De van origine Amerikaanse country rockband kende de afgelopen jaren vele wisselingen in samenstelling. Zo is zangeres Masha Marjieh niet meer actief als bandlid. Frontman Kurt Maschke uit Detroit, Michigan blijft de enige vaste bespeler van de groep. Voor deze Europese toer is de formatie aangevuld met de Britten Spencer Cullum (lead gitaar), Jeff Cullum (basgitaar) en Travis Harrett (drums). Opvallend is hoe de mannen op het kleine podium visueel te bewonderen zijn: behalve de bassist hebben de bandleden namelijk één gemeenschappelijke factor, een baard.
In een goed gevuld café galmen de jaren zeventig klanken heftig door. De band is sterk beïnvloed door het klassieke album van de Rolling Stones,’Exile on Main Street’. De nummers klinken dan ook als kopieën hiervan. Maschke is daar alleen maar blij mee en ziet dat als een compliment, The Stones zijn immers zijn helden. Zo ook het ’27 hours’ van het album ‘Starving Winter Report ’ uit 2005, waarbij de mondharmonica veelvuldig wordt ingezet. De tracks volgen in een rap tempo , als een sneltrein die op wel heel weinig stations stopt. De ballad ‘Sacred Heart’ met de backing vocals van de beide Cullum’s is dan weer aanstekelijk en pakkend. Getooid met hoed en baard vergeet Maschke zijn muzikale roots niet en speelt de cover ‘You Look Like the Devil’ van Willie Nelson. Pure country uit het land van Obama.
Na dit Americana intermezzo wisselt de band weer van stijl. Een toch weer iets ingetogener ‘If you want me to’ van het album ‘Silver mountain’ laat zien dat de band ook de gevoelige snaar kan raken. Deze artiesten kenmerken zich door een muzikale mix van de Rolling Stones, Jayhawks en een stukje country in de vorm van Willie Nelson en Waylon Jennings. De juiste cocktail voor een leuke avond. De band komt nog kort terug voor een toegift en speelt daarbij ook ‘Good hearted woman’, een cover van Waylon Jennings en Willie Nelson. Deze gelegenheidsformatie laat zien dat doorgewinterde rockers geen enkele moeite hebben een vol café te voorzien van kwaliteitsmuziek.
Een sterk optreden waarin deze ‘travelling wilburys’ goed klinken als een aardig ingespeeld gezelschap. Met hun korte en krachtige nummers, snel en precies, weten zij het publiek tot het laatste nummer te bekoren. Lekker in de kroeg met een biertje in de hand. Rockende mannen bestaan.