Burgerweeshuis, 18 december. Met Cuby + Blizzards wordt automatisch de link gelegd naar de legendarische jaren zestig. Harry Muskee, Herman Brood, gitaarvirtuoos Eelco Gelling: het zijn onmiskenbaar iconen binnen de geschiedenis van de Nederlandse blues. Tegenwoordig ziet de samenstelling er anders uit. Oudgedienden blijven wel een grote rol spelen. Naast zanger Harry Muskee staan leadgitarist Erwin Java, bassist Herman Deinum, toetsenist Helmig van der Vegt en drummer Hans Lafaille op het podium. Veel liefhebbers hebben dan ook de snowboots aangetrokken om deze heren aan het werk te zien.
Na een stilte van elf jaar heeft Cuby dit jaar een nieuw album uitgebracht, getiteld ‘Cats Lost’. Geproduceerd door provinciegenoot en ‘bluesbrother in crime’ Daniël Lohues is er een herkenbare plaat gemaakt. Muskee wilde teruggrijpen naar de jaren zestig, maar dan gespitst op de huidige problematiek waar de wereld mee te maken heeft. Het herkenbare zanggeluid van frontman Harry Muskee blijft daarbij uiteraard niet ondergesneeuwd. De bijna trillende stem van de veteraan blijft indrukwekkend.
Het optreden start met veel nieuw werk. Zo komt de titelsong ‘Low country blues’ voorbij, muzikaal een kopie van ‘Windows of my eyes’, maar dan van de huidige tijd. De gevoeligheid van dit nummer is ongekend, en de solo van Erwin Java mag niet worden onderschat. Ook van de nieuwe cd klinkt het ‘Bagdad Blues’, een protestsong tegen de Irak-oorlog. Er volgen er nog een aantal oudere nummers, waaronder ‘Distant smile’ en de grootste hit ‘Window of my eyes’. Gesteund door de blazers krijgen de nummers een heel ander gezicht. Maar, het bluesgeluid blijft de hoofdmoot.
Het moet gezegd: het is een statisch optreden van veteraan Muskee. Waarschijnlijk is dit een aspect dat onderdeel uitmaakt van de show. Er is zelfs een pauze ingebouwd, hoewel de achtenzestigjarige geen moment de indruk wekt enige vorm van vermoeidheid te vertonen. De energieke gitaarescapades van Erwin Java zorgen evenwel toch voor de nodige actie op het podium. Waarschijnlijk is de wisselwerking tussen deze twee zeer belangrijke invloeden binnen de band ook juist de grote kracht, Het is een op elkaar ingespeeld geheel en dat stralen de heren ook uit. Hoogtepunt is natuurlijk de klassieker, ‘Appleknockers flophouse’.
De eindconclusie van de winteravond met Cuby is dat de band wat jaartjes ouder is geworden, maar nog steeds een goede performance weet neer te zetten. Blues will never die!