‘Kleine meisjes worden groot’. Dat bleek afgelopen zaterdag maar weer eens het geval te zijn. Zo’n zeven jaar geleden maakte Nederland kennis met de meidenband ‘Bad Candy’: vier tiener meisjes die met hun iets te vrolijke punkpop het vrouwelijke antwoord op Di-rect moesten gaan vormen. Al snel bleek Bad Candy een “one-hit” wonder (‘Spin around’) en in 2006 werd de band dan ook opgeheven. De meisjes volgden daarna ieder hun eigen pad, met wisselend succes. De enige “ex-Bad Candy girl” die momenteel lekker bezig is, betrad zaterdag 23 oktober het Hedon podium: Ryanne van Dorst, A.K.A  ‘Ella Bandita’.

Vanaf het openingsnummer is duidelijk dat Ryanne haar “poppy-girlband-imago”  voorgoed van zichzelf heeft afgeschud. De hit-gevoelige Bad Candy deuntjes hebben plaats gemaakt voor een sound die nog het beste te omschrijven valt als ‘up-tempo stoner rock’. Het geluid van de band is vuig, rauw, strak, vol met gitaarsolo’s, en doet een klein beetje denken aan het snellere werk van de ‘Queens of the Stone Age’. Er wordt flink gerockt op het podium, en de zang van Elle Bandita sluit hier goed op aan. Vol overtuiging, en met een hese, doch zuivere stem schreeuwt zij de matig gevulde Hedon zaal in. Bovendien beschikt Miss Bandita over een charisma waar menig collega rocker jaloers op kan zijn. De stertatoeages op haar arm, en de Jack Daniels fles op het podium wijzen er op dat mevrouw niet vies is van wat ouderwetse Rock ‘n Roll clichés. Prima,  al vormt het idee zich dat ze wel heel hard haar best doet om te bewijzen een echte “rock chick” te zijn. De ietwat flauwe grapjes en anekdotes die zij tussen de nummers door deelt met het publiek mag ze dan ook achterwege laten. 

Toch loopt de verslaggever, na een overigens vrij kort concert, zeer tevreden en positief verrast het Hedon gebouw uit. Simpelweg omdat er gekeken is naar een vette, ruige rockshow van een dame die een paar jaar geleden nog een ster was op Nickelodeon. Hoewel, er zit hoogstwaarschijnlijk voor Elle Bandita geen platina platen, uitverkochte stadions, of een plekje in de Rock ‘n Roll Hall of Fame aan te komen. Dit zal niet liggen aan haar kwaliteiten, maar voornamelijk aan het kleine draagvlak in Nederland anno 2009 voor de sound van Elle Bandita. Het feit dat de, toch niet al te grote, Hedon zaal nog niet half gevuld was, bevestigd dit maar weer eens. Elle Bandita is stoer, Elle Bandita is rock ‘n roll, maar Elle Bandita zal het moeten hebben van optredens op Nederlandse festivals en voorprogramma’s van internationale acts die wel écht zijn doorgebroken.