Rock met gevoelige teksten. Dat was het, donderdagavond achttien november in het Burgerweeshuis in Deventer. Het concert van Van Dik Hout was niet uitverkocht, maar dat maakte voor de sfeer niets uit.

Het eerste nummer van de Nederlandse jongens begon meteen met elektrische gitaren, en  deze speelden tot en met het laatste nummer een belangrijke rol.

De mannen achter de instrumenten zaten duidelijk in een rockband. De gelikte gitaarsolo’s vlogen je om de oren, tot grote vreugde van het publiek. Want het publiek had er zin in donderdagavond. Bewijs hiervan vond ik in de swingende menigte, die klapte en zwaaide zodra zanger Martin hier om vroeg.

Als je puur luisterde naar de teksten, zou de zanger net zo goed een dichter geweest kunnen zijn. Of iemand die heel graag metaforen gebruikt in zijn teksten. Dat de zanger in een Nederlandse rockband zat, zou je in ieder geval niet verwachten.
En toch klonk het verassend goed, deze combinatie. Hoe dat kwam? Misschien doordat de zanger de rest van de band haar gang liet gaan en zich inleefde in de gitaarsolo’s. Misschien kwam het ook wel door de ervaring, want dat hebben deze mannen. Als je 25 jaar lang in dezelfde band zit, is het onmogelijk níet naar elkaar toe te groeien en elkaar niet die ruimte te gunnen om ieder zijn ding te laten doen. Ik vermoed dat het een combinatie van zowel ervaring als respect was, waardoor deze band zo goed overkwam.

In de bijna twee uur die ze gespeeld hebben, lieten ze van alles wat horen. Nummers van hun eerste, naamloze cd zoals ‘Zoet & Zacht’ kwamen voorbij. Maar ook één van hun laatste nummers ‘Ik Wil Je Hebben’. Net in de studio opgenomen, vertelde Martin het publiek. Het was vanavond een mix, zowel in de zaal als op het podium.
Natuurlijk maakten ze ook even plaats voor de grote hits waaronder ‘Stil In Mij’ en ‘Alles Of Niets’, die op z’n hardst werden meegezongen door het levendige publiek.

Jammer was wel, dat ze hierna weer overgingen op de wat minder bekende nummers. Zo creëerde de band een duidelijke indeling in de avond. Je kunt je afvragen of ze hier hun voordeel of juist nadeel meededen, omdat ze hun grootste hits achter elkaar weggaven.

Na 1,5 uur gespeeld te hebben, kondigde de zanger het eind van de avond aan. Het publiek werd bedankt en beloond met één laatste nummer. Waarna de band het podium af en vijf minuten later ook weer op liep, om de toegift te spelen. Het publiek werd nog even fijntjes herinnert aan de hits ‘Mijn Houten Hart’ en ‘Pijn’ (samen met Herman Brood), voordat de mannen deze keer echt afscheid namen.

Eerlijk toegegeven, wist ik niet wat ik moest verwachten toen ik de zaal binnenliep. Het publiek, met een gemiddelde leeftijd vergelijkbaar met die van mijn vader, gaf een verkeerde indruk. Want 25 jaar na hun eerste succes, behaalden ze weer succes. Deze keer  niet in de studio, maar in het Burgerweeshuis.