De zanger, die in het echte leven naar de naam Maarten Veldhuis luistert, trad het café een half uur te laat binnen. De cafégangers zaten ongeduldig en nieuwsgierig te wachten en om 10 uur was het dan eindelijk zo ver: Larry Cook ging er voor zitten.

Aan het begin van deze woensdagavond 18 februari telde ik nog zo’n 30 man in het café van het Burgerweeshuis. Naarmate de avond vorderde slonk dit aantal, tot een groepje van 15 of 20 mensen na het optreden.
Erg toepasselijk was dan ook het nummer ‘Mary, as we went’. Op het moment dat hij dit nummer aankondigde, ging er net een groepje vandoor.

Maar, het mocht Larry Cook niet boeien vanavond. De man voelde zich helemaal thuis op de kruk, met een gitaar en mondharmonica om te spelen en een kopje thee op de vensterbank. Voor de stem natuurlijk, want die was goed vanavond.

De muziek deed me een beetje denken aan blues. De akoestische gitaar en mondharmonica zorgden voor de ‘country’ sfeer, die goed bij Cook past.
Hoewel de twee instrumenten na een tijdje enigszins gingen vervelen, deden de teksten dat allerminst. Over verloren liefdes, over betaalde seks, de onderwerpen waren uiteenlopend.
Larry Cook is een man van rond de 40 en dat is, zeker in zijn teksten, te merken. Ze vertellen duidelijk een verhaal, een ervaring. Dat is volgens mij ook het grootste voordeel van zijn leeftijd: hij heeft de tijd gehad om dingen mee te maken, er over na te denken en er een goede, betekenisvolle tekst over te schrijven.

Het publiek trok zich hier niet veel van aan. Groepjes mensen verlieten het café: eerst de jongeren, later een deel van de rest. Misschien dat dit ook te maken had met het feit dat Larry Cook er halverwege achterkwam de setlijst te zijn vergeten. Tja, dan maar improviseren.

Het optreden was losjes. Cook wist van te voren niet wat hij ging spelen, was zich bewust van een leeglopend café en ging er vanuit dat niemand hem echt kende. Wat zorgde voor een relaxte sfeer onder de diehards die aan het eind van de avond nog aanwezig waren.