginnen opnieuw, maar de zangeres blijft een lach in haar stem houden. Ze hebben duidelijk plezier in hun spel en het doet hen niets dat er een foutje gemaakt wordt. Het vierde liedje is een cover van Rammstein. Ze zingen: ‘Engel’ op een heel eigen manier. De originele zangers van het nummer zullen niet heel tevreden zijn over de rustige, meisjesachtige manier waarop hun lied wordt neergezet, maar het klinkt wel leuk. Het is echter wel jammer dat de stemmen van de bassist, pianist en de zangeres zelf niet zuiver bij elkaar klinken.
De zangeres Susan legt bij elk liedje duidelijk uit waar het over gaat en het zijn niet allemaal leuke onderwerpen. Zo gaat er een liedje over kinderporno, wat een beetje ongepast gebracht en bezongen wordt. We kunnen nog net niet inhaken op de vrolijke noten. Ook de onderwerpen drank, drugs en een 40-jarig huwelijk lijken niet echt op zijn plaats naast de vliegende koe en de strijkplank.
Het nummer wat daarop volgt, hoort wel weer heel erg bij Pink Apple Pie, een klapliedje waar we allemaal aan mee mogen doen. Het resultaat is een canon van klappende mensen wat een grappig resultaat oplevert. Wat de meisjes goed doen, zijn de kinderliedjes die je het gevoel geven alsof je naar een musical aan het kijken bent. Een nummer over een koe die liever een vogel was geweest, wordt door de dames met een klein toneelstukje gebracht. Als de dames zich gewoon bij dit soort vrolijke, grappige liedjes houden is het een leuk bandje om naar te kijken.
Als Pink Apple Pie haar toegift heeft gegeven lopen er drie jongens en een meisje het podium op. Het is de beurt aan de tweede band van de avond, Playing Monica. Ze gebruiken het drumstel van de vorige band dus er hoeft weinig verbouwd te worden. De zangeres, Romi, staat verlegen op het podium, maar heeft een bijzonder mooie stem. Het is jammer dat ze veel naar de grond kijkt en niet geïnteresseerd lijkt, want daardoor is het podium qua performance weinig interessant. Het geluid van de vierkoppige band maakt echter veel goed. De bassist, die zijn gitaar volgeplakt heeft met Beatles-stickers, zingt de tweede stem en stelt de band na twee nummers voor aan de zaal. Het publiek, wat een grote vriendengroep van de band blijkt te zijn, doet fanatiek mee. Soms krijgen ze de zangeres zelfs aan het lachen, maar al gauw kijkt ze weer strak naar de grond of naar een niet te definiëren punt op de muur achter in het café. In tegenstelling tot de zangeres geniet de drummer met volle teugen. De look-a-like van Eddy Murphy zit met een brede grijns achter zijn drumstel en is een genot om naar te kijken en te luisteren.
Na een paar nummers is het laatste nummer alweer aangebroken, wat een cover is van The Black Keys. Voordat ze beginnen met spelen vraagt Thomas, de bassist, of iedereen naar voren wil komen om een pit te maken. De vrienden stormen naar voren, maar voldoen niet aan de verwachting. Ze blijven rustig voor het podium staan en bewegen een beetje mee op de maat. Na de cover ‘I Got Mine’ spelen ze op verzoek nog een toegift uit hun kleine repertoire. Al met al was het een vermakelijke avond die nog het meeste weg had van een ouderwetse klassenavond.