Als je aan een leek moet uitleggen wie Atari Teenage Riot (ATR) zijn en wat voor muziek ze maken dan ligt een vergelijking met The Prodigy voor de hand. De beats en energieke live performance tonen een aantal gelijkenissen, maar verder loopt de vergelijking al snel spaak. ATR is veel rauwer en meer geëngageerd. Muziekliefhebbers die niet vies zijn van vuige digitale beukerij met een punk attitude hebben die vergelijking natuurlijk helemaal niet nodig. Na tien jaar radiostilte is de linkse digital hardcore groep weer bij elkaar voor een 'reunion' tour. De komst van ATR naar Enschede werd dan ook met veel enthousiasme ontvangen.
De show van vanavond stond aanvankelijk gepland in de grote Grolschzaal, vanwege een tegenvallende kaartverkoop is echter besloten om het optreden in de kleinere Saxionzaal plaats te laten vinden. Een goede keuze. De zaal is nu goed gevuld met een breed publiek bestaande uit linkse punkers, metalheads, hardcore crews en liefhebbers van muzikale chaos. De muziek van ATR laat zich niet echt goed lenen voor een uitgebreide recensie, dat hoeft ook niet. ATR doet precies wat van ze verwacht werd en dat is anderhalf uur lang compromisloos beuken. Er is een mooie synergie tussen het trio die de technopunk nummers van constant vervormde vocalen voorzien. De raps van MC CX Kidtronik vallen daar niet altijd even goed tussen.
Het publiek laat zich de razendsnelle beats en gierende gitaarsamples heerlijk smaken. Je zou een bouncende massa verwachten, die bijvoorbeeld Osdorp Posse makkelijk van de grond kreeg in Atak, maar die blijft grotendeels achterwege. Er is wel een pit af en toe, maar het merendeel van Atak ervaart de aanslag op het gehoor liever met beide benen op de grond. Na anderhalf uur beginnen de junglebeats en rauwe techno net niet te vervelen. Alec Empire houdt Enschede goed bij de les door een welkome dynamiek in de set te verwerken. Natuurijk worden underground hits als 'Delete Yourself', 'Too Dead For Me' en 'Deutschland (has gotta die)' met luid gejuich ontvangen. Het experimentele (in hoeverre de muziek op zich al niet experimenteel is) einde met een langzaam opbouwende climax mag een hoogtepunt heten. De muziek van ATR is niet meer heel erg relevant, maar voor old time’s sake was dit een heerlijk avondje beuken.