Het eerste dat opvalt als je de grote zaal van Atak rondkijkt tijdens de show van The Levellers op donderdag 12 februari zijn de lege plekken. De zaal, waar 500 mensen in kunnen, is nog niet eens half vol. Maar niet getreurd, want het belooft een prettige avond te worden met een mix van folkrock en punk waar The Levellers beroemd mee zijn geworden.
De band bestaat al sinds 1988 en vierde in het midden van de jaren ’90 haar grootste successen door de punkroots van de bandleden te vermengen met Britse folk. Dit werd bereikt door het toevoegen van viool-, harmonica- en mandolineklanken. Deze ruige vorm van folk sloeg enorm aan en leverde de band al snel een grote schare trouwe fans op. In de laatste jaren is de band bezig met een nieuwe opmars en toert ze nog steeds jaarlijks met succes door heel Europa en Groot-Brittannië.
Aan het einde van zo’n lange Europese tour vond het laatste concert op het Europese vasteland plaats in de grote zaal van het nieuwe Atak. En het was de bandleden aan te zien. Routinematig worden de nummers afgewerkt nadat in de eerste drie nummers blijkbaar het overgebleven kruit al is verschoten. Ondanks dat zo’n 50 fans voor het podium behoorlijk uit hun dak staan te gaan, lijkt het wel alsof de meeste bandleden het niet meer op kunnen brengen om het publiek op te zwepen. Positieve uitzonderingen op die regel zijn de hyperactieve bassist Jeremy Cunningham die met zijn meer dan een meter lange dreadlocks vervaarlijk in het rond zwaait en de didgeridoo-speler die voor enkele nummers op het podium komt, getooid in een strak pakje, een paarse boa en fluoriserende schmink.
Het spant er nog even om of de band wel terugkomt voor een toegift, maar als ze er dan eenmaal weer zijn lijken de bandleden er toch nog even een feest van te willen maken. Met hernieuwde inzet wordt nog een aantal nummers ten gehore gebracht en komt de avond zowaar nog tot een positieve climax.
Het was deze donderdag voor band, publiek en zaal beter geweest als er was opgetreden in de kleine zaal van Atak. Misschien had de band in een volle zaal wel eerder in het programma de geest weer gekregen, had Atak niet zo veel geld verloren en had de harde kern het overige publiek in een meer intieme, dampende versie van deze avond kunnen aansteken. Maar misschien zat er ook wel gewoon niet meer in.