Als het zeskoppige The New Earth Group (TNEG) uit Rotterdam pakweg drie jaar geleden in het voormalige onderkomen van Atak zou optreden, was het nog maar de vraag of alles zou passen op dat kleine podium aan de Noorderhagen. De heren, onder de hoede van het vermaarde Excelsior label, hebben op deze zaterdag 10 april in Enschede een behoorlijk uitgebreid instrumentarium op het podium in de Saxion zaal uitgestald. We tellen een fors drumstel, een percussiehoek met bongo’s, een enorme sambabal-achtige kruik, woodblocks, cymbals en eigenlijk zo’n beetje alle eigenaardige percussie instrumenten waar je op kan slaan en waar een karakteristiek geluid uit komt. Er is een riante toestenhoek ingericht met de nodige effecten hier en daar. Dan hebben we nog een kopersectie met verschillende saxofoons en iets wat zomaar een klarinet kan zijn. Verder de wat conventionele ingrediënten van een band zoals een basgitaar en twee elektrische gitaren waarbij meestal tussen de twee en vijf effectenlichtjes branden.
Hmmm. Welke band gebruikt ook een dergelijke selectie instrumenten? Juist, The Mars Volta. In die hoek mag je het dan ook ongeveer zoeken voor de omschrijving van TNEG. The Mars Volta aan de valium zonder zang, met meer jazz wel te verstaan. Vooral de leadgitarist lijkt enorm geïnspireerd door de band van Omar Rodriguez-López. Zijn stijl, met zijn rechtervoet vaker op de wah wah dan eraf, ademt die van de geliefde en gehate bebrilde krullenbol. Verder is het flauw om die vergelijking de hele tijd vol te houden, maar verleidelijk is het wel.
De door de wol geverfde musici nemen de halfgevulde zaal vol overtuiging mee in hun jazz odyssey. Met jazz als rode draad wordt er geflirt met allerlei exotische genres. Zo horen we eindeloos repetitieve dub baslijnen, psychedelische delay soundscapes, funky toetspartijen en midden-oosterse grooves. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de woeste saxofoonpartijen en de trippy gitaarloopjes. De goed samengestelde pedalboards dragen daar gedoseerd aan bij. Vooropstaand zijn de talentvolle muzikanten die elk ruimschoots de gelegenheid krijgen om te excelleren tijdens de genre typerende solo’s.
De liefhebber kan het waarschijnlijk niet lang genoeg duren, anderhalf uur is voor een gemiddelde muziekliefhebber die open staat voor jazz toch een behoorlijke zit (lees: sta). Na een poosje klimt de gedachte omhoog die een verlangen naar “gewoon een liedje” doet stijgen. Om even later desalniettemin dankzij een virtuoze orgelsolo te zwichten. Tja, toch wel cool. Daar komt die referentie aan The Mars Volta weer naar boven, die ervoor kiezen psychedelische jazzrock voornamelijk in songs te gieten. Het zou TNEG misschien ook niet misstaan. Die vergelijking definitief latend voor wat het is, kan geconcludeerd worden dat TNEG liefhebbers voor trippy jazzrock een fijne avond hebben bezorgd, al kost het soms enige moeite om geboeid te bijven.