Het is rustig in Atak. Niet verrassend aangezien alle media ons adviseren binnen te blijven met dit koude winterweer. De mensen die ondanks toch naar Atak zijn komen glibberen zaterdag 16 december krijgen een gevarieerd programma voorgeschoteld tijdens het Winteroffensief. PMT, Nine Miles To The Gallon, Gonnagles , Judy & The Crackheads en MC Pikkl & Da Clitters bestijgen in deze volgorde het podium. Allemaal spelen ze een ander genre, halen ze een ander niveau en verschillen ze in ervaring. Gevarieerd maar of iedereen ervan is gecharmeerd?
Een band met een nu nog korte geschiedenis zet voor vanavond de toon. PMT laat zich het beste omschrijven als "lekker in het oorliggende" rock. Ook van het publiek krijgt deze band dezelfde waardering: “Het klinkt lekker.” Aan de performance schort het niet bij deze band, noemenswaardig gekeken naar het korte bestaan van deze band. Voor PMT is er nog tijd en ruimte genoeg om verder te groeien.
Was het publiek bij het vorige optreden al voorzichtig, bij Nine Miles To The Gallon blijven de mensen op een veilige vier meter van het podium. Vier jongens inclusief stropdas en lakschoenen. Na twee nummers is al snel duidelijk dat de stropdassen de volwassen uitstraling moeten geven die de muziek overduidelijk nog niet heeft. Interactie met het publiek is er amper en van diepgang moet de muziek het niet hebben. De muziek van de heren voelt aan als lege rockmuziek. Zelfs als geforceerde muziek. De zanger doet zo’n vier keer een poging tot een stoere sprong en voor ongemakkelijke gezichten trekken krijgt de bassist een tien plus. Vinden deze jongens het wel leuk?
Dan is het de beurt aan de vreemde eend in de bijt: De Gonnagles. Violen, klarinet, gitaar, harp, trompet en bas. Niets rockgeweld, maar lichtvoetige balfolk. Ronduit vrolijk. De dames en heren zijn geweldig op elkaar ingespeeld, weten overduidelijk wat ze doen en hebben bovenal veel plezier. Het is aanstekelijk. Moeiteloos bouwen ze spanning op om weer snel in een stevige dansmelodie te vervallen. De klarinet voert de boventoon wat zorgt voor een totaal eigen geluid. Op één nummer na zijn de Gonnagles enkel instrumentaal. Dat is schrikken na al de rauwe mannenstemmen. Misschien wel de reden waarom de opkomst van dit gezelschap mager is.
Echte rock ’n roll is vanavond nog niet aan bod geweest. Na het optreden van Judy & The Crackheads kan dat niet meer beweerd worden. Rauwe mannenstemmen en stevige gitaarriffs typeren deze band. Muziek met ballen. De zanger van Judy & The Crackheads zat het niet mee. Ze zijn nog niet begonnen of één van zijn snaren knapt. Eigenwijs speelt hij door. Zo’n twee nummers later heeft hij opnieuw pech, de gitaarband laat los. Snel wordt er geïmproviseerd. Met de ogen dicht had het publiek niets gemerkt. Een goed voorbeeld van de ervaring en snelheid van deze band. Oprecht echte rockers.
Als laatst is het beurt aan de band die de meeste genres beslaat, funk, hiphop en rock. MC Pikkl & Da Clitters. Voor de funk wordt er fanatiek gebruik gemaakt van een gitaarpedaal en staan er twee blazers achter op het podium. De zanger zorgt voor de hiphop in het geheel. Snel en soms wat onduidelijk spuugt hij Engelse teksten naar het publiek. Voor de rock zijn er natuurlijk de gitaar, de bas en de drum. Voor het eerst vanavond gaan de voetjes van de vloer. Up beat en dansbaar is het zeker. Jammer genoeg wordt het geheel overschreeuwd door de gitaar en bas en het fanatieke gebruik van effecten bij de gitaar is na een tijd hopeloos irritant. Een leuke band zoals de meeste vanavond. Toch lijkt geen enkele aan het plaatje van een geweldige band te voldoen.
Voor deze keer, op twee foto's na, een analoge fotoreportage.