Het kan slechter met je gaan als jonge band uit Twente (Tilligte en Weerselo om precies te zijn). De rode stropdassen dragers van The Casings hebben al een behoorlijke live reputatie opgebouwd in de afgelopen twee jaar. Hoogtepunten waren de tweede prijs in de kunstbende finale 2009 in de Melkweg, de theatervoorstelling ‘See Me Feel Me’, optreden op Aruba, Geuzenpop en de mooie video opnames bij 3voor12/overijssel Live @ Mozart Avenue in samenwerking met het Deltion College Zwolle.
De hoogste tijd dus voor een volwaardige EP, waarmee de band definitief voet aan de grond probeert te krijgen in het Nederlandse popklimaat. Het is ze aardig gelukt. Het zes nummer tellende schijfje is een prima debuut van deze “te laat geboren” jongens. Hoewel in het eerste nummer, het heftig naar The Doors refererende, ‘Midnight’ het vizier nog scherp op de jaren '60 en '70 is gericht, weten de Twentenaren ook een knipoog naar hedendaagse gitaarbandjes in hun sound te verwerken. De geest van Jim Morrison zweeft gedurende de hele EP rond, maar The Casings weten het gelukkig op een eigentijdse manier om te buigen naar een enigszins eigen geluid. De alom aanwezige orgel maakt de vergelijking met The Doors er natuurlijk niet minder om, maar gelukkig is er meer te ontdekken op deze EP.
Waar de eerste helft van de EP overduidelijk leunt op de rock & roll van de jaren '70, wordt er vanaf het vuig rockende ‘Jigsaw Blues’ ook geflirt met bands als Arctic Monkeys en The Hives. Eigenlijk behoeven nummers als ‘Julie The Claimer’ en laidback rockende afsluiter ‘Can’t Feel The Summer’ helemaal geen specifieke duiding. Het is gewoon heerlijke tijdloze up tempo rock & roll die optimaal tot z’n recht zal komen op een podium. De stem van zang Stef Veldhuis, blijft meestal hangen in de Jim Morrison-twee-flessen-Jack Daniels-en-drie-pakjes-sigaretten-verder-modus, maar daar komt hij eigenlijk best wel mee weg. Iets meer dynamiek in de vocalen had echter wel gemogen. Verder is er op het bandgeluid weinig aan te merken. Het is ze goed gelukt om als hun helden te klinken.
The Casings kiezen voor (naar eigen zeggen) 60’s bluesrock in een nieuwe colbertje. Het nieuwe jasje is misschien nog net iets te groot, maar ze groeien er vanzelf wel in. Gezien de vruchtbare bodem voor jonge retrobandjes (denk DeWolff, Birth Of Joy, The Tommycats, The Death Letters) gaat het vast goed komen met deze band. Met deze veelbelovende EP lijkt The Casings helemaal klaar te zijn voor het festival seizoen.