Als we om half negen een goed gevulde Atak binnen lopen en voor het eerst een blik werpen op het blokkenschema, komen we tot de conclusie dat de laatste nacht van Rockarty vrij bizar begint, een film! Nu zijn we van Rockarty eigenlijk niks anders gewend. Jaarlijks worden de uitersten van de popmuziek opgezocht, we zijn dus zonder meer benieuwd. In de grote zaal staan stoelen opgesteld voor de heuse première van de film ‘One Shot At Happiness’ van het Kalterflug Gesellschaft. 

Wat volgt is een film over twee in de liefde ongelukkige broers, die vier weken met elkaar in één huis zitten en de opdracht krijgen een stuk te schrijven om daarmee een vrouw te winnen. De één stort zich in poëzie, de ander zoekt zijn heil in het schrijven van muziek. Tussendoor wordt er wat getreiterd onderling. Tijdens de film wordt er op het podium muziek gemaakt door de acteurs en begeleidende muzikanten, de film speelt zich dus zowel op het podium als op het doek af. Een apart gewaarwording, maar de film zelf is net iets te traag. Zekere momenten van actie ontbreken en een paar vermakelijke grappen kunnen niet voorkomen dat ik blij ben wanneer het afgelopen is. 

In de kleine zaal treffen we de eerste band van vanavond aan. Het trio van Big Low mag het publiek met rootsmuziek vermaken. Vrijwel direct nadat de eerste noot heeft geklonken, verslapt de aandacht van het publiek, er wordt luidruchtig gekletst. Gelukkig speelt Big Low lekker door en de set wordt naarmate de tijd verstrijkt beter en beter. Dit merkt ook het publiek waardoor het applaus steeds luider wordt en het gekletst steeds minder. Petje af voor Big Low, al maakten ze het zichzelf wel onnodig moeilijk door met de langzame nummers te beginnen en met de nummers met wat meer pit te eindigen. 

Het is inmiddels bijna middernacht als we wachten op het optreden van De Kift, hoofdact van vanavond. Het programma is dan al een uur uitgelopen in vergelijking met het blokkenschema. Desalniettemin geeft De Kift een prima show weg in een aardig gevulde grote zaal, al moet ik als ongeoefende luisteraar toch toegeven dat de nummers veel te veel op elkaar lijken. Toch gaat het publiek goed mee en wordt er hier en daar flink gedanst. 

Als we de kleine zaal weer in lopen staan we versteld. Na De Kift lijkt iedereen huiswaarts te zijn gekeerd. Men heeft de hoofdact gezien en vindt het wel prima, het is immers ook laat. Echter staat er in de kleine zaal talent van eigen bodem, het Utrechtse Blaudzun. Vanaf een stoel geeft een gebrild mannetje met een dijk van een stem een prachtig concert weg. Begeleid door twee bandleden weet hij met zijn nummers het publiek aardig stil te krijgen. Het is alleen doodzonde dat dit talent voor een handjevol mensen mag laten zien wat hij kan.

Als we denken dat het bij Blaudzun erg was, hebben we het mis. In de grote zaal staat wellicht de beste band van vanavond te spelen voor misschien veertig toeschouwers. Mintzkov verdrinkt werkelijk in de grote zaal, welke een capaciteit van 700 mensen heeft. Vorig jaar gaf deze band al verreweg het beste optreden van die avond weg en eigenlijk is dat vanavond ook zo. Vooral de nummers van het laatste album 360 Degrees uit 2007 rocken als een tiet. Na een verbluffend sterke show van Mintzkov komt mijn laatste avondje Rockarty ten einde. 

Na Mintzkov speelt singer-songwriter Zea nog een klein uurtje in de kleine zaal en daarna sluiten Lucky Fonz III en Roosbeef alias De Rotjes met een dj-set in de kleine zaal het Rockarty-tijdperk af. Voor mij is het wel mooi geweest, om twee uur keer ik met een gemengd gevoel huiswaarts. Enerzijds was het weer een tof avondje met een geweldig afwisselend programma. Anderzijds was het jammerlijk geregeld, het begon wellicht veel te laat maar dat is het ergste niet. Atak had de bandjes moeten laten overlappen, dan was het ook niet zo laat geworden. Maar dé doorsteek voor het festival is het programmeren van hoofdact De Kift midden in het festival, hierdoor speelden de artiesten na De Kift in een werkelijk trieste ambiance voor een handjevol mensen. Voor zowel Blaudzun als Mintzkov moet dit een regelrechte belediging zijn geweest. Jammer, want daardoor werd het Rockarty-tijdperk niet met een spetterend einde afgesloten maar ging het eerder als een nachtkaars uit, en dat kan niet de intentie van de avond zijn geweest.