Supersuckers (est. 1988) uit Tucson waren ‘in the day’ een toffe band. Ik zag ze in Metropool een keer, dat was misschien in vier-en-negentig, misschien wel met de Melvins. Ik weet nog dat ik, kampend met zuurstofgebrek, tegen de vlakte ging en door het uitsmijtend personeel de buitenlucht in gedragen moest worden. Toffe band dus toen, Supersuckers, en ik zeg het u hier, ze zijn dat nog steeds. Koppige band ook. Goeie optredens en altijd goede verhalen. Ze opereerden vanuit Seattle en op de SubPop toen dat allemaal notoir mumbo jumbo ging, maar zijn nooit gevallen voor navelstaarderige slutjesrock. Ze kregen eens slaande ruzie met de gouverneur van, ik denk, Colorado en zijn gevolg, op een kartbaan in Denver. Dat liep goed af. Ze namen dingen op met Willie (‘Fucking’) Nelson. Allemaal mooi, mooi, mooi. De platen, het zijn er onderhand misschien zes of zeven, kunnen me niet echt boeien, maar hé wie interesseert zich daarvoor. Supersuckers houden rock hard, intens en extravert. Van harde drank en dwaze pillen. ‘Gimme The Drugs’, goeie dingen voor de mensen.

Beetje minder is het vanavond allemaal wel moet ik zeggen. Minder dan toen, je weet wel ‘in the day’, als het geheugen ons niet bedriegt. Tikje routineus. Een professionele show natuurlijk, voor een afgeladen Burger dat dampt als een zwetend paard op een wintermorgen. Maar het probleem met een professionele show is dat het niet zo onstuimig meer is. Het is het één of het ander. Lengte of de breedte. En gevaarlijk en onstuimig is wel zo'n beetje wat we van de Suckers verwachten. Vooral de drummer wekt bij vlagen de indruk een ingehuurd sessiebeestje te zijn. Toch maakt men er een sexy vadsig kuntriepunk-feestje van. De hits komen allemaal voorbij en men weet ze ook nog mee te hijgen. De mosh is er en het incidentele opstootje ook. De gitarist is in vorm en wringt maniakale en goeie geluiden uit zijn Les Paul, en voorman Eddie Spaghetti blijft een goeie kop hebben. Dat ‘Greatest Rock 'n Roll Band In the World’, ach dat hebben we wel zo'n beetje gehoord. Dat ze onderhand meer ‘sponsors’ hebben dan livemateriaal is ook niet erg kek. Maar vooruit ze komen er mee weg. In een tijd dat Iggy Pop de koning van vitaminepreparaten en levensverzekeringen is geworden, mogen deze lieden blijven.

Beslist geen dagje naar het strand toch om het volk voor al het Suckers-geweld op te warmen, maar Nashville Pussy knokt voor wat het waard is en wordt er rijkelijk voor beloond. Twee met studs overladen pornochicks, een zanger die qua geluid wat aan de gast van Karp doet denken en onderhoudende nummers over haat en beffen enzo. Tomeloos en onder de gordel. Lijkt me een prima bandje om met -ik zeg maar wat- koninginnedag weer eens in ons midden te hebben. Op een gegeven moment trekt de niet schaars met tiet behangen rockgodin aan de rechterkant van het podium grommend al haar snaren van haar instrument. 10+, al was het maar voor die actie, en een prima dronken avond.