Het jaarlijks terugkerende evenement ‘Oldenzaal Muzikaal Festival’ was ook dit jaar weer een succes. De opzet is simpel maar doeltreffend. Een groot podium met hoofdacts en kleinere bands in de cafeetjes op de markt, kortom, een muziekfestival voor alle soorten muziekliefhebbers. Een kwartier voor het festival begint is het in Oldenzaal nog vrij rustig bij het grote podium. Wanneer om 21:00 uur VanVelzen op datzelfde grote podium stapt loopt de markt vol en binnen een kwartier is er niks meer terug te vinden van de leegte daarvoor. Persoonlijk vond ik het eerste hoogtepunt een cover van het nummer ‘Somewhere only we know’, oorspronkelijk door Keane. Een kippenvel moment. Hierna komen er veel nummers van zijn album met daarop volgend een tweede hoogtepunt. De single ‘Baby Get Higher’ wordt goed door het publiek ontvangen en er wordt nog beter op gereageerd. Het is een regelrecht cliché maar ook ik moet aan dit cliché geloven: het is een buitengewone verrassing dat iemand als VanVelzen met zijn 1.50 meter groot dit kan losmaken in zo’n grote mensenmassa en zo’n optreden weet neer te zetten. Als het optreden van VanVelzen voorbij is, moet er gewacht worden op Mala Vita. De heren hebben vertraging opgelopen en daarom begint het optreden een half uurtje later dan gepland. Maar ik ben van mening dat het optreden zeker het wachten waard was. Het publiek bestaat uit vaste fans en veel mensen voor wie Mala Vita een nieuwe naam is. De vaste fans staan vooraan, zingen hard mee en zijn duidelijk zichtbaar aan genieten. De mensen die Mala Vita nog niet kennen zijn afwachtend, maar geven zich uiteindelijk toch over aan de verrassende nummers gevuld met ska, punkrock, reggae en een vleugje polka. De stemming zit er goed in en het publiek is dan ook zichtbaar teleurgesteld als Mala Vita van het podium verdwijnt. Erg lang hoeven de bezoekers niet te treuren, de heren komen terug en geven een knallende toegift. Maar, wanneer ze dan toch echt alle nummers van hun cd ‘Disorganizzata’ hebben gespeeld, moet het publiek, met een voldaan gevoel, tenslotte toch afscheid nemen van de band.