Allereerst was het de beurt aan de support act van de avond, maar wie is eigenlijk de support act? Op het kaartje stond alleen Postmen + support act. Zouden het dan uit de lucht gegrepen muzikanten zijn? Zoiets als "Ach ze zijn niet belangrijk genoeg om het te vermelden?" Het is inmiddels 21.00 uur en de lichten in de zaal gaan uit en het spektakel gaat beginnen. Zelfs in de kleine zaal is het allemaal makkelijk te overzien en nog steeds erg rustig. Het mysterie van het voorprogramma ontpopt zich als een singer-songwriter duo dat op een akoestische manier een scala aan bekende en minder bekende covers begint te spelen. Gitarist Tom zit comfortabel op zijn kruk en bemoeit zich amper met het publiek. Toch brengt hij heerlijk en rustig zijn composities ten gehore, die ondersteund zijn door het middelmatige zangeresje Juta, dat haar aandeel van de avond serieus neemt. De opwarmer van de avond noemt ze zich en zo is het ook. Niet meesterlijk, niet altijd even zuiver, maar wel humoristisch en onderhoudend. Ondertussen stroomt de zaal vol en begint het publiek zich lekker te ontspannen en krijgt Juta steeds meer grip op het publiek. Na een half uur te hebben gespeeld, zingt ze als voorbode het welbekende Postmen nummer "Cocktail " en dan is het voor ons ook duidelijk.
De tijd is gekomen voor Postmen. Een voltallige band onder leiding van Reamon, die voor velen bekend staat als de ex van Anouk. Hip hop gecombineerd met reggae en de heerlijke stem van Alyssa Wooter. Wat me overigens steeds meer begint op te vallen is de mengelmoes van toeschouwers: Jong, oud , hiphoppers in Adidaspakjes en hoodies en daarnaast ook nog zakenmannen strak in pak. Allemaal samen en zonder problemen gezellig meedeizend in de kleine zaal van Atak. Mooi om te zien hoe muziek de mensheid kan verbroederen. Reamon is goed op dreef en weet als geen ander hoe hij het publiek kan bewerken met uitspraken als "dacht dat de Enscheders dope waren? Laat je horen... "
Halverwege het optreden springt hij zelfs even van het podium om zich door een van zijn bandleden samen met het publiek te laten fotograferen met als knipoog de verwijzing naar zijn website. Jawel, het publiek komt los en hit na hit komt aan bod. De afwisseling van band met zang en rap maakt dat men blijft luisteren, blijft kijken en geen minuut wil missen. Alyssa Wooter zingt de sterren van de hemel en doet met het nummer "Downhill" niet onder voor Anouk. Juist met haar warme soulstem gaat ze zelfs een stapje hoger en is het alsof je luistert naar de vocalen van een Alicia Keys of Angie Stone. Zelfs als je niet van rap houdt, is het heerlijk om aan te horen. Ook de rest van de muzikanten zoals de gitarist , drummer en de, in het oosten welbekende, bassist Erik Rademakers mogen hun kwaliteiten zonder zang en rap tot uitdrukking laten komen door middel van een geimproviseerde jamsession. De heer en meester blijft Reamon die als grote papa de band en zangeres aanstuurt.
Respect! Na anderhalf uur te hebben gespeeld is het klaar en zonder blikken of blozen bedankt Reamon het publiek en verlaat de voltallige band het podium. Het pubiek is dolenthousiast en vraagt meermaals om een toegift, maar helaas de avond zit erop en de toegift zit er niet in. Onder zacht boegeroep gaan de lichten aan en is de avond ten einde en mogen we vertrekken. 'Jammer' is het enige wat me te binnen schiet. Het had nog mooier kunnen eindigen, maar dat was ons blijkbaar niet gegund. Zou het toch te maken hebben met de geringe opkomst? Een vraag die alleen Reamon zou kunnen beantwoorden.