Argyle, Tx, 12 februari.

Gisteren was de eerste dag dat we Scott Danbom in de studio hadden, hij speelt orgel, piano, rhodes en fiddle. Echt te gek, eergisteren een toeterspeler (Jay van the Polyphonic Spree) en nu hij! Scott speelt in lokale grootheden als Centro-matic,  South San Gabriel en Slobberbone, en we vinden het een eer dat hij wilde meespelen op onze plaat. De man is een genie op de Fender Rhodes! Vrijdagavond speelde hij met een herrezen Slobberbone in Dan’s Silverleaf in Denton de spinnenwebben van het plafond. Zelden een band zo veel Whisky (en bier) zien drinken als zij. En het mooie was dat ze alleen maar beter werden hoe meer ze dronken. Moet ik eens proberen, ik ben na zo’n sloot alcohol de weg danig kwijt…
Alle gitaarpartijen staan er nu op, gisteravond ging het licht in de studio pas uit toen we de ene Fuzz niet meer van de ander konden onderscheiden, en we op het punt stonden de hele band door Fuzzpedalen te gooien in de zoektocht naar het ultieme constipatie oplossende stofzuigergeluid (en we waren heel dichtbij..) Hoewel dat natuurlijk een fraaie verdienste is voor een band, lijkt het me dat de medische branche hier jammer genoeg wellicht nog niet aan toe is.
Gisteren voor het eerst geen eten gehaald maar zelf wat bereid op het kampvuur. We hadden een soort van grill voor de worstjes gemaakt, de aardappels lagen in de gloeiende kolen en de blikken met cowboybonen stonden in de vlammen. Heerlijk gegeten. Niet dat het heel gezond was, maar na een week Taco Bell/pizza/hamburgers was het een welkome afwisseling. Jammer genoeg heeft de verandering van spijs niet voor een verandering van snurkvolume gezorgd, maar dat kan liggen aan de (minimale) hoeveelheid bier die we elke avond bij het kampvuur drinken.
Maar niks van dat alles haalt het qua adrenaline (helaas, maar ook geruststellend dat de natuur het laatste woord heeft) bij het tornadoalarm waar we met zijn allen nu naar kijken. Geweldige televisie dat tornadojournaal! Jammer dat we er ongeveer midden in zitten, er schijnt er een te zijn ten noorden van ons, en een ander is dichter bij en ten zuiden. Een kilometer of 20 is de schatting. We hebben nog geen ijsblokken ten grote van koelkasten zien neer komen (of überhaupt koelkasten..) en dat is in de moefies altijd een teken dat er nogal wat gaat gebeuren, dus waarschijnlijk schampt dit geweld ons kleine kampvuur. Al regent het wel, en da’s jammer want ik heb net een vers blik bonen in het vuur gezet…
Nou, hopelijk tot de volgende keer, en Don’t mess with Nature!